ah tatil ahhh

Geçen cuma doktor randevusu 17:00 de olmasına rağmen benzin alacağım derdinden 16:00 da yola çıktım, hatta ilker boşuna erken çıkmışsın dedi. Neyse dedik, bekleriz doktor dedeyi. Laylaylom giderken ilker aradı, 15 dakikadır Karataşta yol sıkıştı, hareket etmiyor kaza var galiba dedi. Ben rahat gidiyorum dememe kalmadı Arkas'ın önünde benim yol da tıkandı. Sanki bütün Alsancak yollarına bir haller olmuş giriş mümkün değil. Aklıma bomba gibi kötü kötü fikirler geliyor ama kondurmamaya çalışıyorum. Neden sonra İlker aradı, bombayı patlattı. Fuar Açılışı!!! Buyrun burdan yakın. Hadi benim yolum biraz daha iyi, park yeri de buldum, tam 17:00 de hastanedeydim, ilker ne ileri ne geri, yerinden kıpırdayamıyor. Bizden sonra randevu varsa, bizi ileri atmalarını rica ettim ama mümkün değil, son randevu bizimki. Zavallı kocam sonunda 17:30 a doğru geldi, allahtan doktor dede de geç geldi, cümleten muayeneye girebildik. İyi haber! artık sıkışık gelmeme gerek yok. İlker her randevu öncesi "sıkışık mısın?" diye beni sıkıştırıyor, daha da çişim gelmesine neden oluyordu, artık rahatım.
Düdükcan 6,5 cm olmuş. 12 haftalık için normal görünüyor. İkili tarama testi için düdükcanın her tarafı ölçülüp biçildi. Benden kan alındı, oynak damarım yüzünden nerdeyse ağlayacaktım. Hemen yoga egzersiz yapabilir miyim diye sordum, 4 hafta sonra dedi, ne olur ne olmaz diye. Bana sorsan bugün maratona çıkarım canavar gibiyim:)Cinsiyetini sorduk, birşeyler gördü ama emin olmadığı için yine sonraki randevuya bıraktı. Dolayısı ile 16. hafta randevumuz epey heyecanlı olacak:)
Doktorun tartısına göre hamile kaldığımda 51 kg iken şimdi 52,750 olmuşum. Ama kayıtlara 53 olarak geçti ki benim çok kilo aldım tantanası boşunaymış. Bundan sonra da dikkatli olmak lazım ama 3 ay için 2 kilo iyi sayılır. Tabii bunu kutlamak için Burger King'e gittik ve Whooper mideye indi. Düdükcan bile mutlu oldu kanımca:) yada sadece ben kendimce aldığım kalorilere teselli arıyorum. Aslında Alsancakta yemeğe mecburduk, çünkü mahsur kaldık. Lozan meydanı açılış bandosu sebebi ile kapatılmış, etrafındaki tüm yollar iptal, dedik ki önce ilaçlarımızı alalım sonra birşeyler atıştıralım. Ablamlar da yazlığa gitmek için beni bekliyorlar. Epey geç kaldık. 2 saat oyalandıktan sonra polisler 8 gibi açılış bitecek deyince iki araba önlü arkalı arka sokaklardan 45 dakikada eve vardık. Bavulumu hazırladım, ablamlar beni aldı, yazlığın serin kollarına bıraktı. Tabii sızdım yorgunluktan.
Bizim yazlık Gümüldürde, çoğunlukla yazlıkçıların emeklilerin tercih ettiği bir belde. Öyle aman aman sosyal aktivite bekleyemezsin, tek artısı Kuşadasına yakındır, yemeğe, gezmeye gidersin. Ben doğduğumdan beri ordayız, denizi muhteşem tertemiz, çocukken çok severdim arkadaşlarım var, sonraları aktivitesizlikten sıkıcı olmaya başladı. Şimdi dinlenmek için gözümde tütüyor. Taptaze bir hava, gece yatağından yıldızları seyreder uyursun, sabah taptaze bir serinlikle uyanırsın. Bütün çocukluk arkadaşlarımı görüyorum gittiğimde, hepsinin çocukları oldu bile. Duruyla oynuyorlar, yeni bir nesil daha orada büyüyor.
Teyzem bu yıl oradan ev aldı, nasıl sevindik, çat kapı biraradayız. Hep tanıdık simalar, çocukluğumdan bahseden komşular, insan kendisini evinde hissediyor.
Cumartesi günü kötü bir haber aldık, su kesintileri ve gece belirli saatlerde yüksek debide su verilmesi teyzemlerin evine su basmasına sebep olmuş. Apar topar İzmire döndüler, Zühre ablamla Nil bize kaldı. Nil inanılmaz bir bebek. Erkekleri kesinlikle sevmiyor, öpmek isteyenlere kafa, tokat, tekme dalıyor. Bir de Duruyu hem seviyor, peşinde Dudu diye sayıklıyor, hem de ara sıra patlatıyor bi tane. Duru da çok büyük değil ki 7 yaşında kızıp o da bi tane patlatır diye ödümüz patladı:) Ama neyseki Duru acayip sakin çıktı.
Nilin taptığı tek insan ablam oldu. Kucağından hiç inmedi, bu da Durunun artık tek olmadığı gerçeğini kendisine hissettirdi. Annesini paylaşmak zorunda olmanın ne olduğunu anladı. Bizim düdükcan gelince neler olacak çok merak ediyorum. Zühre ablamla bol bol denize girdik, yürüyüş yaptık, sohbetler ettik. Ne güzel bir gündü ama pazar günü dönmesi gerekti.
Yazlıkta bol bol taze sıkılmış şeftali suları, sebze yemekleri (ah bamya..), meyvalar yedik düdükcanla, bol bol yüzdük, saatlerce yürüyüş yaptık. Hergün az da olsa öğlen uykusu uyuduk. Çalışırken hamilelik ne zor, öğlen uykusunun tadı ne güzelmiş meğer. Aklım emektar Bisan'da kaldı ama binmek yasak tabii. Nilin kıskançlığını ve de yokluğunu biraz olsun unutturabilmek için annem Duruya nişanlığını, eski tüllü sabahlıklarını çıkardı, duru sahneden hiç inmedi.
Durudan kalan bebeklik kıyafetlerine baktık, aralarından en güzellerini seçtik, şimdiden düdükcanın cicileri hazır. Sonra en çok sevindiğim puset ve bebek yatağı oldu. Bebek yatağı böyle cibinlikli tekerlekli sepet gibi birşey. Hem kendi odanıza alabiliyorsunuz hem de öyle uzun uzun yatamıyor içinde, dolayısıyla kullanım süresine görece epey pahalı birşey. Krem rengi tüllerini kuru temizlemeye vereceğiz, işte bitti. Ayrıca süper bir pusetimiz oldu. Annem döşemesini yıkadı, yepyeni oldu. Şimdi artık İlkerin hayalindeki o çok pahalı 3 tekerlekli arabayı almak için bütçemizde yer açabiliriz
Bol bol okey oynadık, sanırsam benim düdükcan kumar masalarında doğacak. Pazar yerinden 4 tane kitap aldım, artık kitap diye sayıklamayacağım.

İlker hasretime dayanamayıp Salı günü geldi, şok oldum. Sonraki akşam ablam ve Duruyu da alarak İzmire döndük, kendimi müthiş dinlenmiş hissettim. Dönüş yolunda gayri ihtiyari CD de Şebnem Ferah çalmaya başladı. Sil Baştan şarkısı. Birden Duru hüngür hüngür ağlamaya başladı. Ne oldu, diye şokları yaşarken itiraf etti. Şarkı çok dokunmuş. Ya sen daha 7 yaşında bir veletsin, ne anlarsın şarkıdan, ama ağlıyor tutamıyoruz, burnunu çeke çeke "oh ağlayayım da biraz rahatlayayım" diyor. Koptuk gülmekten, hemen hastası olduğu Demet Akalın'dan şarkılar çalıp ortamı dağıttık.
İşe gelmek çok koydu, ayrıca 1 hafta yerine 3 günlük tatili sırf "nasıl olsa perşembe geliyor" diyerekten ofisten beni aramasınlar diye almıştım ama geçen tatilden pek farklı olmadı, yine telefonlar susmadı. Neyse yapacak birşey yok, en azından dinlendim.
Hastaneden ikili tarama testi sonuçlarının çıktığı haberi gelince doktor dedeyle görüştüm. Herşey mükemmelmiş. Derin bir oh çektim. En azından ilk aşamayı atlattık, şimdi sırada üçlü tarama testi var, umarım olmaz ama amniyosentez var, bir süre bu heyecanları çekeceğiz artık.
Olsun yeter ki düdükcan sağlıklı olsun.

züze geldi züze

Cumartesi ütüleri bitirdim. Zaten evde yapabildiğim tek iş bu, onu da dinlene dinlene yapıyorum. Doktor bana ilk hamileliği öğrendiğimiz zaman temizlik filan yapma kraliçeler gibi otur demişti. Ben tabi eve temizlikçi kadın tutmayan cimri insan, kraliçeler gibi değil de nerdeyse bok içinde bade kadın şeklinde oturuyorum evde. Aslında cimriliğimden de değil, temmuzda 1 hafta tatildeydik, döndük, Almanyaya gittim, sonra İtalyaya gitim, son olarak da İstanbuldaydım, yani iki arada bir derede Güner ablayı arayamadım bile. Annem yazlıkta, gelemiyor izmire, allahtan ilkerin annesi ara sıra uğradığında temizliyor da biraz hijyen görüyor evimiz. Düdükcan şimdiden bilimum mikroplara bağışık. Neyse ki haftaya perşembeyi ayarladık, Güner abla geliyor, temizlik yapılıyor, cuma doktorumuza gidiyoruz, sonra akşam Gümüldüre, annemlerin yazlığına, 5 gün boyunca, yiyip içip yüzüp yatıp göbek büyüteceğim. Eve döndüğümde artık misafir çağırabileceğiz.

Heryerde indirim var, canım acayip alışveriş yapmak istiyor.
Ama zor tutuyorum kendimi, serde cimrilik var ya;
- ya büyük beden gömlekler alırım da omuzlar iyi durmazsa?
- hadi şimdi bedenine göre aldın ya seneye bu zamanlar hala aldığın kiloları verememiş ve eski halime dönememiş olursam?
Sonunda dayanamadım, 38 beden siyah pantolon ve hamile bluzu gibi birşey aldım. Aslında hamile bluzu değil ama şansıma hep hamile kıyafeti gibi üstler modaydı bu yaz, en azından ucuz bir parça düşürmüş oldum. Bu beni bir süre idare eder. Sonra pazar günü yazlığa gittik. Ablama 38 beden pantolonla nasıl 7. aya kadar idare edebileceğimi heyecanlı heyecanlı anlatıyordum. Ne var canım diyordum, pantolonlar düşük bel zaten, göbeğin altında kalır. Pantolon askısı ile düşmekten kurtarırım, üzerine de uzun bişeyler giydim mi tamam! yeni bir hamile kreasyonu hem de ucuz fiyata. Annemle ikisi koptular gülmekten. Meğer öyle 38 beden filan kalmazmışım, kanguru modellerinden almak lazımmış. Yani benim 38 beden pantolonlarım ancak 5. aya kadar idare edermiş gibi görünüyor. sonrası allah kerim. Ha bir de doğum sonrası zaten birkaç beden büyük olacağım için sonra da giyebiirim. Allahtan ablam bana birkaç tane büyük beden gömlek verecek de bir süre idare edebileceğim. Zor zor çok zor iş.

Düdükcan için tutuyordum kendimi, sonradan huysuzun önerisi ile unisex renklerde birkaç parça edinmeye karar vermiştim ki ilkerin annesi de kardeşi de yeni ciciler almışlar bile. İlk ciciler... Aslında ablamın kızından kalma bir dolu eşyası olacak ama bunlar yeni ilk ciciler... biraz keyiflendim. Ara ara paketleri açıp bakıyorum, nasıl küçükler...

Karın çatlakları için birkaç öneri aldım. Ofisten arkadaşım Bübcheni önerdi sonra eczanelerde satılanlar var. Ama biraz pahalılar. Geçen hafta ablamda hiç çatlak olmadığını farkettim ki ablam 94 kilo ile doğum yapmış bir yarmagül kıvamındaydı. Ona doktoru önermiş, bebe yağı içine badem yağı karıştırıp hergün sabah akşam sürmüş. Sonra internette de badem yağını okudum, daha da ikna oldum. Şimdi sabah akşam kullanıyorum, zaten acayip kuru bir cildim var çatlaklara çare olur mu bilmem ama en azından nemlenmesine yardımcı oluyor.

Peki bu haftasonunun en mutlu haberi neydi? Baldan tatlı teyze kızı zühre dombik nili de yanına alarak gümüldüre teyzemde kalmaya gelmiş. Nasıl güzel bir süpriz!! Birlikte denize girdik. Nil süper tombik ve sevimli, sakin çekirdek aile İstanbuldaki yaşamından kalabalık aile ortamlarına ancak alışıyor ama gerçekten başarılı, İlkere cilve bile yapmış:) haftaya pazara kadar gümüldürde ve ben haftaya cuma gittiğimde en az 2 gün daha birlikte olabileceğiz. YEEEEAAYYY!! Duru yüzünden Züze kaldı adı, biz pek seviyoruz onu çünkü çocukluğumuz birlikte geçti, gümüldürde az birlikte kudurmadık. Benden 6 yaş büyük ama 6 yaşındaki çocukla bile anlaşabilecek, kendini sevdirebilecek kadar sevilesi bir insandır, hani şu meşhur etrafına pozitif enerji saçan insanlardan :) İstanbulda ardımızda çok insan bıraktık ama zühre ablamı bırakmak çok koydu çook, dile kolay yıllarca ablam, ben, o 3 kardeş gibiydik.
Neyse bu haftasonunun muhabbetleri bitmez, ben şimdi haftaya yapacağım 5 günlük "ye, iç , yat" tatilinin hayallerini kurmaya başladım bile.

izninizle bu adamın suratına!!!

O adam fotograf karesinden neden öyle pis pis sırıtıyor? Nasıl utanmadan geldiği ülkenin kurucusuna saygısızlık edebiliyor? Kravatsız, pis sakalıyla İstanbullulara hayatı dar edebiliyor. Adamın fotografına bakıyorum bakıyorum da yolda görsem kıro, laf filan atar diye muhatap olmamak için karşı kaldırıma çıkarım.
Bu zat-ı muhteremden ne kadar haz etmesem de hakkını teslim etmem gerekir. Adam en azından Atatürk'ü ziyaret etmeyeceğinin açıkça arkasında durdu, duruşunu bozmadı. Bizimkiler ziyarete İstanbul kılıfı uydurdular, bir güzel saygısızlığı hazmettiler, bir de ayağına gittiler.
Gerçi bizimkilerin ayak takımı olduğu öteden beri ortada. Onlar değil mi daha geçen haftalarda bilmem hangi Arap ülkesinin kralı Bodrumda tatildeyken oralara taşınıp görüşme yapan? Yine onlar değil mi bir başka arabın otel odasına kadar düşen? ayaklar baş oldu diye birileri kendini kastetmişti herhalde.
Çok sinirliyim çoook. Elin kıro kılıklı adamının benim ülkeme gelip de benim Atatürkümü ziyaret etmeye değer bulmamasına, onun yüzünden insanların 1,5 km lik yolu 2,5 saate katedemeyip rezillik çekmesine, hala bu ülkenin insanlarının kendilerini bu hale sokan kömür, bulgur dağıtıcılarına seslerini çıkarmamasına acayip sinirleniyorum. İşte o kadar!!

Sabırsızım, meraklıyım, paranoyağım, yiyorum

Bugünlerde bir sabırsızlık peyda olmuş üzerime, kurtulamıyorum bir türlü.
Doktora gittiğimizin henüz 2. haftası ve 2 hafta sonra tekrar gideceğiz ama ben hemen her gün oraya gideyim ultrasonda düdükcanı seyredeyim istiyorum. "geçiyordum uğradım", "testim sonucunu almaya geldim" gibi türlü bahanelerle uğruyorum ama nafile, öyle zırt pırt ultrasonda bakılmaz bebeğe!

Sonra cinsiyeti hemen belli olsun istiyorum. Daha doğrusu istiyoruz. Çin takvimine filan baktık, tabi emin olamıyoruz. Sonra yediklerinden belli olur dediler, bizimki hiç çaktırmıyor. Dondurma ve supangle favorim ama geçen gün oturup 1 kase patlamış mısır yedik, düdükcanın pek hoşuna gitti. Hani o da tuzlu! Biz doktora sonraki gidişimizde öğreniriz sanıyorduk, Emrenin 6 aylık hamile ablası bize 4-4,5 aydan önce öğrenemezsiniz deyince acayip demoralize olduk.
Tabi hemen ciciler alalım isteğini de düdükcanın bu cinsiyetsizliğinden ertelemek zorunda kalıyoruz ki benim gibi bir tezcanlı için çok kötü bir durum. Yani artık öğrenelim de Efe mi diyeceğiz Ege mi bilelim. Böyle düdükcan olmuyor yani.

Düdükcanın varlığından haberdar olduğumdan beri hemen doğsun istiyorum. Büyüklerim bana "hamileliğin tadını çıkar, bak hayatının son muhteşem günleri, şımar, gevşe, keyif yap, doğumdan sonra bu günleri mumla ararsın" diyorlar ama ben illa ki doğsun nasıl bişey çıkcak merak ediyorum.

Hemen böyle hamile gibi olayım göbeğim çıksın istiyorum. Hem kendime güzel hamile cicileri alayım istiyorum. Vakit geçmiyor. Sanki sonsuza kadar böyle 2,5 aylık hamile kalacakmışım gibi.

Çok fena çoook... Bu sabırsızlık mevzuu ilkerin inşaata başladığında da üzerime yapışmıştı. Hemen yarın temelden daireleri satıp zengin olacağız diye sabırsızlanıyordum. 1,5 sene geçti, bina bitti ama satış yok. Hani diyorum ki düdükcan da belirsiz bir tarihe kadar yerinde sayarsa, doğmaktan filan vazgeçerse!!! Kabus gibi, bir ömür hamile!!!

Kabus deyince aklıma geldi. Son birkaç haftadır 3. defa rüyamda fok balığı görüyorum. Önce kesip yiyorduk. Sonra birlikte oynadık, son olarak da bir fok ailesini denizde oynarken seyrettiğimi gördüm. Ben balık ya, nasip kısmete yoruyorum, meğer iş hayatımda bazı tehlikelerin beni beklediğine yorulurmuş. ilker tamamen Badem hadisesini müteakip bir bilinçaltı fok korkusu sendromu teşhisi koyuyor ama koskoca internet alemi de yanılıyor olamaz herhalde!!

Paranoyalarımı bir kenara bırakırsak, inanılmaz bir beslenme programı içindeyim. Bu aralar seyahatlere de ara verince ofiste iyice düzene girdim. Sabah öyle aman aman kahvaltı yapamıyorum da bir kase nesfit düdükcanın hoşuna gidiyor. Sonra 10 gibi nesquickli omega 3 sütü (başka şekilde süt içmem imkansız!!), 11 de elma, 12:30 gibi yemek. Kabızlığa karşı bu sıcakta mutlaka çorba, bir de sulu yemek ama illa ki ayran. Canım çeker diye diğerlerinin yemeklerinden de tırtıklıyorum:)
Yemekten 3 saat sonra mutlaka karpuz, akşam üstü süt, yoğurt veya ayran, artık ne varsa... Karnım kazındıkça çubuk krakerler hep elimin altında. Mide bulantısı da olmayınca harika yemekler yapabiliyorum akşamları. Ama yemek sonrası uyku öncesi dondurma filan yemem lazım. Şimdiye kadar yemeklerden hiç tiksinme olmamıştı. Balık da yiyordum ama geçen haftasonu İlker özenmiş adı hatırlamadığım kocaman muhteşem bir balık almış. Ben de roka salatası yaptım yanına, nar ekşili. Bir de güzel ayıkladı benim için ama yiyemiyorum, lokmalar ağzımda büyüdü, salata ile bile gitmedi. Acayip sinirim bozuldu. Mızmızlandım ama yok yiyemiyorum. Bıraktım. Sonra koca kase supangleyi üstüne de çikolatalı dondurmayı götürdüm ama :)
Kısacası yarım dünya şekline bürünmeme az kaldı. Şimdi böyleyse sonraki aylarda nasıl bir iştah açıklığı bekliyor beni, bak bu da ayrı bir merak konusu. Ve tabii toplamda kaç kilo alacağım, düdükcan kaç kilo doğacak, dombili olsun ama olur mu acaba?? hep merak hep merak...

Seferi Düdükcan Milano'da

Milano seyahatine eğitim olması açısında özellikle gitmek istiyordum. Ama sabah bulantılarının artacağı bir döneme geldi diye tereddütteydim. Hatta birlikte gideceğim arkadaşlarıma ben gelemeyebilirim bile demiştim. Ama gel gör ki, 4 kişiyiz, ikisi ingilizce bilmiyor ve dili olan diğer arkadaşın vizesi çıkmayınca iş başa düştü. Bu arada genel müdüre hamile olduğumu söyledim. Hani bekar ve çocuksuz biri olduğundan halden anlamayacağını biliyordum da daaan diye "doğumdan sonra işi bırakmayı düşünüyor musunuz?" diye sorması şok etti. bendeki iş yükü o kadar fazla ki kime neyi kaktıracağını düşündü herhalde:)
Neyse... eğitim benim için çok yorucuydu, çünkü;
1. İzmirden aktarmalı uçuş yaptım, saatler sürdü.
2. Dil bilmeyen 2 arkadaşıma tüm eğitimi çeviri yaptım.
3. Düdükcan öğleden sonralarımı uyuyarak geçirmemi uygun gördüğünden mütemadiyen 2-3 arası nerdeyse baygın geziyorum
4. İzmirdeki projenin otomasyon sıkıntısına çare bulmaya çalışmak saatlerimizi aldı.

İlk gün havaalanından akademiye gitmek saatler aldı. Meğer akademi de otelde Milanonun dışındaymış. Normal catering ayarlanırmış biz 3 kişiyiz diye bir lokantayla anlaşmışlar her yemeği orda yedik. İlk gün, öğlen oturduk masamıza hemen şarap kadehleri önümüzden kalktı. Raviole de dahil olmak üzere sadece deniz ürünleri yedik. Benim de dikkatimi çekti ama özellikle şarap içemediğimden çok oralı olmadım. Akşam aynı lokanta ve benzer menü ile şarap teklifi gelmeyince, iyice kıllandık. Akademini bıcır asistanı Lauraya sordum. Meğer biz müslümanız diye sadece deniz mahsülleri söylemişler. Tamam domuz etine alışkın değiliz de şöyle bir bifteke de kimse hayır demez. Hele bizim çocuklar şarap diye kuduruyorlar.
Ertesi günden itibaren her yemeğe şarap dahil oldu ve de kırmızı et. Eğitmenin de 25 günlük bir kızı varmış. Tutturdu bana şarap iç diye. Diyorum ki alkol yasak kardeşim, yok diyor benim hanım 9 ay içti, demir var şarapta çok faydalı mutlaka içmelisin. Kıllık da yapmak istemiyorum diye 1-2 yudum aldım, nefisti:)
İkinci gün tüm gün eğitimin ardından elimize bir metro haritası aldık, sorduk soruşturduk. Alışveriş mekanına yönlendirdiler, bir de katedrale. İçim gidiyor ama alışverişe yanaşmıyorum. Benim bedenim değiecek bakalım seneye giyebilecek miyim aldıklarımı? Sonra bebeğin cinsiyeti bile belli değil, ne kıyafet alınacak? Arkadaşların çocuklarına hanımlarına birkaç birşey alıp Kathedrale gittik. Milano'nun görülecek tek yeri burasıymış. Tek kelimeyle dibim düştü!!! Bizim camiler filan ne ki adamlar bina üstüne hikaye inşaa etmiş. Manyaklık işte!!
Binlerce heykele ne gerek var? Bir de derler ki Milano'da pek birşey yok, siz gidin Romayı görün. Ben işte Romayı düşünemiyorum. O gün tam 4 saat yürümüşüz. İşin kötü tarafı dönüşte otelin metronun çok yakınında olduğunu söylemişlerdi, yarım saatten fazla aradık bulamadık. Ben artık bir lokantaya girip taksi çağıralım diye tutturmaya başlamıştım. Yorgunluktan yemek bile yiyemedimYemek deyince aklıma geldi, akademinin anlaştığı lokanta tam bir İtalyan lokantasıydı. Muhteşem makarnalarını anlatmaya gerek yok da bir tanesi çok ilginçti.
.
Garson bir servis masası ile yaklaşık 50 cm çapında bir permasan peyniri ile domates sosuyla pişirilmiş penne makarna getiriyor. Peynirin ortası tabak gibi oyulmuş, içine biraz alkol döküyor, sonra ateşe veriyor peyniri ve peynir eriyor.
Akabinde sıcak makarnayı ilave edip iyice eriyen peynire buluyor. Muhteşem bir görüntüydü.
Makarnadan bay gelince risottoyu önerdiler. Ben daha önce hiç yememiştim. Pilav diye geçme çok ciddi bir pişirme prosedürü ve ustalık gerektiren bir usulü varmış.
Önce bir tür etli sulu çorba hazırlanıyormuş. Diğer tarafta sebzeler soteleniyormuş. Pirinçler ve kremali et sulu çorba ilave edilip az bir süre pişiriliyormuş. Gerçekten çok lezzetli bir yemek. İnsan yemeklerini ,şarabı tadınca İtalyada yaşayabilirim diyor. Ama insanları yazık ki bir Akdeniz ülkesine göre çok soğuk. Ben daha dost canlısı olmalarını bekliyordum.
Sonunda aktarma uçuşları ile İzmirime varabildim. Elim kolum makarna paketleri dolu. Bak kaç zaman oldu daha pişirmedim o makarnaları, öyle çok yemişim ki oralarda hala tezgahın üzerinde duruyorlar.
Bir süreliğine seyahatlere ara verdiğimi düşünürken İtalyadayken aldığım mail ile pazartesi İstanbul yolcusu olduğumu öğrendim. Düdükcanın görmediği bir orası kalmıştı!!!

Düdükcandan haberler

Düdükcan ana rahmine düştüğü andan itibaren bir leylek misali havada. Yollarda geçen tatilin üstüne Almanya seyahatinden pek memnun kaldılar kendileri. Zaten sabah bulantıları hafiften başlıyor, birşeyler atıştırıyorum, derken arabaya biner binmez kesiliyor. Annesi gibi gezmeyi seviyor düdükcan. Nitekim önümüzdeki günlerdeki Milano seyahatine de bombacan kıvamında hazır!!
8 hafta bitmişti ki doktora gittik. Adam direkt kocaman olmuş bu dedi. Sonra hiç beklemediğimiz birşey oldu. Kalp atışlarını duyduk. Ben daha 1 ay sonrasında bekliyordum, şok oldum. Kafası ve ayakları var. Yumurta gibi birşey. Ultrason fotorafları hekese gösterildi tabii, hatta Friends'le aramızda "ya bu aygıttan ortak alsak, bugün bize yarın size lazım, her akşam film seyreder gibi düdükcanı izleriz" şeklinde fikir alışverişi bile gerçekleşti.
1 ayda 1 kilo almışım sanırım, makarna pilav fazla yeme dedi, ama mümkün mü? Canım sürekli boktan şeyler istiyor. Öyle aman aman mide bulantısı da olmayınca deli gibi yiyesim var. Çok pis acıkıyorum. Sonra deli gibi yiyince bu defa da midem rahatsız oluyor. Seyahatlerden kendimi pek dinlendiremiyorum ya bari yemeklere azami özen göstereyim derdindeyim. Bizim ofisin mutfağından sorumlu Gül, hergün ne yediğimden, sütünüm meyvamın saatine kadar sürekli tetikte. Garibim kendi hamileliğinde 9 ay kusunca, yiyen insan üzerinde kendini tatmin ediyor.
Kıyafetler şimdiden bel sıkmaya başladı. Geçen hafta ucuzcu Mangodan 7,90 na kanvas düşürdüm bir tane. 38 beden. Herhalde birkaç ay idare eder beni ve doğum sonrası için de kullanılabilir. Kısacası hamileliğe ilk yatırımımı yaptım. Ama her giysim 34-36 beden ve de slim fit olduğundan hamilelik bana pahalıya patlayacak gibi geliyor.
Ablamdan müthiş 2 kitap aldım. Biri "Annelik ve Bebek Bakımı" diğeri "Bebeğinizi beklerken size neler bekler". İlki çok resimli genel anlatımlı diğeri daha çok soru cevap ve yazılardan oluşuyor. İlker özellikle resimli olanı elinden düşürmüyor.
Hayatında Sinema dergisinden başka bir yazılı yapıta ilgi duymamış biri için inanılmaz bir durum. Hemen her gece uyuyakaldığımdan dolayı bol bol vakti oluyor ve her sabah öğrendiklerini bana satıyor. Kısacası şimdilik hamilelik konusunda benden çok şey biliyor.
Şimdilik düdükcandan bu kadar... Herkeslerin akıl vermesi pek hoş da, şu en iyi doktor benimki sendromu ilginç. Ben bir doktorun tavsiye ettiği birine gidiyorum, tonton bir ihtiyar. Bakalım başa birini arayacak mı gözlerim?

Leylek leylek havada

Tatilde serin sularda kulaç atarken tepemizden iri kanatlı bir leylek geçti. Tamam dedim, bu aralar gör dötüm yollar...

Tatil dönüşü tek bir gün işe gittim. İşler yığılmış tabii, akşam 9 a kadar ofisten çıkamadım. Ertesi gün Almanyaya gittim. 3 günlük seyahatin eğlence ile alakası yoktu ama berbat Allendorf köyü yerine Franfurtta toplantı ilaç gibiydi, hiç şikayet edemem.
Düdükcanın uyumlu bir velet olacağını düşünüyorum. Uçağa bineceğim sabah hariç hiç midemi bulandırmadı. Ona da çözüm buldum gibi. Kalkar kalmaz 2 tuzlu kraker üstüne 15 dk daha uyku, sonra hiç bulantı kalmıyor. İlker verdi bana bu aklı, biryerlerde okumuş.

Frankfurt gündüzleri milyona yakın kişiyi ağırlarken gece sadece 60.000 kişinin ikamet ettiği bir ticaret ve finans şehri. Main nehri boyunca yürüyüş yapanları, bisiklet binenleri görünce ah dedim insanlar ne insanca yaşıyor bazı medeni memleketlerde. Her yer müze, her yer yeşil...
Yemek yediğimiz yerler ilginçti. İlk akşam geleneksel bir lokantaya gittik. Göt göte oturduk, elma şarabı vardı. Sirke gibi kokuyordu, kimse alınmasın. Hamile olmasam da içmezdim herhalde :) ama menü müthişti. Sadece domuz eti vardı. Hadi biz alışkın değiliz yemiyoruz mereti, ee peki garibim vejeteryanlar napıyor bu memlekette? Meğer Avrupa genelinde vejeteryanlık trend olduğu için sadece onlara hitap eden lokantalar pek pahalı oluyormuş. Canım Türkiyemde bir zeytinyağlı menüsü seçtin mi canavar gibi yersin sebzelerin her türlüsünü. Öyle kokoş vejeteryan lokantasına ihtiyaç bile hissetmezsin. Ben o akşam tavuğa da razıydım da et namına yenebilecek hiçbirşey olmadığından haşlanmış patates yanına krem peynirle akşamı geçirdim. Erkenden otele kaçtım, nasıl uyumuşum:) Ertesi gün tüm gün toplantıda geçti. Akşam gruptan sadece 2 kişi kalmıştık, erken bir akşam yemeği üzerine biraz alışveriş yapar mıyım dedim. Meğer dükkanlar 7 dedin mi kapanıyormuş. İnanılmaz birşey, hava bile kararmıyor. Yemeği 30 yıldır hizmet veren bir gay barda yedik. Adı Grossenwahn, çok çılgın gibi bir anlamı varmış. Gerçekten öyle. Duvarlarda feminen yazılar, kadın ağırlıklı afişler... Üniversitedeyken Beyoğlunda Alman Biraevi diye bir mekana takılırdık. Süper müzik yapan bir grup vardı. İşte mekan aynen oraya benziyor, sadece burada yemek yiyebiliyorsun. Menüsü elle yazılmıştı ve İngilizcesi yoktu, sebebi menünün hergün değişmesiymiş. Sade ama her türden nefis seçeneklere sahipti. Ben pesto soslu spagetti yedim. Herhangi bir restoranda yememiş olmama rağmen evde kendimce deneyip çok beğendiğim bir tarif vardı. Ama aklımda hep acaba gerçekten pesto sos böyle mi oluyor sorusu!! Yanımdaki İtalyana tattırdım, usulüne uygunmuş. Derin bir oh çektim, içgüdülerimle doğru tarifi deniyormuşum meğer. Yine tanımadığımız insanlarla aynı masayı paylaştık. Bir de Almanlara soğuk derler, her daim dipdibeler.
Ev sahibi Robert bize yemek sonrası kısa bir şehir turu yaptırdı. Müzeleri, katedrali, 2. dünya savaşında yerle bir olduktan sonra aslı korunarak yapılan meydanı gösterdi. Ufak ama şehrin havasını koklamak açısından güzel bir turdu. Zaten iş seyahatine gidip de fazlasını beklemek iyimserlik olurdu.
Son gün gördüğüm tek şey havaalanı oldu. Aktarmasız İzmir uçuşu pek yormadı aslında sadece Almancıların kalitesizliği her noktada kendini gösterdi. Yüzlerce bavulla ve sürü halinde seyahat etmelerinden tutun da yanımdaki türbanlı din gösterişçisinin gereksiz kibarlığına kadar yolculuğun bu tarafından hiç hoşlanmadım. Evet gösterişçi!! Sanki kıbleyi biliyormuş gibi oturduğu yerden namaz kılması, ne yapıp edip yanındaki delikanlıyı arka sıraya gönderip yanına yaşlı bir teyzeyi oturtunca rahatlaması, islami usullere göre kesilmemiştir diye verilen tavuğu dahi yememesi bir de üstüne Kur'an-ı Kerim açıp okumasına gösterişten başka bir anlam yükleyemedim! Tabi benim de Soner Yalçın'ın "Siz Kimi Kandırıyorsunuz!" kitabını açmam tam bir ironiydi.
Bu arada kitap süper. Tatildeyken almıştım ve inanılmaz sardı ! 1 haftada bitirdim. Tarihin tozlu raflarına el atıyor yine ve üzerindeki sis perdesini kaldırıyor. Bunları ve benzerlerini okumak lazım ki üzerinde yaşadığımız coğrafyanın bize öğretilmeyen tarihinden kendimize dersler çıkaralım.