22 Şubat 2022 Salı

Hissiyat böyle

 Kendinizi sevmeyerek güne başladığınız oluyor mu? Ona buna carladığınız ama aslında öfkenizin yegane hedefinin kendiniz olduğunun bilincinin de size hiç yardım etmediği sabahları? Aynaya bakasınız gelmediği hani? Akşamı zor ettiğiniz, bir kadeh şarapla bile keyiflenemediğiniz? 


Kendini sevmemek ne demek !? nefret ettim bugün! Ve dün! Ama asıl dün, bugün sadece nefretimin, öfkemin, yetersizlik ve de başarısızlık hissimin ikinci fazını yaşadım, dünden bastırdıklarım da çıktı ortaya nefis bir karışım oldu. 


Panik atak.


Dün 110 kmlik araba sürüşüm sırasında dört defa sağa çekmek zorunda kaldım. Çünkü panik atak ziyaretime geldi ve “geçecek” telkinlerim bir boka yaramadı. Ancak sağa çekip nefes alıp verip kolonyalar sürünüp tekrar yola çıkmam gerekti. 


Otobanda yine bütün kavşaklardan yola katılan araçlar tarafından kazaya maruz bırakılacağımı, hızım 90km’yi geçerse arabanın uçacağını yani kontrolümden çıkacağını, yolların çok geniş, arabaların çok hızlı olmasının beni öldüreceğini düşünmekten kendimi alıkoyamadığım için sık sık titredim, kalbim hızla attı, ağzım kurudu, başım döndü. Dünden beri de ne zaman gözümün önüne gelse, ne zaman hatırlasam başım dönüyor. Ağlamaktan enkaza döndüm.


Dediğim gibi, krizi dört defa yaşadım. 


Yanımda oturmayı ve arabayı benim kullanmamı kabul eden İlker, ilk üç defasında hiç sesini çıkarmadı, dördüncüde benzinciye girip sakinleşmeden yola çıkmamamızı önerdi. Ve sanırım o zaman gel sağa geç ben kullanayım dedi. Gözüm ne kadar km kaldığını gösteren ekranda, önce tamam der gibi oldum, sonra toparladım, hayır yolu bitireceğim, dedim. Hava alıp tekrar direksiyonun başına geçtim. 


Ve bitirdim. Normal bir sürücüye göre yarım saat rötarla, ortalama 30km daha düşük bir hızla ama bitirdim. Fabrikaya vardığımda zafer kahkahaları atıyordum ama yalandı. zaferim sandığım şey aslında bomboştu ve ben en çok bu boşluğa öfkeliyim. Karşılaştırmaya… haftalardır aldığım terapinin beni hiçbir sonuca götürememesine… başarısızlığıma… panik ataklarıma sebep veren tüm o düşüncelerle başa çıkamamama …. Ya da o düşünceleri olduğu gibi kabul edip geçmesine izin veremememe… Aslında bir sik becerememe rağmen becermişim gibi ortalıkta dolanmama… beceriksizliğime güçsüzlüğüme yetersizliğime öfkeliyim.

İlkerin sırf ben rahat hissedeyim diye benimle geldiğini, dikkatimi dağıtmamak için yol boyu konuşmadığını, son duraktan sonra da sırf ben dikkatimi dağıtmak istediğim için konuştuğunu, aslında Ostende gelmek zorunda olmadığını, telefonla da halledilecek bir şeyi bahane ettiğini biliyorum. Biliyorum şahane bir insan olduğunu, benim için dün neler yaptığını anlattığım müdürüm bile durup durup “senin için ne şahane bir şey yapmış, harika bir kocan var” demesi bile, tüm bunlar bile kendime öfkemi katlıyor. Öfkem katlanarak artıyor, üslü sayılar gibi… 


Herhangi biri gibi, hatta İzmir’deki ben gibi, rahatlıkla, güvenle, bilinçle araba kullanamıyor olmaktan dolayı öfkeliyim. 


Bu durumda olmama sebep olan olaylara, kişilere, durumlara ve en önemlisi bu durumda olmama sebebiyet verenlere izin vermeme öfkeliyim. 


Şimdi aklıma geldi… instagramda biri mesaj attıydı, “eskiden ne eğlenceli yazılar yazardınız”… minvalinde… ben de saf mıyım ne “hala yazıyorum” dediydim. Cevap yok! Eh doğru yani eğlenceli filan yazmıyorum ki!  

Üzgünüm bu satırlara maruz kaldınız, üzgünüm ama hissiyat böyle…

18 yorum:

Burcu dedi ki...

Yeliz, bunları yaşadığın için çok üzgünüm. Kim bilir tetikleyen ne sebepler vardır. Üstüne göçmenlik, yabancılık, eskiden sana doğal olarak ait olan şeyleri kaybetmek, hayat telaşı... Hepsi ayrı ayrı zor, lütfen kendine yüklenme. Zor ama bu bir süreç ve geçecek, belki kısa belki uzun bir süre ama geçecek, mutlaka sen daha güçlenmiş olarak çıkacaksın. Konuşmak istersen lütfen yaz bana. Sabır, güç, ama en çok kendine şefkatini ve sevgini esirgememeni diliyorum. Burcu

Fatma dedi ki...

Ben de aynı sorunu yaşıyorum, terapi aldım uzun bir süre, ara verdim tekrar başlayacağım. Konuşmak isterseniz, yazışmak, çünkü bazen bana bunu dünyada yaşayan tek kişiymişim gibi geliyor, ya da işte bunu yaşamayan asla anlayamaz diye düşünüyorum, lütfen çekinmeden yazın. Ferahlık diliyorum.

Adsız dedi ki...

Dün yanlış yaptığım bir işten dolayı bütün gece bitmek bilmedi. Sabahın köründe işe geldim ve düzelttim aslında çok da üstünde durulacak bir değil başka insanlar için ama ben yapamıyorum. Yani Yeliz hepimizin farklı farklı panikleri var. Sakin olmamız gerekiyor inşallah çabuk atlatırsın. Hülya

okuyanguzel dedi ki...

Öncelikle sana ferahlık diliyorum.
Kendimi sevmeyerek güne başladığım çok oluyor ve hatta son 1 haftadır durum böyle. Senin için üzgünüm fakat bir yandan yalnız olmadığını hissetmek güzel :)
Demek ki başkaları da varmış bunu hisseden, kendine öz şefkat göstermek isteyip başaramayan. Nefret,öfke,yetersizlik ve başarısızlık hisleri içinde boğulur gibi olmak...
Benim için en kötüsü ne biliyor musun ben öfkeli olduğumda desteğine en çok ihtiyaç hissettiğim kişiyi(eşimi) yanımdan uzaklaştırıyorum ve sonra daha da kötü hissetmeye başlıyorum ve berbat bir kısır döngü oluşuyor. Ne güzel ki İlker sana destek oluyor bu süreçte.

Seni çok seviyorum. İyi ki varsın. Eğlenceli olmayan yazılara da yer var bu hayatta :)

Adsız dedi ki...

seni 10 yıldır severek, imrenerek, hayranlıkla takip ediyorum seni... yazılarını okumak günümü güzelleştiriyor, iyisiyle kötüsüyle kendini ifade edebiliyorsun, okuyorsun, seviyorsun, seviliyorsun ve geçecek bunlar da... asla kendini yalnız hissetme, iyi ki varsın platonik arkadaşım :) baisy

ahu dedi ki...

dobarlan goca yörük :) bir çok inasnın şehir değiştirirken bile düşündüğü hatta vazgeçtiği düşünüldüğünde ,sen 40 yaşında ülke değiştirdin !! konfor alanından öyle böyle çıkmadın!! üzerine pandemi hepimizi derin depresyonlara sürükledi. herkese gösterdiğin şevkati kendine de göster. kızma kendine. buda geçer, geçecek. sadece zaman ver biraz... seviyorum merkez ;)

GeCe dedi ki...

Bence pandemi hepimizi bir miktar yipratti farkli sekillerde. Ben de kendimde farkliliar goruyorum. Tekrar eskiye donunce daha iyi olacak sanirim, sosyaesmeler, arkadaslar ve en basitinden rutinin kendi dongusunde devam etmesi bile bunu saglayacak. Ferahlik diliyorum🙏🏼

Gulcin dedi ki...

Yeliz, canim. Oyle bir gelmistim burayayazilarini gordum. Canim Yeliz. Zor zamanlar herkesin kendi kucuk dunyasini sarsan zor zamanlar Umarim bir sekilde feraha cikarsin.
Ama bildigim bir sey var bununla yuzlesmen bile buyuk basari. Sana kocaman sariliyorum yeliz, kocaman.

Asortik Krep dedi ki...

Herşeyi yap ama kendine öfkelenme, halimi görüyorsun. Hiç bir şey önemli değil, sen önemlisin. Seni seviyorum.

yeliz dedi ki...

Canım Burcu yorumun yazdıkların çok kıymetli. son iki yıl tetiklenenlerin altından ta doğumuma uzanan bir şeyleri bulmak bugün beni kendime getirdi, daha iyiyim, iyi olacağım ...

yeliz dedi ki...

Yalnız olmadığını bilmek hissi paha biçilemez. gerçekten çok iyi geliyor. Her birimizin hikayesi farklı olsa da, benzer hisleri duyam tek kişi olmadığını bilmek çok kıymetli. Çok teşekkürler

yeliz dedi ki...

Biraz da o his var ya hani, başkaları nasıl da altından kalkıyor, ben niye yapamıyorum? Başkaları için çocuk oyuncağı ama ben bir trülü yapamıyorum. Paniğin büyüğü küçüğü yok işte öyle hissediyorsan öyle hissediyorsun.

yeliz dedi ki...

yapma Ahu bırak ulaşmak isteyen ulaşsın sana, aç kendini, desteksiz tek başına altından kalkmak çok zor yardıma ihtiyacımız olduğunu kabul etmeliyiz. seviyorum seni ...

yeliz dedi ki...

Platonik arkadaşım bayıldım bayıldım bu lafa:) çok teşekkürler

yeliz dedi ki...

ben de seni çok seviyorum :(

yeliz dedi ki...

sevgiler - en gocamanından - benden :)

yeliz dedi ki...

her ne kadar pandemiyi iyi atlatanlardanmışım gibi görünsem de fark ediyorum ki, ciddi travmalar bırakmış bende. İyi olacağız inşallah, sevgiler

yeliz dedi ki...

Canım Gülçin ben de sana sarılıyorum. Seni gördüğüm rüya (hni sıkışmışlık hissettiğim hani annene üzüldüğümüz zamanlara denk gelen.. ) sayesinde terapide epey yol aldık, bir ferahlık geldi yav dur ben bunu yazayım yorumlarda kalmasın.