günün çorbası

 Post yazmakla kitap okuyarak sızma arasında kaldım. Hehe bil bakalım tercihim ne oldu:)

"Ümit abla gidince ne yapacağız?" sorunsalı gündemimizde.

Muhterem kocamla iki alternatifimiz vardı.
1. Arca tüm gün okula gider, sabah biz bırakır, akşam biz alırız. Haftada bir Havva abla gelir, bizi paklar. Ütü, yemek hemen her anne gibi tarafımdan yapılır.
2. Arca şimdi olduğu gibi sabah onbire doğru bir kişi tarafından okula götürülür. Bu kişi hem Arca ile ilgilenebilecek hem de öğleye kadar evimizin işlerini yapabilecek biri olur. Havva abla gelmez.

Allah biliyor ya kendime ilk seçeneği uygun görmüş, "organize ana" olmak için ciddi planlar  hazırlamıştım. Acayip motiveydim yav öyle böyle değil! Akşam geceden hazırlanmış yemeği sofraya koymadan önce önlüğümü takıp salatayı hazırlayacak, bu arada yüzbin defa beni özlemiş cüceyle hoşbeş edecektim. Yemek bittikten sonra cüceyle uyuyasıya kadar vakit geçirecek, sonra da TV'de diziler açıkken ütüleri bitirecektim. Öyle gaza gelmiştim ki Havvayı bile ayda bir alsak yeter demeye başlamıştım.

Ne kadar zor olabilirdi ki? Arca doğmadan önce bizim eve gündelikçi sinek bile girmemişti.

Derken muhterem kocam ikinci seçeneği koydu önüme! Şiddetle karşı çıkmadım çünkü böyle önerileri daha önce de duymuştum. Maddi olarak imkanın varsa bizim gibi yoğun çalışan insanlar için optimum çözüm! Tabir-i caizse balıklama atladım teklife:)

Hatta İlker, Ümit ablaya çıtlattı, o da tanıdıklarından bazı alternatifler sundu bize. (bu arada şu iki buçuk senelik birlikteliğimizde , Ümit abla'nın bakıcı ve güncelikçi portförü inanılmaz geniş olduğuna defalarca şahit olduk. Hani bir ajans açsa paraya para demez. Ben etrafımda en az üç dört kişi sayarım, mutlu anne mutlu bakıcı denklemini de çok iyi kurar, herkes memnun kalır:) )

Dün görüştük.


Kısaca yaklaşık on senedir çalıştığı aile yurtdışına taşındığı için ayrılmış. Arada bir kaç aylık kısa ve mutsuz bir deneyimi olmuş, daha az maaşla ve öğleye kadar ama daha huzurlu bir ortamda çalışmak için bizimle görüşmek istemiş. Ümit ablanın bize de kefil olduğu "alt metin"de sıkça hissedildi. Sosyal bişi bişi (vallahi bilemedim hangi bölüm) fakülte mezunu... Kızı oğlu üniversitede, hem okuyup hem çalışıyorlar. Eşi emekli, gitar dersleri veriyor. Şimdiye kadar çalıştığı ücretler inanılmaz! Arca'yla parktan tanışıyorlar. İletişimin dibine vurdular! Bugün Arca bu teyzeyi çok sevdiğinden bahsetti ki bu öyle sık görülen birşey değil.

Fazla iyi değil mi? Evet rüya gibi... Aklımızda olan ücrete de tamam dedi. Ancak belki arabasına benzin parası isteyebilirmiş. Evet arabası var ve biz aslında Amerika'da banliyöde filan yaşıyoruz az sonra bir çimdik ile uyanacağız.


Akşam ofistekilerle yemek vardı, bizimle benzer tecrübeleri olanların ortak görüşüydü : "too good to be true!"

Bu akşam bir cevap vermemiz gerekiyordu ve ben İlker'e hayır demesini söyledim. Hayır manyak değilim, sadece bugün önümüzü görebilmek için  aylık bütçe planlaması yaptık ve çıkan tablo hiç hoşuma gitmedi. Yani o aklımızdaki rakam aslında bizim standartlarımızı zorlayacak bir rakamdı. Uçmanın ne anlamı vardı? Bizim etimiz budumuz böyle bir lükse yeter miydi? Yetmezdi.

Ama İlker telefon açtı ve olumlu yanıt verdi.Birkaç ay deneyelim, olmazsa yollarımızı ayırırmışız. Çünkü kendisi de aynen böyle söylemişti.

İşte böyle ... nurtopu gibi bir yeni ablamız oldu. Evet ayranımız yok içmeye ama evde bu iş için iki gömlek fazla bir abla, tahtarevanı aldık gidiyoruz bilmem nerelere...