Kağıt bebekler, bir Julia Donaldson klasiği olmaktan çok öte bir kitap

---- Kağıt bebekler, Julia Donaldson, İş Bankası Yayınları, 5+ yaş* ----

Bir çocuk kitabını satın almam için onu Julia Donaldson'ın yazmış olması oldukça geçerli bir sebep. Sanırım Mağara Bebeği isimli kitabı dışında bizde hepsi mevcut. Kendisine hayranlığımın boyutlarını anlatabilmenin bir yolu olsaydı, emin ol denerdim ama benim gibi bir gevezenin bile söyleyecek kelime bulamaması, evet hayal etmesi güç biliyorum, gibi korkunç bir gerçekle karışı karşıyayız sayın seyirciler. (ve o gevezenin söyleyecek kelime bulamamasını anlatmak için bile onlarca kelime tüketmiş olduğu da gözlerden kaçmadı)

Kağıt bebekler

Kağıt Bebekler, Julia Donaldson

Julia Donaldson'ın dilimize çevrilen son kitabı. Ve ben ilginçtir, hemen almadım. O her "kız çocuğu kitabı mıdır" tereddüdüne düştüm Halbuki Arca'nın hiç o taraklarda bezi yok. Henüz hiçbir kitaba "bu kız kitabı bıyyy" dediğini duymadım. Düşün yani ana karakteri kız çocuğu olan kitaplara bayılıyor, misal Kıpır Kıpır. Neyse oyalanmanın alemi yoktu, Julia Donaldson yazdıysa alınacak, küçük bir ihtimal de olsa, Arca beğenmese, tarafımdan bizzat keyifle okunacaktı.


Yeni kitap müjdesi verince, Arca yazarı kim, diye sordu. Yazar mühim onun için, anası kılıklı, bir Feridun Oral ise şahane mesela. Neyse kitabı uykudan hemen önce ortaya çıkarmıştım, yatağa uzandık. Güzel... İlgiyle dinledi, hemen hiç sözümü kesmedi. İlk okuduğumuz her kitabın sonunda yaptığım gibi beğenip beğenmediğini sordum, beğenmiş ama kafası karışmış gibiydi.

Öykünün baş kahramanı bir kız çocuğu, annesiyle birlikte yaptıkları kağıt bebekleri güzelce boyayıp isimler veriyor onlara. Sonra da kağıt bebekler maceradan maceraya koşuyor. Mavi dinozorla karşılaşıyorlar, sonra kaplanla! Ve hep kaçıyorlar...

İşte buralarda Arca dinozor ve kaplana ne oldu diye sordu mesela. Sahi bir anda kaybolmuşlardı.

Bu kısmı açıklamak zor olmadı. Tamam oyuncaktı dinozor ve terlikti o kaplan yani onun oyunlarındaki gibiydi her şey, sorun yok.

Öykünün en sonunda yaramaz bir çocuk elinde makasla geliyor ve bebeklerden konfeti yapıyordu. Ama kağıt bebekler paramparça olmuş da olsalar, küçük kızın belleğine yerleşiyorlar ve asla yok olmuyorlardı. Küçük kız büyüyüp anne olunca bile... Ve o şimdi anne olan küçük kız da kendi küçük kızıyla kağıt bebekler yapıyor... Şimdi sıra onların maceralarında.

Dedik ve kitabı kapattık, sonra da ışığı söndürdük. Arca her gece olduğu gibi yatağın serin bir tarafına konuşlandı. Ben onun saçlarını okşayıp yanaklarını öpüyorum, mırıl mırıl sohbet edeceğiz ve göz kapakları ağırlaşmış yer cücesi uykuya teslim olacak. Olmadı. Aklı kitaptaydı, sık sık gözlerini açtı. Neden kız bebekleri çimenlerin üzerine bırakmıştı? O yaramaz çocuk o kızın arkadaşı mıydı, arkadaşıysa nasıl bebeklere zarar verebilmişti? Peki o bebekler parçalandıktan sonra nasıl birleşmişlerdi? Hmm hayal miydi yani peki o halde o bebekler parçalanınca kız neden aynılarını bir daha yapmadı? NEDEN?

Anlaşılan öykü beni etkilediği kadar onu da etkilemişti. Sanırım o da benim gibi kahkahalarla güleceğimiz bir Julia Donaldson beklentisi içinde karşılamıştı kitabı...

Şaşırmıştık, etkilenmiştik ama ana oğul kitabı çok sevmiştik, bak bu konuda şüphen olmasın:)

*: Bence. Yani bu benim düşüncem, Arca'nın okumaktan keyif aldığı yaş dönemi gibi veriler ışığında subjektif bir bakış açısıyla not düşülmüştür.