Söz vermek, verdiğin sözü tutmak üzerine... (2)

Takip ediyor musunuz bilmiyorum ama benim aktif olarak kullandığım goodreads hesabımda “currently reading” kitaplarımın sayısı bir ara beşi buldu. Hayır, yanlışlık yok. Evet, hepsini aynı anda okuyordum. Kitap kulübünde, Kara Kitap buluşması yıl sonu yoğunluklarımız sebebi ile Ocak başına ertelenince ben de kitabı bitirmeyi erteledim, sanırım son birkaç aydır orada “okundu” olabilmeyi bekliyor. Aslında biraz da hazzı erteliyorum ben! Bir an evvel biterse tadı çıkmayacakmış gibi geliyor. Bu arada birkaç kolay okunur cinsten kitap bitti tabii ki. Özellikle “Sana söyleyemediğim her şey” çok etkileyiciydi. Anne babalar olarak çocuklarımız üzerindeki gücümüzün nasıl da tanrısal olduğuna dair mesajları bir kurgu romanda almak fazla ciddiye almamamıza neden olabilir. Lakin benim tesadüfen üzerine okuduğum “Az Seçilen Yol” isimli kişisel gelişim kitabı benzer yöndeki psikanalizleriyle fena salladı.
 Dönem dönem kişisel gelişim kitaplarına ilgim artıyor, bu yıl benzer bir dönemden geçerken kitap kulübünden Emine bir toplantıya bu kitabı getirdi. "Çok faydalandım, sen de oku mutlaka" dedi. O ara elime geçen onlarca kitap arasında bu, hep ertelendi ama unutulmadı. Ben evde darlanınca kitaplığın önüne atıyorum kendimi, kitap karıştırıyorum. Hani bir kitapçıya girersin bir kitabı alır, diğerini bırakırsın, raflar arasında gezer vakit geçirirsin, işte o hesap. Pazar günüydü, misafirler gitmiş, ev toplanmış, haftalık yemekler yapılmıştı. Mutfağı öylece bok içinde bıraktım, bir fincan kahve aldım ve kitaplığın önüne dikildim. Birkaç kitabı karıştırıp bıraktıktan sonra baktım bu kitap elimde. İlk paragrafını okudum. O kadar net o kadar vurucuydu ki, elimden bırakamadım. Diyor ki; Yaşam zordur.Bu yüce bir gerçektir, en yüce gerçeklerden biri. Yüce bir gerçektir, çünkü bir kez bu gerçeği görürsek, onun üstesinden gelebiliriz. Bir kez gerçekten zor olduğunu anlarsak, iyice anlar ve kabul edersek, yaşam artık zor olmaktan çıkar. Çünkü bunu kabullenince yaşamın zor olduğu gerçeği artık önem taşımaz. Çok basit değil mi? Zaten vuruculuğu da sadeliğinden geliyor. Bu paragraf üzerine sayfalarca yazabilirim ama bugün konumuz o değil. 

Kitabın devamında anne babaların bilerek ya da bilmeden bir çocukta ne gibi yaralar açabileceğini, çocuklukta yaşananların yetişkinliğe nasıl aktarılacağını anlatan bir bölüm var. Özellikle hiçbir yetişkine güvenmeyen bilgisayar teknisyeninin hikayesi beni çok etkiledi. Adam, çok parlak bir zekası olmasına rağmen hiçbir işinde bir buçuk yıldan fazla kalamıyor, genelde de üslerinin güvenilmezliğini bahane ederek sürekli iş değiştiriyor, hiçbir şekilde arkadaş çevresi edinemiyor ve son olarak karısı tarafından terk ediliyordu. Tek sevdiği çocuklarıydı. Psikanalizin sonunda anlaşılıyordu ki; çocukluğu güya onu seven anne babası tarafından sürekli verilen sözlerin tutulmamasıyla sonuçlanan anılarla doluydu. Anne baba sürekli meşguldü, söz veriyor ama tutmuyor, sevdiklerini söylüyor ama çocuklarına değer vermiyorlardı. Sonuçta yetişkinlere güvenilmeyeceğini öğretmişlerdi ve bu güvensizlik yetişkin bir birey olduğunda da yakasını bırakmamış yıllar sonraya aktarılmıştı.  

Bugün çocuklarımızı yetiştirirken erdemli, sorumluluk sahibi, vicdanlı bireyler olmaları için çabalıyorsak, bunu ahlak dersi nutukları atarak değil, kendi ahlakımızla hal hareket tavırlarımız ve yapmamız gerektiğini, ben tabii ki bu kitapta öğrenmedim.

Evvelden de uygulamalı örneklerini ve hatta sonuçlarını paylaşmıştım ama bugünün çocuklarının yarının yetişkinleri olacağını hatırlatması iyi bir silkeleme oldu. Bugün anne baba olarak yaptığımız her davranışla, bir yetişkini şekillendiriyoruz. Ona göre ayağımızı denk alalım. Küçük bir insanın bir yetişkin olmasına yardımcı oluyoruz, onun büyümesine tanıklık ederken kendimiz de büyüyoruz. Yani yaptığımız şey hiç de öyle basit bir şey değil, ciddi bir sorumluluk! Bugünün anları, yarında anıları oluyor, ona nasıl anılarla dolu bir geçmiş inşa ettiğimizin farkında olalım. Geçenlerde Arca’ya günlük tutmaktan bahsetmiştim, o da istemişti, alacağıma söz verdiğimi ve ikimizin de unuttuğunu fark ettim. Arca unutabilirdi ama sözü ben vermiştim unutmamam gerekiyordu. El yazısı öğrenince bana kitap yazacaktı ya, günlükten başlasın bari dedim, eve giderken bir güzel yazı defteri aldım. Hani o cheesecake aldığım gün. Var ya cheesecake’ten daha fazla sevindi ve şaşırdı günlüğe, gerçekten unutmuştu. Hele özgürce istediğini yazabileceğini, isterse stickerlarla süsleyip resimler çizebileceğini söyleyince acayip mutlu oldu. Çünkü okul defterlerine karşı temiz tutma, düzgün yazma gibi sorumlulukları vardı, kendisine göre özgür olamıyordu. Evet artık özgürdü, günlük onundu, ne isterse yapabilirdi, oh be! 

Baktım akşam hemen başlamış yazmaya :)

(Bu arada CUBUŞ ben oluyorum, neden bilmiyorum ama ben CUBUŞ’um puhahaha)