Annemle babama müteşekkir olduğum çok şey var tabii ki ama
en başında ablam. İyi ki benden önce ablamı yapmışlar. Tabii ben sonra geldiğim
için o öyle düşünüyor mudur bilmem puahahha ama bir çocuğun ablası olması kadar
müthiş başka bir şans bilmiyorum ben.
Tamam, itiraf ediyorum, çocukken birbirimize kıl olurduk,
kavga dövüş eksik olmazdı.
Küçükken annemle babamın ilgisini sürekli kendi üzerimde
ister, hep ön planda olmaya çalışırdım. Bir de hiç hoşlanmamasına rağmen
sürekli onu öpmeye çalışırdım. Elmayra vardı hani, “bütün sevgimi sana
vericemmm” diye hayvanlara sarılır, zavallıların cıcığını çıkarırdı. Hah işte o
benim, Elmayra ve bütün sevgimi ablama vermek günlük rutinlerimden biriydi.
Kitaplarına salça olurdum, bütün oyuncaklarına konardım. O evden gider gitmez
odasına da kondum. Okula gittiğinde odasının her yerini karıştırırdım.