Urla

Cumartesi günü kaçırdığımıza pek üzüldük. Yağmurlu ama ılık bir gündü. Bu aralar böyle ılık bir gün bulmak zor.

Arca'yı günlerdir dışarı çıkarmıyoruz, malum ateş perşembe günü bile vardı. Halbuki nasıl istiyorum oksijene kavuşsun ciğerler... Olmadı.


İlker pazar mutlaka çıkalım dedi. Yılın en soğuk günlerinden biri olduğu bilmiyorduk tabii.

Sabahın köründe kalkan bir ailenin pazar gezmesi illa ki sabah olur. Kimseler olmaz sokakta, caddeler senin benim... Gün katiyen tükenmez. Bir gazla Urla'ya uzandık. İskele bizi bekliyormuş meğerse, tek konukları bizdik. Epey ayaz vardı. Arca üç kat giyinmiş halde pek hissetmedi ama bizim totomuz dondu. İskeleyi boylu boyunca yürüdük. Uzaktan pazarın şemsiyelerini görünce dünyalar benim oldu. Nefis bir pazar... Haftalık alışveriş de tamamlandı.

Arca dünden kalan yağmur birinkintilerinde neşesini buldu, kedilerin peşinden koştu. Islanan miniş ayaklar, dönüş yolunda ısındı.

Arca bugün hayatının ikinci kararını verdi. Kaptan olacakmış büyüyünce... Çok değil birkaç ay önce Bilent amcası gibi terlik giyebilmek için doktor olmak istiyordu.

Çetele tutmaya başladık bakalım daha kaç farklı fikir değiştirecek?

Yoldaki uyku evde de devam etti, sahi yaklaşık üç saat uyudu, temiz hava ciğerlere iyi geldi kanımca.

Biz öğlen saatlerinde eve dönerken İzmir'in geri kalanı yeni uyanmış ayılmış pazar gezmelerine yeni yeni akıyordu. Bizimse üzerimizde tatlı bir yorgunluk, aklımızda bir gün Urla'da yaşayabilme, hayali önümüzde uzun bir gün vardı.

Günün geri kalanı... Yok bunu başka bir postta anlatmam lazım. Bizim velet yeminlen eşşek herifin önde gideni. Yok yok dur ben başka posta geçeyim, çünkü az önce İlker'le yarıldık, Urla manzarası ile bebemin minik masum ayaklarının tatlı hafta sonu romantizmini Arca cücesinin pis ayak oyunlarına meze etmeyeyim. Bir başka postta buluşmak üzere esenlikler dilerim:)