#gezi4yaşında

İşten ayrılalı neredeyse bir ay oldu, henüz televizyon açıp kadın programı izlemedim. Halbuki Müge Anlı ve bir de Seren Serengil'in programlarını çok merak ediyorum. Televizyon açma alışkanlığı olmayınca olmuyor. Bir tek geçen hafta ütü yaparken Aşk-ı Memnu'yu bakayım dedim, gitmedi, Fi'yi açtım. Zaten ancak ütü yaparken...

Bu sene İlker'le izlediğimiz iki dizi de final yapıyormuş, İçerde zaten hikayesi belli, uzasa saçmalayacak bir dizi olurdu, bitmesine sevindim. Cesur ve Güzel ise, oyuncularının hatırına izler olduğumuz dizi, uzatmayıp bitirmeleri yerinde bir karar olmuş.

Bu sabah kahvaltı yaparken twitter'ı açtım, illa bir şey açılacak. Aslında biliyor musun, yemek yerken bir şey okuyup izlememek lazımmış. Bu hem yediğin her lokmanın farkında olmamızı sağlarmış hem de yavaş yediğin için kilo vermende faydası olurmuş. Tabii ben zaten hep bu yüzden kilo veremiyorum, televizyon olmasa da telefona bakmak yüzünden, yoksa dal gibi olacağım.

Twitter ile instagramı ortaya karışık yapıyorum. Twitter aşırı kötümser bir tablo çizerken instagram gerçek üstü neşesiyle dengeliyor. Genelde... Ama bugün twitter'da hüzünle karışık bir umut bir de umutsuzluk hakim oldu.

Çünkü bugün #gezi4yaşında

Gezi bizi, bizden başka bir şeye dönüştürdü. Tam da 35 yaşıma denk geldiğinden midir bilinmez, benden başka kafa çıkardı ortaya. Bugünkü Yeliz'i oluşturan olguların en önemlisidir, Gezi.

Sosyal medyanın, arşivcilik konusunda zayıf olduğunu düşünüyorum. Bilmiyorum belki de ben iyi bir sosyal medya kullanıcısı değilim. Böyle zamanlarda bu blogun arşivine sığınıyorum. Çayımı içerken tek tek o günlerdeki yazılarımı duygularımı okudum, bol gülümseme, ara sıra kahkaha ve sık sık gözyaşı eşlik etti.

Biz, belki de hayatımızın hiçbir döneminde Gezi Direnişi zamanındaki kadar özgürleşmedik.
Özgürdük ve çok güzeldik...