Mutlu yıllar...

Yeni yıldan öyle çok beklentim var ki!!!
Düdükcan artık gelsin istiyorum, ilkerin şantiyesindeki daireler satılsın ve maddi olarak bir ohhh çekelim istiyorum, işlerim iyi gitsin, stresler benden uzak dursun istiyorum.
Gelecek yıl buraya bu yazdıklarımın hepsinin gerçekleştiğini görüp, 2009 da ne iyi seneydi diyebilmek istiyorum.
Çok şey mi istiyorum:)

Herkese mutlu yıllar, herkesin isteklerine ulaştığı bir yıl olur umarım...

30. hafta doktor kontrolü ve 31. hafta göbüşüm

Geçen haftaki doktor kontrolümüzden sonra bir türlü göbüşümün fotosunu çekemediğim için buraya koyamamıştım.
Doktor kontrolümüzden önce kan sayımlarımızı yaptırmıştık. Aile hekiminin hemşiresi sağolsun damarımı patlattığı için 2 haftadır sağ kolum mosmor!! Benim doktor şehirdışında olduğundan aylık kontrol için bu defa İlkerin teyzesine gittik. Cumartesi annemi de aldığımız gibi inanılmaz bir yağmur altında Urlaya gittik. Yine sınava girecek çocuklar gibi heyecanlıydım.
Değerleri gösterdik, şeker yok, karaciğer değerleri iyi ama demir biraz eksik bir de kollestrolüm yüksek çıkmış. Hamilelikte normal dedi. Geçen hafta hergün yediğim yumurtaları düşününce bana da normal geldi. Ama ilker iyice keyiflendi. Bu yaşta cancan kocamın kollestrolü yüksek diye sebze yedirmeye çalıştığım için bana gıcık oluyordu, artık konuşmaya hakkın kalmadı diyor. Zaten göbüşüm de onunkinden büyük!! özetle kendisi yanımda pek çıtır kalıyor:)

Hergün olduğu gibi bizim velet inanılmaz hareketliydi, Gülnur teyze ultrasonda bir rahat kontrollerini yapamadı, bu çıkınca da böyle olacak diyor:)

30. hafta itibariyle Düdükcanın kilosu 1460 gr, normalden biraz fazla, 3 -3,5 kilo arası doğacağı tahmin ediliyor, daha ne isterim. Boyu normalmiş, benim gibi bir cüceden ve İlker gibi bir 1,70 likten Micheal Jordan çıkmasını beklemiyorduk zaten:)Koca kafalı olacağı kesinleşti. İlkere benzeyeceğini sanıyoruz. 3 boyutlu ultrasona girebileceğimiz bir doktor tavsiyesi aldık. Böylece veletin tipini görebileceğiz. Ayrıca geçen kontrolümüzde ufaklık ters duruyordu, şimdi tam olması gerektiği gibi duruyormuş.
Ben +10 kilodayım. Tabii gönül isterdi ki kilomu daha az tutabileyim ama olmuyor işte, o 1 ayda alınan 5 kilonun ceremesini tüm hamilelik boyunca çekiyorum. Gülnur teyze normal diyor, dikkatli ve iyi beslenmeye devam!!Böyle giderse max 15 kilo civarı ile kurtarmayı planlıyorum.
Son 1 haftadır sağ arka kaburgalarımdan giren bir ağrı kürek kemiğime kadar çıkıyor, derken bütün sırtımı sarıyordu. Üşütüyor muyum, çalışırken kendimi mi kastım acaba derken meğer düdükcanın karaciğer ve dalağa yaptığı baskı bu sıkıntıya sebepmiş. Heyecanla Gülnur teyzenin doktor tavsiyesini bekledim ama nafile, çekeceksin dedi. Hatta bunlar daha başlangıçmış. Ayrıca bacaklarda biraz şişkinlik başlamış. Her fırsatta ayaklarımı kaldırarak dinlenmem ve az tuzlu yemem tavsiye edildi.
Kan uyuşmazlığı testinin tekrarlanması lazım. Ayrıca tokluk şekeri ölçümünü sorduk, herkese yapılmasına gerek yok, ama istersen yaptırabilirsin dedi.
Kendi doktorum SSK için rapor verebiliyormuş, yılbaşı ertesi gidip çalışabilir raporu alacağım. 5 hafta daha sahalardayım. Sonra bebeşi bekleyeceğiz.
İlk aylardaki o her akşam koltukta uyuyakalmalar başladı yine. Çok fena çünkü yoga, egzersiz yapmaya fırsatım olmuyor. Gerçi tecrübeli anneler vücudun doğum yaklaştıkça uyku depoladığını söylüyor ama ???
Dün akşam bir tanıdığımızın bebek ziyaretine gittik, ve tombik bir bebek olmasına rağmen bana inanılmaz küçük geldi ve kucağıma alamadım!! ya ben şunun şurasında 2 ay sonra çocuk doğuracağım ama 1 aylık bir bebeği kucağıma alamıyorum. Paranoyalar başlıyor mu ne????

sezeryan mı normal mi

Hamile olduğunuzu öğrenen insanların ilk sorusu cinsiyeti ise, ikinci mutlaka sezeryan mı normal mi!!
Geçenlerde 10 küsür yıldır görmediğim, İlkerle ortak bir arkadaşımızın bu sorusu artık OHA dedirtti!! 30 yaşında çocuk sahibi bile olmayan bir erkek de bunu sordu ya, artık hiçbir şeye şaşırmam.
Bana insanlar anneliğimi bu sorunun yanıtına göre değerlendirmeye çalışıyormuş gibi geliyor. Sanki normal doğum istiyorsan ve saatler süren sancılara hazırsan fedakar annesin de sezeryanla kolayı seçiyormuşsun gibi!! Sanki 9 ay çektiğin sıkıntılar ve asla emekli olamayacağın bir annelik mesleği ile ömrünün sonuna kadar yaşayacakların yeterli fedakarlık değilmiş gibi!!
Özetle herşeyin doğalından yana olan ben, acı eşiğimin yüksekliği ve de cesurluğumla övünen ben normal doğumdan KORKUYORUM!!!
Sadece saatlerce çekeceğim sancılar değil korkularım. Bebeğe birşey olacakmış korkusu da var. Benim boynuma göbek kordonum dolanmış ve dünyanın en berbat doğumlarından biriymişim örneğin.
Sonra kendini aylarca normal doğuma kanalize edip de son anda yada 15 saat sancı çektikten sonra sezeryana mecbur olan hikayeleri dinledikçe tüylerim diken diken oluyor. O müthiş hayalkırıklığına ne kadar hazır olabilirim?
Ayrıca ben herşeyin planlı programlı olmasını isteyenbiriyim. Bilmem kaç gün doğum gecikse kafayı yerim. Benim gibi organize kadınım öyle spontane gelişmelerle hiç işi olmaz!! Ne zaman doğacağına tabii önce doktor sonra da ben karar vermek isterim. Hem velete kalsa balık burcu olacak ki hiç istemiyoruz, bu da işin geyiği :)
Bugün doktor kontrolüne İlkerin teyzesine gittik, kendisi normalci doktorlardandır. Bana kilomun, bebeğin ve de kalça yapımın (lanet geniş çatı!!!) normal doğuma acayip elverişli olduğunu, normal doğumun fiziksel olarak beni tamamen yenileyeceğini, bir ömür boyu rahat etmem için normal doğumun ne kadar faydalı olduğunu anlattı. Tabii sezeryan talebime saygısı olduğunu da ekleyerek. Bizimle birlikte İlkerin ve benim annelerimiz olduğu için tartışma zemini oluşmamasını tercih ettim ve daha 2 ay varken biraz daha düşünmeye karar verdim ama hala bilemiyorum!! Kendimi hiçbir şeye kanalize etmek istemiyorum. Yoga egzersiz, dikkatli kilo alma vs gibi her hazırlığımı yapa durayım, bir taraftan da sezeryanda diretecekmişim gibi geliyor. Bakalım zaman ne gösterecek!
Not: 30. hafta doktor maceramız ilker göbüşümün fotosunu çektikten sonra yayınlanmaya hazır olacak.

Çok güzel hareketler bunlar!!!

Tatilimiz bitiyor, oysa ne mutluyduk. İlk iki gün bol bol dinlendik, bayramda annelerde çok et yenecek diye sebze yemeği pişirdik. Bayramın ilk 3 günü aile ziyaretleri ile geçti. 4. gün İlkeri bir bebek odası telaşıdır aldı. İlk olarak odanın şimdiki çalışma odası olmasına karar verildi. Ben yorgun günün ardından kestirirken İlker odayı boşalttı, kitaplığı oturma odasına, halıyı giriş holüne koydu. Bilgisayar masası ablama verilecek.
Internetten bulduğumuz oda örneklerini çıkarınca nasıl birşey istediğimize karar vermiştik.
Herşeyden önce kesinlikle bebek işi bir oda olmayacak. Çiçekli böcekli, ayıcıklı mobilyalar istemiyoruz. Tercihimiz bebek odası olduğunun dekorasyon ile ortaya çıkması ve geri kalan herşeyin SADE olması. Hatta bir konsept bile belirledik. Hayvanlar alemi!! İlker tam bir hayvan delisi, bense hiç hoşlaşmam ama çocuğum benim gibi olmasın, hayvan sevgisi ile büyüsün istiyorum. Mobilyaları son derece sade seçip, duvarlarda hayvan resimleri - ki resimleri IKEA'dan aldık bile - ve raflarda hayvan oyuncakları ile odayı tamamlamayı planlıyoruz.
Duvarların buz mavisi olmasına karar verdik.

Mobilyaları beyaz lake istiyoruz. Ama internetten bulduğumuz resimdeki gibi bazı kısımları kahve venge ile hareketlendirmek hoş olabilir. Sonra gardrop kesinlikle istemiyoruz çünkü yer tutuyor ve ablamdan biliyorum, hiç kullanılmıyor. Kısacası bir şifonyer bir de karyola!! Bizim yatak odası takımından artan bir çamaşırlık var, buraya da bebeğin eşyalarını koyduk mu tamamdır, koca gardroba ihtiyaç kalmıyor. Tabii raflar olacak, bir de yerimizin kalacağını düşündüğümüzden bir koltuk mutlaka koymak istiyoruz. Sanki bebek uyurken aynı odada kitap okuyabilirmişim gibi geliyor. Daha doğrusu hayalini kuruyorum. Çok araştırmamıza rağmen bir koltuk nasıl ediniriz, bulamadık. Öyle sallanan anne koltuklarından olmasına gerek yok. Berjer tarzı olabilir, sonra yer açılsın diye salona koyarak değerlendirilebilir. Son çare IKEA'dan alacağız gibi görünüyor.
Bebek yatağı konusunda epey düşündük. Öncelikle sepet beşiğimiz ablamdan var. Annem tertemiz örtülerini yıkamış, acayip süslü birşey. Bu durumda seyyar beşik olayını çözmüş bulunuyoruz. Karyolasını herkesin tercih ettiği gibi büyüyebilen cinsinden mi olsun, yoksa sadece birkaç sene kullanabileceği bir yatak yeterli olur mu? Çok düşündük ama büyüyebileni tercih ettik çünkü;
1. İyi kalite ve bebek işi olmayan bir oda düşünüyoruz, yani bizim velet en az 10 yaşına kadar odasını kullanabilecek.
2. Karyolayı koymayı düşündüğümüz yer tam olarak büyük yatağa uygun, yani yer sorunumuz yok.
3. Aynı oda takımlarının küçük ve büyük yatakları arasında fiyat farkı düşündüğümüzden az.
4. son olarak yatağı büyütmek için çıkaracağımız parçada bol bol çekmece var.

Cuma günü Elvanı da yanımıza alarak inanılmaz bir yağmur altında Karabağlardaki mobilyacıları gezdik. Hepsi bebek odası diye bağırıyordu.Ama taleplerimizi sıralayınca yapabileceklerini öğrendik. Yine de tam olarak içimize sinmedi. İlk beğendiğimiz ve fiyatı oldukça yüksek olan takımın aynısını yaptırabileceğimiz bir yol bulduk. Bornovada bebek eşyaları satan İlknurun bir arkadaşı. En az 5 haftaya ihtiyacımız var ama olsun, şu an itibariyle 29. haftamızda olduğumuza göre hala vaktimiz var sayılır.

Bu arada hastane çantası bilgilerini Özgür anne ve Huysuzdan not ettim. Ufaklığın hastane çıkışı cicileri hazır benim hiçbirşeyim yok! Pijama istiyorum. Herkes gecelik diyor. Ama hayatımda hiç geceliğim olmadı ki, hiç sevmem!! Dagideki çiçeklileri anneanne işi olanları beğenmedim. M&S da kareli pijamalar çok süperdi. İlkerin annesi de Relax Mode da bir takım bulmuş, ona da bakacağım. Henüz karar vermiş değilim ama 1 gecelik yedek olarak yanıma alsam da sanıyorum pijama!!!

Hamilelik notu : düdükcan inanılmaz hareketli! Bu sabah beni resmen tekmeleri ile uyandırdı! Çok güçlü hareketleri var. Bulaşık yıkarken hala hamile olduğumu unutuyorum ya :) göneğimi tezgaha dayamışım, düdük rahatsız oldu galiba bir tekme attı, boş bulunmuşum geriye sektim. Artık karşıdan bakınca bile net bir şekilde hareketleri seçilebiliyor. İlker tekme attığı yerden bastırıyor, velet geri ittiriyor, ilker bi daha bastırıyor, bizimki sinirlenip iyice tepiyor. İtişip duruyoruz, çıkınca babasına bir yumruk gömecek sanıyorum :)
29. hafta itibariyle güçlü, sert, can acıtıcı ama ruh okşayıcı tekmeler attığını not etmeliyim ve sanıyorum hamilelikle ilgili en çok bunu özleyeceğim.

Artık seyahat Yasak!!

Frankfurt – 2
Milano – İstanbul aktarmalı – 4
İstanbul – 6
Nurnberg – Münih aktarmalı – 4
İstanbul – 2
Dubai – İstanbul aktarmalı – 4
İstanbul – 4

Bunlar düdükcan ana rahmine düştüğünden beri yaptığı uçak seyahatleri, toplamda 26 defa!
Pazartesi akşam itibari ile 26. seferimizi yaptık ve uçak seyahatlerimizi 28. haftaya girdiğimiz bugünlerde yasağa girdi. Artık uçağa binmek yok. Hani bebekler arabaya bindiğinde susarlarmış veya uyurlarmış diye bir mit var ya bizimkinin aynı tepkiyi uçak için vereceğinden endişeliyim. Artık babacığı ona bir uçak alır, uykusu kaçınca bindirir, bir İstanbul yapar getiririz. Hem en cool – Tuba , en güzel – Gülayşe ve de en sevdiği – Elvan teyzelerini görmüş olur.

Aslında İstanbulda bu defa günübirlik işim vardı, ama aynı gün 2 uçak yolculuğu zor olur diye pazardan gittim istanbula. Akşamüzeri Tubaya gittik, bizim için nefis yemekler hazırlamış, Okka’dan muhteşem zeytinyağlılar kapmış. Deli yedik, bol bol sohbet ettik, dedikodu yaptık. Artık onları bir daha ancak doğumdan sonra görebileceğim. Elvancığım haftaya bayram için izmire geliyor, tek tesellim bu. Cıbıl göbüşümü açtık, düdükcanın hareketlerini seyrettik, tabi 3 bekar bayan için benim ufaklık ciddi merak uyandırıyor. GAP’ten 60 kişinin çıkarılmasına üzüldük, kriz her yerde kol geziyor, azrail gibi nefesi ensemizde. Bu defa Tuba iyi atlatmış ama hep diken üstünde. Düdükcana yine süper baby GAP cicileri getirmiş, pardon numuneleri:) benim GAP cicim yok, velet daha doğmadan kreasyonlarını tamamladı.

Ciciler deyince, aklıma geldi. Hamileliliğimin başlangıcından itibaren hep annelerimizin cicili bicili hamile elbiselerinden jilelerinden giymek istedim. Ama aynı zamanda çok para da vermek istemiyordum. İlkerin annesi gönüllü oldu bana süper 2 elbise dikti. Biri Mudo’dan modelini çaldığımız çiçekli bir kadife jile, diğeri bu yılın trendi ekose elbise. Ekose beni kocaman gösteriyor, ama olsun, nasıl olsa bi daha giymeyeceğim. Tek derdim topuklu giymek, öğleye doğru sırt ve bel ağrıları başlıyor. Düz ayakkabılar hep yanımda. Bu elbiselerle doğuma kadar götürürüm diyorum, süper rahatlar.

Bayramı iple çekiyorum, bol bol dinlenmeye fırsatım olacak, öyle ihtiyacım var ki, kitap okumaya, yayılmaya, film izlemeye...