Hayata insanlara dokunmayı başarabildin mi?

Bazı insanlar vardır, "gözlerimi kapatır görevimi yaparım" derler. Bazıları ise gözlerini dört açmış, yaptığım işe daha fazla ne katabilirim diye didinirler.
Bizim ofiste Gül var mesela. Canavar gibi. Gencecik evlenmiş, benim yaşımda ama boyunca çocuğu var. Ortaokul mezunu, çok uğraştık liseyi bitirtemedik, velisi olacaktım yav...
Kocası ilkokul mezunuymuş, olmazmış. Gül ofisin temizlik ve mutfak işlerinden sorumlu. Ötesine karışmam demiyor. Tam bir servis kadrosu asistanı gibi çalışıyor. Bütün telefonlara bakıyor, kimi gazı açıldı, hop servis yönleniyor. Bütün bayileri servisleri tanıyor. Son kullanıcılar bile Gül'ü ismen istiyorlar telefona. Dedim ya "ben çayını önüne korum ötesine karışmam" demiyor. Kimin ne yediğini, nasıl yediğini biliyor. Kahvesini nasıl içtiğini. Ofiste kimseler olmadı mı, kısır partisi hemen hazır. Akşama kadar kısır tıkınıyoruz. Bir de güzel yapıyor! Söke'nin köyünden, cabbar, çalışkan, tatlı dilli güleryüzlü. Gül bizim şansımız, ötesi yok.

Forum Tchibo'da çalışan bir bayan vardı, orta yaşlarında, nicedir göremiyorum kendisini. Kahve aldığımda, başka hiç bir çalışanın yapmadığını yapardı ve tavsiyede bulunurdu : "kahvenizi eve gidince mutlaka paketinden çıkarınız, mutlaka cam bir kavanoza koyunuz ve buzdolabında muhafaze ediniz." Hayatta kahve almayı en çok sevdiğim satıcıdır kendisi. Yaptığı işi layığı ile yapar çünkü. Sadece kahveyi çektirmekle işini bitirmez, kendinden bir şeyler katar. O bayanı nicedir görmüyorum ve gerçekten özlüyorum. Evet aramızdaki münasebetin kahve alışverişinden başka bir şey olmayan birisini özlemek tuhaf ama gerçekten özlüyorum kendisini.

İstanbul'da yaşarken sık sık gittiğim bir market vardı. Migros olabilir, hatırlamıyorum. Town Center'ın altında. Orada Hatice isminde bir kasiyer çalışırdı. Mutlaka onun kasa sırasına girerdim. Konuşacağımız da toplasan birkaç cümle. Ama hal hatır sorardı, hoş beş ederdik. O beni kredi kartımdaki, ben onu yaka kartındaki isimden tanırdık. Bana hep ismimle hitap ederdi, tabii ben de... Hem de hanımlı filan konuşuyoruz. Baksan yirmilerinin ortalarında iki kadın, yıllar geçmiş, Hatice hanımı unutmadım.

Yaptığın işin ne olduğunun önemi yok. Nasıl yaptığın önemli. Nasıl bir iz bıraktığın.
Hayatta bir şekilde insanlara dokunabilmeyi başardın mı? Bunu sormalı insan kendine, sık sık sormalı...