Koşarken obua çalan bir neslin neferleriyiz

Dün öğlen tatilinde market alışverişini yaptım, elimde koca koca torbalar, uzun saplı fırça, ekmek, bilgisayar çantası kendi çantam… Tam teçhizatlı kameraman arkadaşımız Cevat Kelle halt etmiş.


Tabii apartman kapısını açamıyorum. Zile bastım beklerken arkamda pıt pıt ayak sesleri. Ay hayırlı bir komşu olsun bana kapı açsın diye düşünürken bir de baktım benden beter bir kaplumbağa dibimde. Alt kat komşumuz, o da alışveriş yapmış, evini sırtına yüklenmiş, merdivenlerden yuvarlanacak. Neyse ki kapı açıldı, ikimiz birbirimize hem yol vermeye çalışıyoruz, hem geçmeye çalışıyoruz. Karşıdan iki ufak kadın ve kendilerinden büyük yükleri ile karıncaya benzetildiğimize kalıbımı basarım. On dakika içinde yuvarlana yuvarlana asansöre tıkılabildik.

Gözlerimiz birleşti, aynı kaderi paylaşıyorduk, konuşmamıza gerek yoktu, “hem eve hem işe hem çocuğa yetişmeye çalışan çalışan kadın.” Gülümsedik.

“Her şeye yetişmek zorunda olma hissiyatı” çocukluğumuzda büyüklerimizin “stres” diye adlandırdığı baskının modernize edilmiş hali. Babamın bir stres bileziği vardı, hani şu iki tane top olanlardan, ahanda aşağıdaki gibi bir şey. İşe yarıyor muydu acaba, hatırlamıyorum. Hani diyorum bizim şu zamane stresimize de çare bir bilezik olabilir mi? Denge bileklikleri hikaye çıktı değil mi?

“Her şeye yetişmek zorunda olma hissiyatı” öyle bir avucunun içine alıyor ki insanı, yaşamın her alanında bu döngünün içine sokuyorsun kendini.

Eğer aynı anda iki üç işle birden ilgilenmiyorsan kendini eksikli hissediyorsun. Koşarken obua çalan bir neslin neferleriyiz biz, yazık ki ne koşarken yüzümüze çarpan rüzgarı tam anlamıyla hissedebiliyoruz ne de obuanın sesine tam anlamıyla kulak verebiliyoruz. Çünkü kendimizi veremiyoruz. Sadece “koşarken obua da çalabiliyorum” diyebiliyoruz ve hayatımız tükeniyor. Hiç koşarken obua çalana madalya takıldığını da görmedim, olsa olsa alkış.

Dün gece çok çalışmam gerekiyordu, bu ara işlere yetişemiyorum. Bütün akşam aklım Arca’yı bir an önce uyutup dükkanı açmaktaydı. Hatta Arca oynarken bilgisayarı açsam mı diye düşünürken o kadar yorgunmuşum ki koltukta uyuklamışım, Arca’nın çocuk kahkahaları ile ayıldım.

Yarınki parti için bütün balonları şişirmiştik, sehpayı da çekmiştik kenara, İlker’le balon oynuyorlardı.

O an yapılabilecek en iyi şey, (hayır onlara katılmak değil, en azından benim için değil, ben çocuğun kafasını yarıyorum) onları seyretmekti, başka hiçbir şey düşünmeyerek. Meditasyon gibi…

Ne yalan söyleyeyim, iyi geldi. Neyse ki çocuklar var, ara sıra hayata küçük molalar vermemizi sağlıyorlar, iyi ki varlar…