ne gerek vardı?
işçiler şehitlerini anmak istediler de, vali televizyonlardan atıp tuttu, karşılıklı dertlerini paylaşsalar, orta yol bulsalar fena mı olurdu?
başbakanın "ayaklar, başlar" muhabbetine ne gerek vardı? terbiye sınırlarını aşmaya... televizyonu er meydanına çevirmeye?
şimdi yaşananların sebebi işçilerin inadına indirgeniyor. bu kadar basit değil ki! astığım astık kestiğim kestik politika ile, sadece türbana demokrat bir partinin iktidarından ancak bu kadar 1 Mayıs olur. Yazık...
bugün doğumgünüm benim, yaş 30... sabah teyzem anlattı telefonda, 1 Mayıs 1977'deki olayların ardından 1978 yıldönümünde sokağa çıkma yasağı getirilmiş. Anneni hastaneye zor yetiştirdik ara sokaklardan dedi. benim en sancılı hatırladığım 1 Mayıs ilkokuldaydım sanırım, kuzenimi konak meydanında banklarda oturuyor diye gözaltına almışlardı, üniversite öğrencisi ya, potansiyel suçlu!!! Maaile sefeber olmuştuk, kurtarmak için. sonra annemlerin yaşgünümde alsancak tarafına gitmeme izin vermediğini, üniversitede istanbuldayken akıllarının bende kaldığını hatırlıyorum. 1 Mayıslar hep böyleydi, tedirgin.
yaş 30... alışmak lazım 30'lara... büyüyorum, olgunlaşıyorum, hayata bakışımın bile değiştiğini hissediyorum her geçen yıl. az önce ilker geldi elinde çiçeklerle, ne güzel ben bu adamla 130 uma kadar yaşarım:)
1 yorum:
iyi ki doğdun yeliz, nice mutlu yıllara :)
umarım bir dahaki seneye 1 mayısın ismine layık işçi bayramları kutlanır ülkemizde.
Yorum Gönder