Wish list mi? O da ne? Bundan böyle mücadele, hedef vesaire...

Her yıl geçmiş yılın bir muhasebesi yapılır, gelecek yıla dair planlar, projeler sıralanır. Benim de oluyor öyle. Her yıl önce sağlık, afiyet sonra da kıldan tüyden listeler. Yani olsa da olur olmazsa da olur türden dilek listeleri. Zaten çoğu da olmuyor. 

Geçen yıl biterken baktım, liste bile yapmamışım. Sadece 50 kitap okuma mücadelesine girmişim, 46 adet ile seneyi bitireceğim. Hmm fena değil. Son 80 günde 80 şükür vesilesi ile hayatıma olumlama getireceğim demişim, bugün son on adetlik liste ile bunu da tamamlayacağım. Başka? Yok.

Sanırım "wish list" kavramını hayatımdan çıkarıp "challenge" kavramına yoğunlaşmalıyım. Demek ki mücadele hedefim olmadan dilek listeleri dilek olarak kalıyor...

Her insanın bir öğrenme biçimi var. Mesela İlker izleyerek öğrenir. Ben izleyerek öğrenemem. Kendisi bu kadar iyi şoför iken benim hala bu kadar kötü araba kullanabilmeme (kötü demeyelim, fazla temkinli ve yavaş diyelim) hayret ediyor. Ona göre neredeyse yirmi yıldır şoför mahalinde oturuyor ve onun araba kullanışını izliyorum, Ferrari pilotu olmalıydım şimdiye... Bazısında taklit yeteneği görsel hafıza olur, gördüğünü taklit ederek talim ettiği işi güzelce kotarır. Arca mesela tekrar ederek öğreniyor. Bir şeyi öğrenecek ise, defalarca soru sorar, tekrarlar, tekrarlatır. Ben yazarak öğreniyorum. Okuldayken de yazarak çalışırdım. Başka türlü aklımda kalmazdı. İşte de öyle... dördüncü ajandamla seneyi bitiriyorum. Başka öğrenme yöntemleri de vardır mutlaka...

Genel bir yeni yıl yazısı yazacaktım mesela, öylesine başlamıştım. Komik ama yazarken aslında kendimin bir dilek insanı değil, bir mücadele insanı olduğumu fark ettim. Sonuç odaklıyım huyum kurusun! Bak işte yazmak bana karakterim hakkında yeni bir şeyler öğrenme fırsatı veriyor. Diyorum işte ben ancak yazarak öğrenebiliyorum.

2015 için an itibariyle totomdan uyduramayacağım mücadele hedeflerim olacak. Düşünmem lazım.
Ama hafta sonu kendimle oldukça içe dönük bir hesaplaşma yaşadım ve eğer mutlu olmak istiyorsam en azından iki konuda değişmem değişemesem bile çabalamam gerektiğini keşfettim.

Birincisi inceliklerimi rafa kaldıracağım. Herkes de aynını yapmadan indirmeyeceğim, isterse tozlansın, isterse sandık lekesi olsun. Burada öküz gibi göründüğüme bakmayın ben aslında etrafımdakilere gereksiz tevazu ve incelik gösteren biriyim. Kimse incinmesin, üzülmesin aman ayıp olmasın diyorum ama bil bakalım ne oluyor? Ben inciniyorum, üzülüyorum. Hep bu incelikler yüzünden.

İnsanlar “senin iyiliğin için” deyip açık açık giydiriyorlar bana. Ezik miyim lan ben! Benim iyiliğim için olanı ben senden daha iyi biliyorum, ama belki bu benim tercihim, olamaz mı? Belki ben ileride iyiliğime (kime göre neye göre) olacağını hesapladığım bir şey için şimdi birçok şeyi sileceğim ve belki de bunu tercih etmiyorum, olamaz mı?

İnsanlar bazen sadece dinlenmek ister, biliyor musun? Bak bunu yaz bir kenara. Çocuklar gibi. Hani çocuğun o anda dertlidir, çözemediği bir şeyin içine girmiştir. Aslında senden çözüm olmanı beklemez, senden sadece onu dinlemeni bekler. Ama biz ana babalar olarak refleksle çocuğumuzun çözümü olmaya çalışırız, çözüm yolları sunarız. Yanlış! Aslında yapmamız gereken bazen sadece dinlemektir. Yetişkinler için de durum böyle bence. Ben sana derdimi anlatıyorsam, çoğu zaman sadece anlatıyorumdur.

Sizi şükür manyağı yapacağım diye bir vaadim vardı ya, hafta sonu pek de mecalim yoktu aslında. Tam bir iç hesaplaşma. Spritüal hücrelerim iş göremez haldeydi. Buruktum. Sık sık bundan sonra beni üzen insanları yanıma yaklaştırmayacağıma söz verdim durdum. Hah sanki yapabilirmişim gibi!

Ve sonra bir hedef daha koydum kendime.

Çok uzun oldu, başka posta kalsın.