Rahmetli
anneannem, şahsen tanıdıklarım arasında kişisel gelişimin sırrını çözmüş yegane
insandı. Daha doğrusu insanmış. Bu yaşımda yeni idrak ediyorum, takdir
edememişim.
Her fırsatta kendisine
ana avrat küfreden dedeme (evet gün yüzü görmemiş küfür dağarcığımı rahmetli
dedeme borçluyum), çocuk yaşta annesini kaybedip, çok zorlu bir hayat
sürmesine, dedemin son yıllarına kadar bağda zeytinlikte ırgat gibi
çalışmasına, çok sayıda kavga ve
küskünlük görmesine rağmen vefatına kadar gül yüzlü, pembe yanaklı, tonton anneanneydi.
Hayatı geldiği gibi,
olduğu gibi kabul etmişti. Kabullenişinde kendiliğinden bir kayıtsızlık vardı, kimilerine
vurdumduymazlık kimilerine göre gamsızlık, bana göre eşsiz bir olumlama vardı
kabullenişinde, içtenlik vardı. Öyleydi o…