Ben Yeliz. Ben bir köpekfobikim!

Yıl… Valla yıl kaçtı bilmiyorum ama ilkokul zamanıydı sanırım, alıştırma tekerleklerini bisikletimden yeni çıkarmıştık. Yazlık şimdiki gibi insansız ev yığını değildi, az ev çok insan bir beldeydi. Bakkal benim görevim, katiyen kimseye bırakmıyorum. Yolum da belli, arabaların geçtiği yol taşlık, dengemi kuramam diye bisikleti elimde toprak futbol sahasına kadar yürütüyorum, sahada sürüyorum. Bir öğlen vakti hemen herkes sahilde, bense tıkır tıkır kırmızı bisikletimi o taşlık yolda yürütürken arkamda bir ses duydum, pıt pıt pıt…
Arkamı döndüm ve MORİS!! Bizim sokaktaki kocaman evde yaşayan, evin önünden istisnasız her geçene havlayan kocaman, nerden baksan boyu benimki kadar bir Alman kurdu. Bisikleti fırlattığım gibi bir depar atmışım, evlere şenlik! Moris de arkamda havlaya havlaya… Yasemin’lerin evinin bahçesine daldım, kocaman sürgülü demir kapıları vardı o yıllar, dedesi hemen kapıyı arkamdan kapattı. Moris çıldırıyor kapının arkasında, ben takriben yedi yaşında bir velet gözlerim dehşetten pörtlemiş şokun etkisindeyim. Hemen su ve şeker verdiklerini hatırlıyorum. Bir de beni neşelendirmek için spor yapacaksam atletizmi seçmemi önerdiklerini. Evet döt korkusuna cidden çok hızlı koşmuştum.


Ve işte böyle başladı benim köpek dostlarla maceralarım…

Tabii hatırımda hayvan sevgisi tavan yapmış annemin iki defa kuduz aşısı olmak zorunda kaldığı var… Bir de ilkokulda ne hikmetse “kuduz” diye bir sinema filmi izletmişlerdi bize. Bütün köy kuduz oluyordu. Hiç hayatımda bu kadar dehşet bir film izlediğimi hatırlamıyorum. Şimdi bebemiz etkilenmesin diye televizyon açmıyoruz ya, o yıllar bizim psikolojimizi milli eğitim bile düşünmüyormuş.

Bu köpek korkusu yüzünden ilkokul ve ev arasındaki mesafeyi yüzlerce değişik yoldan kat edebilme yeteneği hâsıl oldu bende. Gözüm iki numara miyop, yolda tabela okuyamam ama yüz metre ileridekinin köpek olduğunu görebilirim.

Köpekten korkmayan empati kuramaz, ben hissiyatımı kısaca anlatayım.

Yakınlarda köpek varsa, önce kalbim hızlanıyor, sonra etrafı kolaçan edip alternatif 7-8 yolun birden haritasını çıkarıyorum zihnimde. Bu arada tamamen bilinçsizce saçma sapan hareketler yapıyorum. Mümkünse yolumu değiştiriyorum. İlker yanımdaysa hemen arkasına saklanıyorum ve bir dolu laf yiyorum. Evliliğimizi temelinden sarsacak yegane konu köpeklerle olan münasebetim daha doğrusu münasebetsizliğim:P

Bu psikolojinin ciddi fiziksel etkileri var, tansiyonum düşüyor, ellerim titriyor. Bir aşama sonrası yere yığılacak gibi oluyorum. Kısacası “bir şey yapmaz” diyene de, korkumun şımarıklık olduğunu düşünene de bir temiz dalarım, feleğini şaşırır.

Peki hiç mi düzelme olmadı? Oldu. İlker üniversitedeyken bir köpek aldı. Rottweiler cinsi bir köpek, hani şu en saldırgan tiplerden. Bebekti aldığında. Arthur hayatımda gördüğüm en sevimli yaratıktı. Korkmuyordum ondan. O yaz etek ve şort giymediğime göre tam normale de dönmemişim anlaşılan. İlker Arthur’a bakamadı, bahçeli ve çocuklu bir aileye verdi, dolayısı ile korkumu tam yenemeden korkmadığım tek köpek arkadaşımdan da oldum böylece.

İlginçtir, sadece köpeklerden korkmama rağmen aslında bütün tüylü hayvanlardan uzak dururum. Kediden korkmam ama mümkünse bana dokunmasın. Kuş, tavşan, civciv… tüy var mı, aman ilişkimize mesafe koyalım.

Mutlu muyum? Katiyen! Ama bu benim meselem, benim sorunum, ben kendimce bu korku ile yaşıyorum. Yani böyle düşünüyordum.

Arca'nın tırsık park pozları-1

Ta ki Pazar günü Sığacık’a gidene kadar.

Hani geyiğini yaptığım “öğütle değil, örnek olarak çocuklarımızı eğitiriz” konu başlığını bizzat tatbik etmiş olduk geçen hafta.

Sığacık muhteşem bir sahil kasabası, tek kusuru hemen her yerde olduğu gibi sokak köpeklerinin sayısını çok fazla olması. Yine benim sorunum diyordum, fark ettim ki bu sadece benim sorunum olmaktan çıkmış. Artık Arca da köpeklerden korkuyor ve bunun tek sorumlusu BENİM!

Ben dötümü yırtarcasına “köpekleri sevmelisin, köpekler iyidir” de desem, o çok kızdıklarım gibi “bir şey yapmaz” da desem, hiçbir şey değişmiyor!

Ben eve köpek almak isteyen bir çocuktan köpek fobisi olan bir çocuk yarattım, hem de tek günde. Evet, bir gün önce, Hayat’ların evinin önünde tırstığım köpekler ve olayı kriz seviyesine taşımamın Arca’yı bu kadar korkuttuğunu ancak ertesi gün Sığacık’taki her köpekten ölesiye kaçtığını gördüğümde fark ettim.


Arca'nın tırsık park pozları-2 : köpek göz hapsinde

 Fark eder etmez, düzeltme girişimlerine başladım. Tansiyonumun düşmesi tehlikesine rağmen yaklaşan köpeklerden kaçmadım. Arca’nın elini de bırakmadım. Bir köpeğe dokunmam için tabii ki çok erken ama en azından çığlık çığlığa bir korku-drama türüne çevirmedim hissiyatımı. Kendime sakladım. Bir şey yapmaz deyip İlker’in arkasına saklanmadım. Bir şey yapmaz deyip yanından yürüyüp gittim köpeğin. Yani hem sözle hem davranışımla destekledim mesajımı.

Bu sabah Facebook’ta aşağıdaki karikatürü görünce üzüldüm. Verilmek istenen mesaj, “birlikte yaşadığımız canlıları çocuklarımızdan uzaklaştırmayalım” olsa bile, köpeklerin korkulası canlılar olduğunu bilinçsizce ve kesinlikle istemeden çocuğuma öğrettiğime göre, “dokunma saldırır” diyen lanet anneden pek farkım kalmıyor.

Korkmayan için köpeklerden korkan bir insanla empati kurmak zor, biliyorum. Bu yükseklik veya karanlık fobisi olan birileriyle empati kurmanı istemek gibi saçma bir beklenti olur. Benim gibi davranışlarıyla, bilinçsizce çocuğuna köpek korkusunu öğretenler de dahil olmak üzere, aklı başında hiçbir anne baba, çocuğuna bilinçli olarak köpekten korkulması gerektiğini anlatmaz. Hiç kolay bir hayat değil bizimki, dolayısı ile çocuğunun da aynı zor hayatın içinde olmasını istemez.

Bu sorunu aştık mı, bilmiyorum, zaman gösterecek. Ama...
Sığacık’tan eve dönerken o sarı tüylü köpeklerden almak konusunda Arca ile anlaşmaya varmıştık, bu da şimdilik ümit verici.
Hani şu filmi vardı ya, oradaki köpekten işte…