Yaşadığın ev kaderindir

Yine bir gün mutfakta benim muhteremle birlikteyiz. Paralel oynayan küçük çocuklar gibi yemek hazırlıyoruz ve buna bayılıyoruz ama ancak o gün aşçı İlker, ben yamak isem. 

Aşçı bensem “yalnız çalışmayı severim” diyerek herkesi mutfaktan sepetliyorum. 

O gün - ne piştiğini hatırlamıyorum - ocaktan bir koku yayıldı ve ben yine diyete girme niyetlerindeydim, ağır küfürler salladım muhtereme. Hani bir yemek bu kadar şahane kokabilir mi, bu kadar lezzetli olabilir mi? 

Ne zaman gerçekten diyete girecektik? Karaciğer değerlerine baktırmamız lazım dediğimizin üzerinden bir koca yaz kötü beslenmeyle geçmişti, ne zaman normalimize dönecektik? Bende bu iştah, bu adamda bu yemekler oldukça ben nasıl kilo verecektim? 

Ben bunları söyleyedurayım, muhterem lafı yapıştırdı; “yaşadığın ev kaderindir”.  

Kaderimi kabullenip yemeğe oturdum o gün. 

Bugün artık öyle yapmıyorum, kaderime boyun eğmiyorum nihoahaha

Dört günlük hafta sonunun ilk gününde bahçe keşfi yapacağız diye sekiz kilometre yürümüşüz, düşün ki nasıl acıkmışımdır… Bizim oğlanlar pizzadan bile lezzetli yumurtalı ekmekleri hazırladı bir güzel yedi, ben direndim. Kokulara, açlığa… Diren yeliz.

Ve iki yumurtadan omletimle salatamı yedim misler gibi. Akşama da ton balıklı makarna yaptılar (evet Arca da mutfaktaydı, hep muhterem mi mutfakta olacak) ve ben tavuk yedim. Hem de 18:00’de öğünleri kapattım, allahım sana geliyorum.

Bugün Köln’e gideceğiz, işler biraz karışacak, ama olsun, dönüşte tekrar her şeyi eski düzenine çevirebilirim bence. Ya ben bizim evin kaderine direnmişim, bir gecelik Köln kaçamağı mı bozacak hiç! 

Kabul günü

 Bir arkadaşım  değişmek için önce kabul etmek gerekir, demişti. Fark ettim ki, ben bunca yıldır evet en az son iki yıldır, kilo aldığımın ve vücudumun yağlandığının kabul noktasında değilmişim. Kendime aynada hiç adamakıllı bakmamış, kendimi incelememişim. Hep bir tatil sonrası kilolarım var demiş, ertesinde tartıda iki kilo eksiğini görünce, eh iyi hadi deyivermişim. Hadi dön gel başa sar olmuş. Muş diyorum, zira bugün fark ettim halimi ve tüm bunlar film şeridi gibi geçti gözümün önünden. Çünkü fark etmemişim hem de hiç.

Bugün ne oldu dersen… 

Evden çalıştığım günler yaptığım gibi bugün de öğle tatilimde yürüyüşe çıktım. Bazı mağazalarda indirim vardı, H&M’e girdim. Ezberden 36 beden bir pantolon aldım elime, giyinme kabinine geçtim. Kabin öyle tasarlanmış ki, soyunurken bedenini neredeyse her açıdan görebiliyorsun. Kalınlaştığını nicedir fark ettiğim bacaklarımın her santimetrekaresi selülitle kaplıydı, hala iyi durumda sayılır dediğim üst bedenim, hatta sırtım bile yağlanmıştı. Görüntü beni rahatsız etmedi dersem yalan olur, hatta ben bu vücutla nasıl denize girdim diye düşündüm. Hani öz şefkat aman da bedeninizi sevin, canım kendim filan var ya, hikaye o! O görüntüde sevecek bir şey yoktu. Kırk altı yaşına geldiğimi hatırlatmak bile rahatlatmadı beni.

Beni rahatlatan şey şu oldu. Bedenimi görmekten gerçekten görmekten kaçıyormuşum nicedir, bu defa kaçamadım ve yüzleştim. Bu yüzleşmenin beni getirdiği noktada ince bir sızı halinde bir gerçeği daha kabul etmek zorunda kaldım. 

Belirtmeme gerek var mı bilmiyorum ama pantolonun içine giremediğimi ve artık 36 beden olmadığımı da kabul ettim.

Kabul günü gibi yemin ederim :))

Artık sınırdayım. 

Hani yaşamın ucuna yolculuk gibi, ya buradan böyle kötü beslenme ve kendimi kandırdığım kardiyo egzersizlerle, her yıl birer kilo daha üzerine koyarak menopoza ve ileri yaşlara kalitesiz bir yaşam tarzı ve aşırı kilolarla gireceğim, 

… ya da kendime bir taahhütte bulunacağım ve ucundan kıyısından o sınırı aşmaktan kendimi toparlayıp bugünden farklı bir düzenin içine gireceğim.

Bu kadar okuyorum, bu kadar aklıma yatıyor okuduklarım, bu kadar farkındayım meselenin, eh madem bir de kabul günümmüş bugün, kendime taahhütümün de kabul günü olsun madem. 

Hadi bakalım mübarek olsun.