küçük dertlerimiz

Annemler, üniversiteye kayıt için İstanbul’a gittiğimde yanımdalardı. Fakültenin bahçesindeki vakıf yurduna da kaydettirmişler, bir banka hesabı açtırmışlar, dualarını üzerimden eksik etmemişlerdi. Okula başladım. Hem yalnızdım, ailemden ilk defa ayrılmıştım, hem değildim, pek çok arkadaşım vardı. Ama ne kadar donanımlı da olsan o yalnızlığı hissediyorsun.

O yıllar bu grip aşıları yeni çıkıyor, yurt köşelerinde, soğuk İstanbul’da gripten cılkım çıkmasın diye aşı olayım diyorum. Bir boş dersimde tek başıma Taksim ilkyardıma gidiyorum. Salağım biraz evet, ama daha çok safım ve kırılganım. Bir memur bana carlıyor, hatırlamıyorum şimdi, aptalca bir soru sormuşumdur belki. Oradan oraya koşmuşum bir işi halledememişim, bir de azarlanmışım. Bir banka oturdum ve tüm kırılganlığımla içli içli ağladım. Ağlarım ben içim açılır ağladıkça, iyi gelir gözyaşları…

Orta yaşlı bir kadın oturdu yanıma. “Ağır hastan mı var kızım?” diye sordu. Yok, dedim, ağlıyorum ama hala. O anlattı, çıkmaz dedikleri hastası varmış. Günlerdir gidip geliyorlarmış ama nafile… Anlatamadım, o kadına, utandım, ağladığıma da saçma sapan gözyaşı döktüğüme de utandım, kendime kızdım, bu defa da kadın için ağlaya ağlaya okula döndüm. 

İlker’e anlattım, salak olduğumu biliyordum, bir de ondan duyayım istedim. Yav deli misin ne işin var hastanede, aşıyı eczanede bile yapıyorlar, dedi. Hıh pis, senin baban eczacı tabii sen eczanede nöbet bile tutuyorsun, zilyon ilacın adını prospektüsünü ezbere biliyorsun, ben ne bileyim, diye içimden geçirdiysem de carlamadım tabii çocuğa, dudağımı büktüm oturdum. Kıyamadı, tamam, ya ben seni götürürüm sağlık ocağına ama yanında girmem iğneye filan bakmam, dedi. Bakmaz. Bakamaz. Daha doğrusu bakamazdı. İğne görünce bayılacak gibi olurdu, hiç unutmam yirmilik diş ameliyatı yapacaklar bana, yine yanımda. Hem dayanamaz, hem de bırakamaz beni. Benim operasyon yapılırken bir fenalaştı, doktor beni bıraktı, bayılacak diye İlker’e koştu. Bak hala anlatır güleriz. Ama sonra n’oldu? Baba oldu. Oğlu hastanede sabah akşam kan verirken, damar yolu açılırken ve sonrasında defalarca kan testi yapılırken alıştı… Artık ağız tadıyla İlkerin iğne görememe hallerine gülemiyoruz, hoş gülsem ne olacak ben kıytırıktan bir aşı için hastaneye gidip zırlamış kadınım. Hangimiz daha komik?

Şimdi o zamankinden çok mu farklıyım? Hadi ordan!

Evrenin, kendi küçük dertlerimin aslında nasıl da küçük olduğunu, yüzüme vurmak için ilginç yöntemleri var. Tabii ki, haber izlemek, gazete okumak bizim dışımızdakilerin çektiklerini görmek için yeterli. Ama artık kaşarlandık mı, alıştık mı, ne olduysa, gördüğümüz her vicdansızlığa bir duvar örüyoruz. Bir savunma mekanizması devreye giriyor ve kendini koruma altına almak için dehşeti ya normalleştiriyor, ya da görmezden gelmeye çalışıyor.

Asıl tokat hiç beklemediğin anda geliyor. Asıl tokat, hayatının normal seyrinde, senin onu gördüğünü bile bilmeden çarpıyor yüzüne ve o küçük detaylar ana haber bültenlerindeki acı çeken insanlar kadar fazla acıtıyor, utandırıyor.

Arca bu ara hamburgere dadandı, ne zaman bir AVM’ye yolumuz düşse, illa yenecek. Peki. Bir akşam yine Arca tıkınırken etrafıma bakınıyorum. Kalabalık bir AVM Food court’undayız. Görüş alanım içinde kalabalık bir aile var, anne çocuklara pizzalarını bitirmelerini tembihliyor, çocuklar oralı değil. Çok geçmeden talan edilmiş pizzaları masada bırakıp kalkıyorlar. Az önce gözüme takılan çalışan yine görüş alanıma giriyor, elinde servis arabası ile düşünceli düşünceli masaların arasından ilerleyen eleman. Otuzlarında bir kadın. Üniforma giydirmişler, kepinin altında başörtüsü var. O kalabalığın ve acelenin içinde haddinden fazla yavaş hareket etmesi dikkatimi çekmişti, şimdi sanki sadece o ve ben varız. Baktığı yöne bakıyorum, az önce ayrılan aileye dikmiş gözünü. İyice uzaklaştıklarına kanaat getirmiş olacak, aynı yavaşlıkla masaya ilerliyor. Önce bir kuşbakışı attı masadakilere. Sonra yarısı dişlenmiş pizza dilimini eline aldı, sağına soluna baktı, dişlenmiş kısmı itinayla kopardı, kalan temiz kısmı cebinden çıkardığı temiz bir poşete koydu. Aynı işlemi diğer pizza dilimlerine de uyguladı. İşi bitince masayı temizleyip yoluna devam etti. Belki çocuklarına götürüyordu, belki kendi yiyecekti. Senin benim masada öylece bıraktığımız lokmalara ihtiyacı vardı.

Bunu bilgisayar veya televizyon ekranından görmeye ihtiyacımız yok. Bu kadar hayatımızda, bu kadar yanı başımızda. Diyorum ya, evrenin kendi küçük dertlerimizi fazlaca dert ettiğimizi yüzümüze vurmak için ilginç yöntemleri var, aynı havayı soluduğumuz insanların bir lokmaya muhtaç olduğunu görmemizi sağlamak gibi…