27 Mayıs 2009 Çarşamba

İşbaşı yaptım

Dün itibariyle işe başladım. Arcayı programladık, 07:30 da kaldırdık. emdi ama çok değil, kalanı sağdım. Arabasız olduğum için 14:00 öğününe yetişemeyeceğimi düşüdüğümden buzluktan fazladan süt çıkardık. Ama biz sanıyoruz ki Arca 100 cc filan içiyordur. Neyse ofise İlker bıraktı beni, önce genel müdürle konuştum, sonra işleri paylaştırdığım 3-4 arkadaşla, en son da çıkmadan Korelilere mail attım, haberiniz ola sahalara döndüm şeklinde. Tam Arcanın emeceği 11:00 gibi çıktım eğitim odasına sağacağım sütü, amanın o da ne 200 cc çıktı!! Ben tabii Arcadan fırsat bulduğumda azar azar sağıyordum taş çatlasın 100 cc çıkıyordu 2 memeden. Allahtan bir kap fazladan götürmüşüm. Hemen Ümit ablayı aradım, bizimki çok içiyormuş, çıkardığımız sütler yetmeyecek, mızırdanır haberin olsun diye. en az 150 cc içen bebeğe 85 cc dayamışız, yazık aç kaldı tabii. Ben koşar adım yetişmeye çalıştım ama biraz daha biberondan aldı, açlıktan uyuyamamış ama hiç de hırçınlık yapmamış, anlayış göstermiş:) Sağdığımızdan biraz daha verince biraz uyudu, ben de tabii. Akşam biraz geç uyudu yine 07:30 a programladık kendisini, bugün 170 cc çözdürdük, 20 sini bırakmış. Bugün araba işi olunca 14 öğününe yetiştim. Napalım alışacak.
Ya ben? Dün 3-4 defa aradım evi, gözüm arkada değil kesinlikle sadece Arcadan haber alasım var. Gözümün önünde ağzını kocaman açarak gülüşü... hiç gitmiyor. Son bir aydır maillerimi evden takip ettiğim için bir mail yığılması da yaşamadığımdan ilk günüm sakin ama Arcayı çok özleyerek geçti. Bugünse geldiğimi haber alanlar sayesinde epey yoğundum. Yine süt sağdım, umarım hergün eksiksiz sağabilirim. Yine gözümün önünde Arca ve gülüşü ama biraz daha alıştım. Sendromu atlatmama yarım günün faydası oluyor, bu gerçek! Sonra içim rahat, bebişimin evinde Ümit teyzesiyle mutlu olduğunu biliyorum, yani kısacası bunlar hep telkin sözleri ama hayat devam ediyor.
Annem çalışmadığı için ablamla bana tek konuda söz verdirmişti, eşlerimizin durumu ne kadar iyi olursa olsun mutlaka çalışacaktık!Bu içime o kadar işlemiş ki aksini hiç düşünmedim, okulu bitirdiğimden beri de çalışıyorum. Hatta ilk hamilelik haberini genel müdüre verdiğimde işi bırakacak mısın diye sordu, çok garipsemiştim. Hamileyken de işe dönmeye kararlıydım. Arca doğup da hayat onun etrafında dönmeye başladığında bırakma fikri çok koydu, üstelik işe dönmekle ilgili hiç şüphesi olmayan ben bile soru işaretleriyle doldum bir süre. Hani insan en azından kreşe kadar çalışmama lüksü olsun istiyor. Ama ömrünün sonuna kadar evde oturamayacak isen ha 3 aylık olmuş, ha 3 yaşında, illa ki o ayrılık sendromunu yaşayacaksın. Bari erkenden olsun diye telkin ediyorum kendimi. Biliyorum ki durumumuz süper olsa da, Arcayla 3 yılımı geçireyim de desem eninde sonunda kanıma işlemiş çalışma ortamından kendimi soyutlamak uzun vadede beni mutlu etmeyecek, işimi bıraktığım için pişmanlık duyacağım. İşte böyle... Çalışan anne Yeliz yeni düzene ayak uydurma telaşında... Arca durumdan haberdar gibi, bana arada trip atıyor ama çok sürmüyor, ne de olsa memeler bende, tamamen çıkar ilişkisi:) Dün gece geç uyuyunca ve yatağına gidesiye kadar da gülücüklerin ardı arkası kesilmeyince fena oldum, bizi özledi daha mı çok vakit geçirmeye çalışıyor diye şüphelendim. Neyse ki bugün yine 9 da uyku faslı başladı, inşallah bu yeni düzen Arcanınkini pek etkilemeden geçer.

8 yorum:

Ozguranne dedi ki...

Zor bir adım attınız. Allah yardımcınız olsun. Ümit ablanın olması güzel, yeni düzene alışa alışa geçmek güzel. Bence herşey çook güzel olacak:) Öperim Arca'yı da.

gunebakan dedi ki...

evet yeliz, en zor asamayi gectin artik. bundan sonra su gibi akip gidecek gunler. tebrik ederim seni ve arcayi. insallah boyle donum noktalarini hep sancisiz, travmasiz atlatirsiniz.
sut konusunda bize doktorun soyledigi kural: biberonun dibinde mutlaka biraz kalmali. butun biberonu yalayip yutmussa hala doymamis olabilir, azicik saha vereceksin, zaten sen daha ilk gunden miktar olayini cozmussun. gunler ilerledikce ustalasacaksin bu iste de.
calismak bence guzel bir tercih. lutfen insanlarin moralini bozmasina izin verme. bana hala diyorlar, dogumdan sonra calisacak misin? ulkemizde kadinlarin calismama luksu var demek. ben o sansli azinliktan olamadim. calismak zorundaydim. hala da zorundayim. arzu ettigim standartlarda hayat ve kizlarima duzgun bir gelecek icin calismak gerek. ayrica calistigim zaman da mutlu ve uretken bir anne olabiliyorum ben. icim cok yaniyor bazen, evet imkan olsa 2 yasina kadar yanlarinda kalmayi tercih ederdim ama cok da buyutmeye gerek yok. bizim yolumuz da boyle cizilmis. hem vallahi calisirken evdekinden daha az yoruluyorsun. ben hafta ici iste dinlenirdim. en azindan cayim kahvem gelirdi.
kolay gelsin sana simdiden, cici anneye ahenkli, mutlu bir calisma hayati diliyorum

ZÜHRE dedi ki...

Yelizciğim, çalışan insanın ev hanımı olarak hayatına devam etmesi gerçkten zor.Arca şimdi küçükken senin çalışıyor olmana alışması iyi olacak. Ben şimdi çok zorluk çekiyorum. Nil evdeki yokluğumu anlıyor ve kıyametleri koparıyor. Ve bu durum benim işlerimi de etkiliyor. Çünkü Zamira gittiğinden beri evde geçirdiğim süre arttı ve o da hep yanında olayım istiyor.Bu yüzden üzülme. Öyle y da böyle büyüyecekler ve biz eninde sonunda onların yanından bir şekilde ayrılmak zorunda kalacağız.Kreşle başlayacak okulla devam edecek.Seni ve Arca'yı kocaman öpüyorum. Aç kaldığına sakın üzülme. Zaten 4. ayla birlikte ek mamalara da başlayacaksınız. Meyve sebze püreleri, muhallebi v.s. HERKESE BOL SELAM.

enne dedi ki...

Her şeyin yoluna girmesine sevindim. Arca bu duruma kolayca alışır, sakın stres yapma. Anneler için en önemli kural şudur: Sen mutluysan, çocuğun da mutludur. Sen çalışmayı seviyorsun, sadece mecbur olduğun için lanet okuya okuya işe gitmiyorsan çalışmaya devam et, oğlunla geçireceğin akşamlar, hafta sonları ve tatiller onun da mutlu kalmasına yetecek inan bana. Bakıcısı ile iyi anlaşıyorsa gerisi önemli değil. Aman sütler azalmasın, strese girme sakın. Kolay gelsin.

Berceste dedi ki...

Bu siteyi biraz karistir istersen, bizim kucumen reddetti emmeyi :( En cok istedigim seydi emzirmek ama en bastan beri cok uyumlu bir cocuk olmasina ragmen bu ise karsi cikti. Ne yaptiysam, ne ettiysem de basa cikamadim. Dolayisi ile sut de artmadi :( Az, oz deyip ameliyatima kadar da sagip vermeye, uzerini mama ile takviye etmeye devam ettim. Yaklasik 3 ay gunde 1 ogun de olsa anne sutu aldi. Simdi anneler emzirme ile ilgili birseyler dediklerinde icim gidiyor o ayri :(
Onerim su site olacaktir http://www.kellymom.com Ilk zamanlar didik didik okudum, baska ne varsa internette hepsini okudum, denedim. Hatta evlat edinen annelerin bile sut verebildiklerini okuyup kahroldum ama bizde yurumedi bu is :( Sende hazir sut varken, sutu vermeyi istemenle birlikte artar diye dusunuyorum, diliyorum... Eskiden sen okurmussun, simdi de ben senin gunceni okumaya baslamisim bak :)Guzel yorumun icin tesekkur ediyorum. Bundan sonra bulusabilmek dilegi ile diyorum.

a_y_s_e dedi ki...

umit ablalardan allah razi olsun. bizim de bir Saliha ablamiz var sagolsun, 25.5 senedir gelir gider (ben 6 aylikken baslamis)... bir anneyi en cok rahatlatan seydir heralde cocuguna o yokken sevgiyle bakan bir insanin olmasi...
kolay gelsin bu buyuk asamada size...

tarkanın annişi dedi ki...

senin duygularının aynısını birebir yaşamış biri olarak galiba en iyi anlayanlardan biriyim seni. bu dönemde o kadar çok ikilem yaşıyorsunki. Vicdan azabı özlem acabalar çalışsammı çalışmasammı.....evet tabiki insanız ve anneyiz hepimiz. Bende senin bu yazdıklarına benzer şeyler yazmıştım.Hatta onun ilklerini hiçbir zaman ilk önce ben göremiycem demiştim. Ama inan bana bir müddet sonra işler rayına giriyor ufaklıkta sende alışıyorsun. Gene de özlem hep oluyor bunu engelleyemiyorsun ama en azından senin onu gün içinde görebilme şansın daha çok. Emzirmeye yanına bile gidebiliyorsun. Bu bence büyük bir şans senin için. Benim o şansım bile olamadı malesef. Çünkü iş ve ev mesafem çok fazla. Yani diyeceğim o ki bi müddet sonra alışıyor her iki tarafta. Ama şu da bir gerçekki o anlamaz dediğimiz ıfaklıklarda herşeyi okadar iyi anlıyorlarki. Eve gidince bana bi sarılması var beni resmen yiyecekmiş gibi bir yanaklarına abanması var daha bahsettiğim 5,5 aylık bir çocuk. Onlar anlıyorlar herşeyi.

Adsız dedi ki...

yelizcim senin icin hayırlı olmasını umuyorum. sanslisin ki Ümit Hn. gibi bi yardımcı buldunuz.
is bası yapma kisiye gore degisen bi konu, sartlar ve kisinin kendini nasil hissettigi onemli.
nasil olsa baslayacaktim diyorsun, icin rahat olsun.
cok sevgiler.