şükür anları

Sürekli bir sümüklülük hali ve sürekli bir doktor ziyareti kısır döngüsü içindeyim. Baksan bir şeyciğim yok, anaokul çocukları gibi sümük sadece sümük. Ama içime sinmedi, Cuma izin aldım yine gittim. Sinüzit filan değil, sadece üşütme burun akıntısı, alerji bile denemiyor, eyvallah… Ameliyattan yırtmaya şükrederken şimdi bir de yoksa sinüzitten kurtulmaya mı şükretsek ne etsek:) 

Ofise dönemeyecek kadar geç başka bir okul gezecek kadar erken çıkmıştım doktordan. Sanırım bu özel okulların bir piyasası, ortak kullandıkları bir fiyat skalası var. Bu gittiğimiz okulun paydos saati 16:10. Arca 16:30’da evde olabilecek yani. Eh iyi de çocuklara ödev yaptırdığınız, birkaç saatlik bir etüt saatiniz yok mu diye sordum. Yetkili bana boş gözlerle bakıp, henüz daha birinci sınıfta bir çocuğun akşamın bilmem kaçına kadar okulda tutmasının imkansız olduğunu anlattı. Bir de üstüne ekledi, mesai saati bile beşte bitiyor, hanfendi… Hmm evet ben hiç bilmiyorum çünkü, ben çocuğun yedilere kadar sokaklarda, okul köşelerinde olmasından hoşnutum çünkü… Eve yediden önce giremediğimi söylediğimde tık yok… Hayır okulun velilerinin tamamı devlet memuru veya öğretmen diyeceğim, o da telaffuz edilen rakamları duyunca hiç mantıklı gelmiyor.  

Neyse… dedik çıktık.

Zaten işten yana canım sıkılmıştı, okul randevusundan önce yaptığım telefon görüşmesine daha çok da “bir daha asla işle ilgili üzülmemeye karar verip yine de üzülen” şahsıma gıcık oldum. Bir de okul mevzusu…

Arca’yı okuldan aldık, İlker’i bırakıp markete gittik. Eve erken geldik ya Cookie yapacağız. Artık seri üretime geçeceğiz zaten:)

Akşam elinde şarap ve peynirlerle Zeynepler geldi, üstüne de pizza söyledik benim nefret ettiğim orta sehpaya kurulduk bir güzel. Şarabın, sohbetin, dostların bir insanın ruhuna ne kadar iyi gelebileceğini tahmin bile edemezsin.

Ah bir de ilerleyen saatlerde bir kahve içelim deyip akşamüzeri pişirdiğim Cookie’lerin herkes tarafından bayıla bayıla yenmesinin verdiği mutluluk paha biçilemez…

Hani demiştim ya şükür arama şükür her yerde… Gerçekten de her yerde, sadece elini uzatıp tutman lazım ve sıkı sıkı sarılman. Yoksa hayat çekilecek bok değil! 

Bu arada önümüzdeki birkaç gün bol miktarda biriktirmiş olduğum şükürlerimden bir sağanağa maruz kalacaksınız. Saydım, geriye on beş şükür kalmış ve benim mücadelemde sadece üç gün. Çıkar mı çıkar be!