Şükür vesilesi üçer üçer bebeyim!

Akşam yemek yiyoruz, “ben yemekten sonra bi’ manava gideyim” dedim, İlker “niye ki” der gibi baktı yüzüme. Diyete başlayan kocama destek olmak için pazara gidememişim zaten bir sebze alıvereyim çok mu? Hem yürümüş olurum, dedim ama işin aslı başka. Canı çekmesin diye söylemedim, ben bugün ofiste tam üç tabak kısır üstüne de koca bir dilim tiramisu götürdüm. Evet ben! Öğle yemeği yememiş olmam yediğim haltın ciddiyetini hafifletmiyor. Ama bir de güzel olmuş şerefsiz, bir de özlemişim o kısır denen Türk mutfağının on numara beş yıldız yemeğini, var ya kısır dolu bir küvete balıklama dalsam bu kadar yiyebilirdim. Öküzüm demiş miydim?

Dün Gülçin’le “ay nasıl yiyeceğiz” deyip tamamını götürdüğümüz sofranın fotoğrafını İlker’e gösterdiğimde yutkunmuştu, gördüm adem elması indi, çıktı gluk. N’apsın dağ gibi adam bir tabak ıspanakla akşamı geçiştirmiş, ben saatler gece yarısını gösterirken eve girmişim, bir de üstüne yediğimizin içtiğimizin fotoğrafını dayamışım adamın burnuna. Vallahi iyi katlanıyor bana. Bir şeycik demedi garibim ama ben de terbiyemi takındım, bugün yediklerimi anlatmadım.

Gülçin’im ah Gülçin’im, uzaklardan gelecek de ben onu görmeyeceğim, mümkün mü?

Saatler süren sohbetimizi yan masalardan dinleyen olduysa, bizim çocukluk arkadaşı ya da senelerce aynı evi paylaşmış iki dost olduğumuzu rahatlıkla düşünebilirdi. İnsan, sadece cümlelerin birleştirdiği hayatımızın bizi iki dost yapacağına ihtimal vermiyor ama yapıyor yav, blog yazmanın böyle bir büyüsü var işte…

İlker, "gecen nasıl geçti" diye sorduğunda, “var ya biz bu Gülçin’le yirmi sene önce tanışmalıymışız, nasıl da boşa geçirmişiz birbirimizsiz bir ömrü, inanılır gibi değil” dedim. İlker’in yüzünde, sadece bir “iyi” cevabı beklerken tasvirler, sohbetten alıntıları ve kahkahalar bulmayı hiç beklemeyen ve bu detayların kendisiyle paylaşılmasına hayret eden adam ifadesi vardı. Bitse de gitsek mi dedin len! Yoksa yediklerimizi mi düşünüyordun ben uzun uzun gecemi anlatırken?

Neyse… Akşam yürüyüşü iyi geldi. Mahalle seviyorum ben, bakkalın manavın beni tanımasını seviyorum, “hayırlı işler”i Tansaş’ın kasiyerine söyleyemiyorsun, en fazla bir “iyi çalışmalar”… O da sana “Allah bereket versin” demiyor zaten… Başka bir dilbilgisi kuralı var süpermarketlerin. Oranın yoğurtları dizen elemanı benim kadar iyi bilmiyor, Tire Süt’ün Salı Perşembe ve Cumartesi günleri raflara konduğunu. Ben onu bizim mandıradan öğrendim, yaaa…

Ekmeğimi, sebzemi almışım, kulağımda Sıla’nın ezgileriyle eve girdim, yer cücesi maça dalmış, İlker uzanmış… Bense capcanlıyım. Bak hatta şimdi çalışacağım, ama dükkanı açmışken iki satır yazayım dedim.

Günün şükrü (Şükrü kim lan!) : Gülçin’i bana veren bu blog (ki yakında gununsukru.blogspot.com adresine taşınacağım!), ofisteki kısır ve tiramisu ikramlarıyla gün ortamına çeviren ofis arkadaşlarıma ve tabii ki mahalleye gelsin! Hadi bana eyvallah! (hmmm kaldı 25!)