"Freud'a ne yaptık da çocuklarımız böyle oldu?"

Kitabı okuduğumda Arca henüz bir yaşında bile değildi. Puhahahha şeklinde güldüğümü, "yuh yav amma da abartmışlar" dediğimi ama kitabı da çok beğendiğimi hatırlıyorum. Sonra okunmuşların arasında yerini aldı, gitti.

Geçtimiz günlerde Thomas Gordon'dan ve çocuklarımızda iç disiplinin oluşmasında nasıl bir katkımız olur ana fikrindeki yazının yorumcularından biri uzman bir anne atuan idi. Bu kitabı öneriyordu. Tabii hemen tozlu rafların arasından çıkarılarak okundu.


Hani o her başı sıkıştığında psikanalistlerin kapısını çalıyor diye "abartmışlar yav" dediğim kurgu karakterler var ya, hah bu defa hiç de öyle ağız dolusu gülemedim ben onlara, daha ziyade iç burkan bir gülümseme ile okudum. Zira o kurgu karakterlerin Arca ile kötü giden bir şeyler olduğunda, ana baba eğitim kitaplarına sarılan bir başka versiyonu bizim evdeydi.

Evet bendeniz:)

Üstelik "hay allah yav bizde tutmadı galiba" diye hayıflandığım o yöntemlerin bazılarının da çocuklarla iletişimde bazı sakıncaları olduğunun tespit edildiğini atuan'dan duymak ziyadesiyle düşündürdü beni.

Allah aşkına daha düne kadar ha boyna "sarımsak, brokoli vs yiyin, antioksidandır hadi bakiim göreyim sizi" diyen bilim insanlarının 180 derecelik bir dönüş ile b.kunu çıkarmayın brokoli de kanser yapıyor sözlerini de duymuşken pedagoji ilmi mi yeni şeyler keşfetmeyecek!

Değil mi ya?

Şimdi benden "kitapları raftan aldım bir güzel benzin döküp yaktım, karşıdan seyre daldım" gibi bir cümle bekleyenler daha çok bekleyecekler:)

Kitaplar yol gösterecek evet ama su illa ki yolunu kendi bulacak... "Bulacak di mi lan!" Der geleneksel geyiğime bağlarım:)

Not: kitabı elime aldığım gün pratikanne'nin değerlendirmesine denk geldim, eğer hala okumadıysanız mutlaka yazısına bir göz atın.