son günler böyle...

kriz ortamında şirketteki durumlar kötü olmasına rağmen benim pozisyonumdaki gibi geleceğe yönelik çalışmalar yapıyorsanız işler hiç öyle kriz var oturuyoruz şeklinde olmuyor. Pazartesi günü İstanbul seyahati teğet geçti. İyi ki gitmemişim, gereksiz bir toplantı olmuş. Ama genel müdürün ricasıyla 2 saat geç çıktım, Arca stoktan içti yine sütleri. Bebişimi nasıl özlemişim, hem dipdibe haftasonunun ardından pazartesi hem de 2 saat mesai. Bi taraftan mıçarım oturayım evimde bi taraftan yok olmaz çalışmak lazım halleri. bu ikilem hiç bitmeyecek gibi. ama şimdilik iyi kıvırıyoruz, bunda arcanın uyumlu bir velet olmasının etkisi büyük.

arca ilk zamanlar gündüz uykuya direnmeleri, kolik krizleri vs ile zorlamıştı bizi. Pek öyle düzenli bir bebek değildi. Hatta Tracy Hogg un bebek karakterleri içinde hareketli bebek sınıfına giriyordu. Ayakları hiç durmuyor, eller kollar uykuda yüzüne çarpıp uyandırıyor, üstünü sürekli açıyor, uykuya zor dalıyor, kısacası beni acayip yoruyordu. Tek çekilebilir tarafı gereksiz ağlamıyordu, ağlıyorsa bulmaca çözer gibi sıkıntısını bulup çözmeye çalışıyorduk. Ama bize düzen gerekiyordu, çünkü ben çalışacaktım! Emdiği saat , uykusu düzenli olmalıydı, yani kitap bebeğe ihtiyacımız vardı. Üstelik ben Tracy nin "bebekler düzen sever" görüşüne sonuna kadar katılıyorum. Bebek kendini güvende hissetmek için bir sonraki adımı bilmek ister. Daha birkaç haftalıkken Arcayı düzene sokmaya çalıştık, insanlar alay ediyordu, gak deyince meme guk deyince meme vermek lazım bebelere, böyle askeri sistem olmaz diyorlardı. "Daha küçük ayakta sallayıver uyusun"," yok daha küçük yanınızdan ayırmayın", "daha küçük 1 saat memede kalması lazım " (tabii memeler haşat kimsenin salladığı yok).... Gerçekten 2 ay düzen oturtmaya çalışmakla geçti. Özellikle annelere teşekkür edip bundan sonrasını biz halledeceğiz dediğimiz 2. haftadan itibaren yerlerde tepine tepine ağladığımı hatırlıyorum. Şimdi düzen oturdu (burda kulak çekilp tüh tüh maşşallah deniyor) gibi.
Bazen saati unutuyorum Arca mızıldanmaya başlıyor, bi bakıyorum emmenin üsütnden 3 saat geçmiş. Sabah hep 6 buçuk 7 gibi kalktığından artık saat kurmaz olduk. Sadece bu düzenimizin bozulmamasına duacıyız.
Haftasonu düğün vardı, tanıştırdığımız arkadaşlarımız evlendi. Siyah elbisenin hatrına epey ince göründüğümden türlü iltifatlar aldım, halbuki hala verilmesi gereken 4 kilom var. İlk defa 5 saat kadar emme ve sağma olmayınca göğüsler inanılmaz şişt ve ağrıdı!! Sonra pazar günü 6 haftalık bebekleri olan komşularımızla dışarı çıktık. İşte tam bu noktada Arcanın düzenli oluşuna dua ettim. Bebişin kaka yapma sorunu var, fitil kullanıyorlar, ayrıca uyanık olduğu zamanlar ya emiyor yada ağlıyor. 2 gibi çıkacaktık 4'te hala evdeydik, 2 defa çıkmaya teşebbüs edip çığlıklara yenip düşüp emzirdiler. Sonra gittiğimiz yerde de uyanmasın diye gözünün içine baktılar. Bu süre zarfında Arcayı hazırlamıştık, oynuyorduk, çıkabiliriz haberini alır almaz 5 dakika içinde aşağıdaydık, sonrasında da uyumadı ama öyle etrafa bakındı. Bir ara Cansu yaygarayı basınca bizimki de ağladı ama meğer emme saati gelmiş... Arcaya dedik ki çek Cansuyu kenara konuş, böyle ağlayarak olmaz de!! Tabii dışarıda feci bir zaman geçirince dediler hadi biz bunu evde uyuturuz, çaya gelin. Arcayı emzirip uyuttuk, telsizi aldık indik aşağıya, Cansu yine yaygara... ben aldım olmadı, İlker olmadı, sonunda yine emzirip uyutabildiler, 1 saat kadar sohbet edebildik. Dediler ki hadi çocukları değişelim:) Halbuki biz onlara daha doğumdan önce Tracy Hogg hediye etmiş, çok yararını gördüğümüzü söylemiştik ama yeni okumaya başlamışlar. Gece ciddi badire atlattık ama... Tam 12 de İlkere dedim kalk, Arcanın son rüya öğününü vereyim. Tam kapıya geldik, anahtar aşağıda kalmış, o anda Arca uyandı başladı ağlamaya. İlker indi ama anahtarı bulamıyorlar, ben telsizden Arcayı sakinleştirmeye çalışıyorum, çaresizlik... 5 dakika sonra kucağa aldım, sakinleştik ama o 5 dakika yarım saat gibi geldi.
İşte son günler böyle...