Aşure

Sosyal medyada bir tek kare daha aşure fotoğrafı görürsem düşüp bayılacağım! Bana mı bu sene geldiler yoksa görsel paylaşım medyasında daha mı fazla dolanır oldum bilmiyorum, bildiğim bir şey varsa; aşureyi sevmiyorum. Dünyanın geri kalanının aksine sevmiyorum.


Tatlının içine giren bakliyattan haz etmiyorum. Sütlacı da benzer sebeplerden sevmem. Pirinç olsa olsa çorbada ıspanakta olur, tatlıda ne işi var?

Aşure konusundaki hassasiyetim çocukluğuma dayanıyor, biliyorum.

Annem ve “komşuya gönderme” konsepti!

Çocukluğumun hatırı sayılır bir kısmı elimde tabakla komşu kapılarına yollanmakla geçti. "Evin küçüğü olacağına evin köpeği ol daha iyi" derler, en azından kafan okşanır. Hala da ayak işlerine ben koşarım, misal İlker arabada bir şey mi unuttu, “bi koşu gidip al be Yeliz” der, üşenmem, getir götür içime işlemiş.

Konuyu dağıtmayalım, annemin mutfağı müthişti (hala öyledir) ve evde ne pişse komşular da nasibini alırdı. Tabii benim payıma düşen de malumunuz götürmek. Sarmanın, mantının yarısının komşulara gittiğine mi yanarsın, komşuların seni elinde tabak olmadığı başka bir ortamda tanıyamamalarına mı?

Beni tanımamaları da çok koymazdı da takım bozulmasın diye annemin “aman boş tabağı getir çocuğum” diye tembihlerini komşuya deklere etmek ve hatta boş tabağı kapıda beklemek çok sinir bozucuydu.

Bak hala aklıma geldikçe gıcık oluyorum.

Demem o ki, her bir kase aşure görseli, benim çocukluğumun derin izlerini taşır ve ne o günlerin ne de aşurenin tadını severim.

Muharrem ayı ters bana kardeşim zorla mı!