Aci vatan Belcika

Bastan soyleyeyim heyecan olmasin vizelerin ciktigi filan yok.

Sirketim ama oncelikle mudurum sag olsun, sen bir git aileni gor, home office calisir ailenle kaliteli zaman gecirirsin dediler. Izmir’e geldim. Bu imkana yogun sevincimin sonrasinda fark ettim ki, burada benim motivasyonumdan ziyade sirketin geri kalaninin motivasyonu dusunulmekteydi, neden? Cunku insanlari hayatlarindan bezdirdim. Yakaladigima anlatiyorum. Sistiler. Dolayisiyla ne oldu? Sirket performansi dustu. Baktilar vizeyi cikaramiyorlar, beni geri yolladilar. Eminim bu hafta kafa dinlemislerdir. Daha da cikmazsa, calisma iznini filan iptal edip tum vize prosedurune bastan baslayacaklar, zira benden aylar sonra gelisi kesinlesen aileler yerlesti bile, neredeyse vatandaslik alacaklar, ben hala esyalarimizi depoda tutmalarini soyluyorum. Neden?

Vallahi sebebi cok. Bir kere Izmir’e bu seyahat, benim bir suredir gundemimdeydi. Sirket izin vermese hafta sonu icin bile gelip donecektim. Zira bizimkilerin gercekten zorlandigini biliyorum. Esyalarin eve tasinmasi benim seyahatime denk gelir diye erteledim. Bir de isin duygusal boyutu var. Bizimkilerin yasadigi ev bu haldeyken oh esyalar geldi mis gibi yayilayim demek istemedim, bir de Arca’nin “esyalar da gelirse iyice yerlesir bizi unutursun diye endiseleniyorum” deyisi hala kulaklarimda.

Su anda sefillik bakimindan esitiz, bende de sadece yatak ve mutfak masasi-sandalyesi var oturacak, onlarda da. Bende de asgari ihtiyaci karsilayacak kap kacak, tencere tava, beyaz esya var, onlarda da. Hatta ben bir tik daha iyiydim, su isiticim vardi, Ilkerim kahve iceyim diye ucuzundan bir kettle aliverdi dun. Bir de benim utum var dandik de olsa utu masam var. Ilker de annemlerden odunc aliveriyor. Bir tek iste televizyon. Ama zaten ben televizyonum da olsa izlemeyecegim icin sorun yok. Biraz da usengeclik yapiyorum aslinda, Ilker gelsin evi yerlestirsin istiyorum, cok pisim. Gerci o zamana vize cikmazsa is basa dusecek ve isten arkadaslar yardima gelecekler ama yine de bizimkilerle birlikte karsilasak esyalari ne guzel olur... Tabii insallah koli koli gonderdigimiz bakliyat ve pirinc boceklenmemistir. Iki ay olacak neredeyse.

Donuste yukum de epey olacak. Oncelikle kitaplar. Arca vize hemen cikar diye butun kitaplarini gondermis, son seri kitaplari alti defa okuyunca haber ettiler, iki siparis verdim. Ilkerin tepesi atti, “insan tasiyacak kizim bunlari!” deyince mesaji aldim, okunanlari ben tasiyacagim mecbur.

Bruksel’de alisverise ciktigimin ve hemen hicbir seye elimi suremedigim hafta sonunun ertesi, internet sitelerini talan ettim, yagmurluk pantolon kazak gomlek… ucuzlukta ne bulduysam doldurdum sepete. Simdi isin yoksa tasi bakalim.

Izmir’e gelince herkesin ilk soyledigi sey cok zayifladigim oldu. Dogru. Kuculdum. Tarti esyalarla yolda oldugu icin kac kilo verdim bilmiyorum ama butun giysilerim buyuk geliyor. Gerci her gece baska bir davette canim Turk yemekleriyle gidesiye arayi kapatirim ama Belcika’da gercekten pek bir sey yemiyorum. Salata corba makarna, ivir zivir… Bir ara gina geldi de bezelye ve pilav pisirdim. O igrenc pirincleriyle bile nefis tereyagli pilav yapmisim ki of parmaklarini yersin.

Ben ne kadar zayifladiysam Ilkerle Arca da o kadar kilo almis. Hatta grip asisina gittiklerinde doktoru Arca’dan bes tup kan alinip testler yapilmasina karar vermis. Simdilik saglik sorunu ya da hormonel bir sey yok ama hal ve gidisat kotu. Cok sevildigi evlerde, cok sevdigi gidalarla mutlu edilmeye calisiliyor, bizimkinin de istahi malum, kacinilmaz son ama tehlikeli. Ilker desen beni gorunce heveslendi, Belcika’nin havasinda suyunda zayiflatici bir etki oldugunu saniyor, oysa sadece hasret var, aci vatan Belcika.