21. ay etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster
21. ay etiketine sahip kayıtlar gösteriliyor. Tüm kayıtları göster

24 Kasım 2010 Çarşamba

Dumur Diyalog #1



Hülya ile Tuna’nın uyuma hikayesini her akşam anlatarak uyutuyordum ya (aha işte hikaye de burada) derken artık kendi kendine uyumaya başladı, hikaye rafa kalktı.

Geçende bir akşam yine ışık açık kalsın, uyumayayım isterken, ben kendimce hikayeye heyecan katmaya çalışarak başladım anlatmaya.

Yeliz: Arca bugün ben kiminle konuştum biliyor musun?

Burada gözlerini kocaman açıp merak etmesini bekliyorum.

Ama o gayet sakin;

Arca: Hüla

Yeliz: Peki Hülya kim annecim?

Arca: Anne!

Yeliz: Kimin annesi?

Arca: Una

Yeliz: Peki hikayeyi bildiğine göre ne yapman gerekiyor?

Arca kafayı gömer, uyur!

---------------------------------------------------------------------------------

Not: Fotoğraf Topolino günümüzden kalmış, eskileri karıştırırken buldum. Bu ikiliye dayanamayıp çekmişim. Bize güzel bir uyku öncesi armağan eden Hülya ve Tuna, teşekkürler :)

23 Kasım 2010 Salı

Lovable two : )

Sözlerimi geri alamam
Yazdığımı baştan yazamam
Bir daha geri dönemem


Ama…

Tükürdüğümü pekala yalayabilirim.

Annelik = tükürdüğünü itina ile yalama becerisi

“Terrible 2” etiketli yazılarım pek neşelidir. Lakin günlerin güzel geçtiği de oluyormuş, “terrible” diye yaftaladığın “lovable” olabiliyormuş.

İki yaş sendromlarına girdi, bu kesin! Nereden mi biliyorum? “kendi”, “Arca”, “ben” kelimeleri yükselişe geçti. Cumartesi öğlen Arca uyurken Elvanı havaalanına bıraktım, kısa bir kuaför ziyareti sonrası kısa saçlarımla eve döndüm. Hava şahane, Arca uykudan pembeleşmiş yanaklarla kalkmış birkaç lokma atıştırmış, “hadi” dedim “parka!” Önce itiraz etti lakin evde Orçun ve Tufan var, PES oynamaya gelmişler, onlarla takılmak ister ama babalar onu istemez neyse sonra kova kürek çantasını görünce jet hızıyla kapının önünde bitti, elinde boyu kadar çanta ile! Parka gittik, zaten yol kenarında küçük bir park, kimseler yok. Arca kaydıraklara daldı. Merdivenlerini çıkarken 40 defa düşünen cüce bu defa patır kütür tırmandı. Çıktıktan sonra baktım kaydırağa gitmiyor, bir köprü yapmışlar, malzeme; ahşap ve zincir, yürürken ayakta durmakta zorlanıyorsun, işte istikamet o tehlikeli bölge. Hemen tırmanırsın peşinden. Elini tutayım diyorum, basıyor yaygarayı “ARCA!!” “kendiii” elini tutturmuyor. İyi de bit kadar ayaklar araya sıkışacak, düşecek, kalbim ağzımda! Indiana Jones filmlerinden bir küçük sahne sergiledik oracıkta! Saymadım ama yıllardır spor yüzü görmemiş bünyenin akşam her yerinden et kesmesinden yaklaşık 10 defa aynı sahnenin tekrarlandığını tahmin edebilirim. Hatta kaydıraktan “kendi” kaymakta ciddi ısrar eden Arcayı rahat bıraktığımda bir kadın “aa napıyorsunuz, beraber kayın, daha çok küçük” diye park analığı yaptı.

Gıkımı çıkarmadım, hatta gülümsedim içtenlikle, çemkirmedim, iki sebebi var;

Birincisi hayatımda aldığım en güzel iltifatlardan biriydi. Kadın “ne rahat kadın!” diye düşünmüştü ve ben “relax” olamadığım için kendime kızar dururdum. Demek ki neymiş? Biz çocukları eğittiğimizi sanırken çocuklarımız bizi yola getirirmiş. Yiyorsa beraber kayalım de, bastı mı yaygarayı feleğini şaşırırsın!

İkincisi ve en önemlisi kadının kocaman bir köpeği vardı ve benim totom çemkirmeye yemedi!

Parkta Arca sakin sakin kova kum kürek üçlüsüne dalmışken annenin 3-5 sayfa kitap okuyabilmesi ... bu görüntü lovable değil de ne sorarım!!

İki yaş sendromunun “kendim” konulu bölümüne daha yeni yeni alışıyoruz, dolayısı ile mutlu görüntülerden fire verdiğimiz oluyor. Cumartesi akşam dostlar bizdeydi, Poyraz bebesi dahil 8 kişiydik evde. Bizim dışarıdan söylenen mamalarımızı beklerken alelacele Arcayı çorba ile besleyeyim dedim. Bastı yaygarayı, nerdeyse karşı komşu kapıya dayanacaktı. Herkes mutfağa koştu, sandalyeye mi sıkıştı, eli mi acıdı, derken anlaşıldı, çorba sıcaktı ve anne Arcaya üfletmesi ve önündeki tabağa azıcık koyması gerekirken kendi üflemişti. Densiz işte ne olacak!

Bir de “ama ama ama”lar var. Park onun olacak, hiçbir çocuk onun tırmandığı merdivenden ve kaydığı kaydıraktan kaymayacak. Yoksa “ama ama ama”lar başlıyor. Şimdilik bu paylaşmama hali nasıl aşılır bilmiyorum, zamanla her şeyin ona ait olmadığını anlayacak.

İki yaş çocuğu için ne demişler?

“Benim olan benimdir
Şimdi oynamadığım ama daha sonra oynayabileceğim oyuncak da benimdir.
Elindekini beğenir ve oynamak istersem benimdir”



Şimdi bir anne itirafı; Arca ile baş başa kalmaktan korkardım ben! Gerçekten! Nasıl oyalayacağımı bilmez, önceden stratejiler belirler, oyunlar, aktiviteler icat eder, o baş başa günü nasıl geçireceğimi tasarlardım kafamda. Hele yorgun bir günün akşamı İlker eve geç gelecek ise, karalar bağlardım. Hele hele o malum iki yaş!! Annemin menopozu o kadar germedi beni!

Ama bu tatil harika zaman geçirdik. Sohbetler ettik, alışverişe çıktık, geçen geldiğinde yabancıladığı Elvan’ın koltukaltından inmedi, defalarca kitap okuttu, kahvaltıya gittik, her gün parka gittik, çok öptük çok öpüldük ve günlerin nasıl geçtiğini anlamadık.

Artık bayramın coşkusu mu, anne baba ile geçirilen dolu dolu 9 gün müdür sebep, bilinmez, bizim cüceden gayet memnun kaldık bu tatil.

22 Kasım 2010 Pazartesi

Arca ilk defa ...

Hayatımın en güzel tatiliydi! Detaylara girmeyeceğim, özetle... aile, arkadaşlar, Elvan, pastırma yazı, dinlenme, Arca, Arca, Arca ...

Ne çok ilkler yaşadı!

Sincap gördü.

Kahvaltıya gidelim demek bizim için Gizli Bahçeye gidelim demek. Çok hızlı bir servisi ve nefis kahvaltısı var. Asırlık ağaçları, Atatürk’ün kahve içtiği tarihi kamelyayı ve şanslıysanız – ki biz şanslıydık - ağaçlarda sincapları görebilirsiniz. Zamanı ise dalından mandalina toplayabilir, toplayan köylüleri seyredebilirsiniz. Arca’nın deliksiz uyuduğu ve geç kalktığı tek gecenin sabahında, hazır Elvancım da bizimleyken ve hava muhteşemken kahvaltıya gitmeye karar verdik. Arca genelde sabahın köründe kalktığı için kahvaltı organizasyonuna ancak ara öğünü denk gelirdi, bu defa bizimle kahvaltı etti. Bak bu da bir ilk : )

...................................................................

Dut kurusu yedi, hem de Cansu’nun elinden!!

Bizim ara öğün zulamızda kayi (kayısı) ve üyum (üzüm) vardı, onlarınkinde dut. Arca yemeye, Cansu yedirmeye bayıldı.

...................................................................

Çizgi film izledi. Mickey Playhouse! Ve aşık oldu. Bayram harçlıkları ile Mickey ve Donald oyuncakları satın aldı. Onlarla uyudu, onlarla yemek yedi, onlara yemek yedirdi, onlarla gezdi, mıçtı… “hey bilgili!” demeyi öğrendi. Bittiğinde hüngür hüngür ağladı, teselliyi yine oyuncaklarında buldu. (evet daha bu yaşta o çarkın içine biz de girdik, ha ben10 ha kayyu - mu ne - ha mickey? hiç farkı yok, sadece çizgi filmi izlemekle kalmıyorsun oyuncağını da alıyorsun. Zaten hediye gelmiş mickeyli nevresim takımımız vardı, şimdi tam oldu! bakalım daha neler göreceğiz!)

...................................................................

Birkaç saniyeliğine de olsa televizyona çıktı.

Çok güzel dostlar edinmemizi sağlayan Nurturia ailesinin Kanal D ana haber bültenindeki tanıtımında video lazımdı, Damlaya göndermiştim, birazında görünüyor. Hehe celebrity anası oldum yav!!

...................................................................

Tavşan gördü, hatta peşinden koştu, düştü, yılmadı bir daha koştu.

...................................................................

Ve son olarak at sevdi ve bindi!
Pazar günü iki saatlik öğle uykusunu almış ve dinlenmiş olarak yemeğini yedi ve atları görmek için yola çıktık. Falabella’da Cansularla buluştuk.

İşte atlarla Arca’nın öyküsü…


Önce heyecanla ama sakin sakin yaklaştı, “bin! Bin!” diye talebini dile getirdi. Açık konuşayım biz sevebileceğine bile ihtimal vermedik.


Kafasını çitlere dayayıp uzun uzun seyretti. Ortamı kokladı.

Arada çimlerde koşturup oynadı. Sonra yine atlar geldi aklına, önce babasının kucağındayken sonra da kendi başına sevdi, okşadı.



Yine tutturdu “bin! Bin!” diye, “emin misin?” dedik, “EMİN!” dedi ve bindi!! 3 tur attı. Öyle mutluydu ki… Sabah çok özlediği Ümit teyzesine anlatıyordu “at! Bin! Dıgıdık!”

16 Kasım 2010 Salı

Bayram traşı ve mutlu bayramlar



Arca ilk defa berberde traş oldu, bundan önceki 2 seferi evdeydi. Berberde müthiş eğlendi, hala nereye gidelim deyince "berbere" diyor.



Mutlu bayramlar

Cimcim Tekir ile Minnoş

Ev ayakkabısı mı alsak dedim, yok hem pahalı hem bizim ev sıcak hem de izmir’de kış ne kadar ki? E bi de giymek istemezse? Caydım… Twiggy’de bu çorapları buldum. Pırtık Tekir kitabından beri daha da kedi delisi olan Arca’nın ruhuna iyi geldi bunlar. Çok kalın, altı kaymıyor. İyice soğuklarda başka bir çorabın üstüne giydiriverirsin.
Bazen arıza çıkarıyor. Giymek istemiyor. O zaman anne başlıyor kedilerin ağzından konuşmaya “aa Arca biz seni çok özledik, sen bizi özlemedin mi? Hadi otur da ayaklarına bakalım, hmm üşümüş hadi giy bizi pisi pisi miyaaav”. Allahım nasıl da saf nasıl da içten! Biliyor onları benim konuşturduğumu yine de tava geliyor, onları bağrına basıp geçirtiyor ayağına. Giymekten leş gibi olunca 2 çift daha ev çorabı oldu, biri yine kedili biri dalmaçyalı.

Bu çoraplar sadece çorap değil. Bambaşka görevleri de var. Mesela geçen gün Arca’ya balık yedirmeye yaradı. Şöyle ki: Balıkları fırına koyduktan sonra ben salata yaparken Arca’nın önüne de marul koydum, o da kendince kesiyor, salata yapıyor. Bu arada havuçtu, mısırdı, soğandı derken yemek öncesi epey atıştırdı. Sıra balık yemeğe gelince yan çizdi düdük!! Uy faka bastık! İlker balıkları ayıklarken biz Arca ile bizim yatağa gittik, tepişiyoruz, arada “balık yiyelim, hadi mutfağa gidelim” diyorum HAYIM! Diyor. Neyse tepişirken çoraplar çıktı, ben de onları kukla yaptım. Biri Minnoş oldu diğeri Cimcim Tekir (Pırtık tekirin bebeleri) balıkları çok sevdiğinden tut da cimcimin güzel miyavlamasını balığa borçlu olduğuna kadar epey dil döktüm, baktım gelmiyor. Aldım çorapları mutfağa. Allah biliyor ya son kozumdu. Baktım pıtı pıtı geliyor düdük! Ben göz ucuyla seyrediyorum, bir taraftan çoraplara pardon cimcim ile minnoşa balık yediriyorum. Hop oturdu. Bi kendi yiyor bi kedilere yediriyor. Arada yüksek tonda miyavlıyor, ben gaza getiriyorum, yok daha çok ye ki sesin daha çok çıksın Hüsnü’nün kedisi sen ol diye!! 350 gr civarında bir çipura mideye bu bir çift çorap sayesinde indi!!

12 Kasım 2010 Cuma

Savulun!! Sakarana sahalarda

Gecinden versin cenazemde imam "nasıl bilirdiniz?" diye sorduğunda cemaat "sakar bilirdik" diye haykıracak, adım gibi biliyorum! (Ne yani yalan mı söylesinler!!) Aslında küçük bi kadınım ama dötümü başımı nasıl o kadar çarpabiliyorum, anlamıyorum!! Var bi dengesizlik! Benim Arca bu yaşına sağ salim geldi ya bazen iyi diyorum melekler koruyor.

Melekler oğlumu anasından korusun!

Arca’yı kalçamın, elimin kolumun çarpması şeklindeki düşürmelerim artık sıradanlaştı.

Son numaram şöyle… Arca “angayay”(hayvanlar) ile oynuyor. Ben ona ev inşa ediyorum. (Evet kendisi sevmiyor ahşap bloklarla bina yapmayı anası o işi üstleniyor) Arca da hayvanlarını sokup çıkarıyor, yıkıyor falan filan… derken “kaka” dedi. Biz kaka gelince pıtı pıtı koşuyoruz tuvalete, hadi bu defa omzuma aldım yolda üstündekileri çıkarıyorum, kakara kikiri derken BAMM!! Meğer salon kapısının kanatlarından biri kapalıymış, Arca’nın alnı balon!!

------------------------------------

Ümit abla elektrik süpürgesi ile süpürüyor, Arca peşinden koşuyor. Aaa çok eğlenceli. Neyse ben aynısı yapayım Arca ile dedim, Arca süpürgeye doğru koşarken ayarlayamadım, ben de elimdeki süpürgeyi ileri ittim, BAMM! Süpürgenin sapı Arcanın kafasına.

------------------------------------

Sığışmışım yanına baktım uyuyor, atlayayım yataktan dedim, feryat yaygara!! Ayağına basmışım, off hadi bi daha uyut!!

------------------------------------

Arca’nın yatağının korkuluklarını kırmıştım zaten atlarken neyse bir gece maaile uyanmışız. İlkeri görmedim tabii, ben gözlerim kapalı Arcayı almışım kucağıma öpüp kokluyorum, derken uyudu galiba diyerek pufa çıktım, kucağımda Arca bu arada, oradan yatağa atlayacağım, biraz da Arcanın yatakta yatacağız, korkuluklar aşağıda sanıyorum, İlker de o arada korkuluğu kaldırmış, BAMM! Allahtan bu defa Arcada sorun yok, benim kaval kemiğim şişti, morardı…

------------------------------------

Hele Arca ile evden çıkışımız… Bizim sokak eğimli, pusetten Arcayı alıp otokoltuğuna yerleştireceğim, ulen her seferinde mi pusetin frenine basılmaz kardeşim, hadi puset yokuş aşağı kayar, Arcayı bağlar, ben arkasından koşarım, park halindeki araçlar zaten nasibini alır, caddeye çıkmaya ramak kala puset yakalanır.

------------------------------------

Arca koridorun başından anneye “nannan” (can can) yaparak koşar, sarılırlar, sonra oyun tekrar başlar. Son olarak tekrar nannan yapmak üzere depara kalktı, telefon mu çaldı ne, oturduğum yerden kalktım, saniyesinde BAMM!! Hızını kesememiş, salonun o kapalı kapı kanadına toslamış.

------------------------------------

Toslamış deyince… Geçende kahvaltıya gittik, önden İlker terasa çıktı, arkasından ben, Arca da arkamızda koşarak geliyor. Biz terasa çıktık, BAMM sesi ile döndük ki cam kapının bir kanadı kapalı ve Arca için fazla temiz bir cammış!

Cuma günleri Ümit abla Arca’yı sağlam teslim ediyor bize, pazartesi bir geliyor, kafa balon dudak patlamış… Annelik için ehliyet sınavı olsaydı, sakarlıktan sınıfta kalırdım.

9 Kasım 2010 Salı

Bana benzemiyor, hem de HİÇ!!

Fiziksel olarak benzemiyor, zaten bunu anlamak için ikimizi yan yana görmek yeterli. Röfleli saçlarımla Moldovyalı bakıcısı gibi duruyorum Arca’nın. Neyse bu meseleyi aştım artık, napalım, anasının şahane güzelliği oğluma geçmemiş: )

Mesele başka.

Çocukken çok hareketli ve girişkendim. Oyunun dibine vururdum. Futboldan, şebnemlere kadar geniş bir repertuarım vardı. Her türlüsünü severdim. Hala dizlerimdeki yara bere izlerinin her birini hatırlarım, güzel birer anı olarak: ) Neyse ortamlara çok hızlı giriş yapmak, çocuklarla hemen kaynaşmak gibi güzel özelliklerim vardı, yabancılık çekmezdim. Güzel özellikler olarak sayıyorum, çünkü bunlar etraf tarafından kabul görürdü ben de bu özelliklerim sayesinde mutlu, keyifli, dışadönük, hareketli bir çocukluk geçirdim. Bundan hiç zarar görmedim.

Şimdi bakıyorum da kendi çocuğumun da kendiliğinden böyle özellikleri olması gerekirmiş gibi bir bilinçaltı geliştirmişim.

Arca çok ama çok farklı benden.

Tatile gittiğimizde çocuk diskosu vardı, Arca dans etmeyi çok sever, daha yürümezken Ezel’in jenerik müziğinde öne arkaya sallanırdı (puhahaha koşarken obua da çalıyor). Dedim ki içimden kesin çocukların arasına dalacak, döktürecek. Yok öyle olmadı. Önce “hadi sen de dans et “ dedim. Yok, ayakları geri geri gitti. Ben oturdum, o bacaklarımın arasına yerleşti, birkaç şarkı diğer çocukları seyretti. Sonra şansımı bir daha denedim, ıh dedi, beraber gidelim mi? deyince elimden tuttu. Pistin kenarına iliştik. İkimiz dans ettik, bir süre sonra (bana göre epey uzun bir süre sonra) diğer çocukların arasında dans etmeye başladı, sonra pisti acayip benimsedi, mini disko bitmesine rağmen hala pistte daireler çizerek koşuyordu.

Geçen akşam İlknurlara gittik, Emrenin yeğeni Arca’dan 3 ay büyük, Yasemin. Nasıl bıcır bıcır tatlı bir çocuk, tam dilli düdük. Arca önce kalabalıktan tırstı, kucağımda iken evdeki herkesi süzdü, Emrenin ablası, emrenin babası, annesi, … diye tek tek herkese yoklama çekildi. Kenarda oynayan Yasemin’in yanına gidecek misin dedik, totosunu daha da yerleştirdi kucağıma. Uzatmayayım bir süre (yine bence epey uzun bir süre) sonra Yaseminle kanka olmuşlardı. Beraber dönen koltukta döndüler, kitap baktılar, koşturmaca oynadılar.

Ha havasında oldu mu bizi şaşırttığı da oluyor. Örneğin bir akşamüstü Göztepede yürüyüş yaparken apartman önünde oynayan çocukların yanına şaşkın bakışlarımız altında hop oturdu, “ee napıyoruz ne oynuyoruz” diye suratlarına baktı, onlarla yakalamaç oynadı. Hmm şöyle bir bakıyorum da bu sanırım tek örnek. Zaten biz de şok olmuştuk, hiç Arca davranışı değil.

Kısacası Arca asosyal bir çocuk değil, başka çocuklarla bir şekilde iletişimde, sadece kendinden biraz daha büyük ve baskın çocuklardan tırsıyor, geri adım atıyor, kendinden daha sakin çocuklarla da daha girişken bir yapı sergiliyor.

Bunları Topolino’ya gittiğimizde düşündüm, hani her çocuk farklı demiştim ya… Arca’nın sadece arabaları elinde tutarak durduğu o 20 dakikalık süre, epey uzundu, derin derin düşünmeme imkan verdi, baksana çocukluğuma bile indim: ) Gerçekten ben bir Ela, bir Ege idim çocukken. Tamam itiraf ediyorum, belki o kocaman kaydırak benim için bile zor bir deneyim olurdu ama en azından onlar gibi direkt dalardım ortama. Hayat’ın yüzünde annemin çocuk yelizin peşinden koşarkenki ifade vardı o gün. Onlarda kendimden bir şeyler bulduğum için takdir ettim belki de, vaayyy dedim.

Arca bence muhteşem bir çocuk, belki böyle temkinli, önden sorgulayan, bir durup düşünen karakteri ileride onun için artı bir özellik olacak, bilemiyorum. Arca’nın büyümesini seyretmenin ve bunun bir parçası olmanın kendi adıma benim için zor bir süreç olacağını seziyorum. Bendeki tezcanlılık, hareketlilik, çocukluğumdaki girişkenlik Arca’da yok.

Farklılığımızı kabul etmek en başta biraz emek istedi zaten, onu olduğu gibi kabul etmek zaman aldı. Onun adımları ile ilerlemek benim için de ilginç bir deneyim olacak.

7 Kasım 2010 Pazar

Mandalin kokulu haftasonu

Evin erkekleri uyudu, hatta bir tanesi epey önce uyudu, sonrasında mutfağı topladım, kahve yaptım, 2 haftadır kaydetip izlemediğimiz dizileri izleyelim diye İlkere söz vermiştim, uyukladığı koltuktan uyandırıp kahve ile dünden kalan cheesecake koydum önümüze, ikinci dizinin ortasında baktım uyudu, kapattım televizyonu. çamaşırları topladım, çamaşır astım, banyo yaptım, 3 hapşırığı müteakip mendillik olmuş burun akıntısı ıhlamur alarmı verdi, koydum demliğe ıhlamuru, oturdum. Önce kisd'e mail yazdım, sonra bizim ekiple ufaktan program yaptım, ıhlamuru limonla tanıştırdım aralarını yapmak için bal ekleyecektim kalmamış artık bıraktım kendi hallerine.

Güzel bir haftasonu... Cumartesi sabahtan ananede kahvaltı, Arca ananede kalır yeliz fotoğrafçılık kursuna kaçar. Şahane bir ders geçirir, dersten çıktığında artık "ışık" onun için eskisi gibi değildir. Artık "ışığın" anlamı değişmiştir. Hayatın akan her sahnesi artık onun için bir fotoğraf karesidir. Lakin Kordon'da fotoğraf çekmek için vakti yoktur. Biri ablasının doğumgünü biri de akşamki dostlar için olmak üzere 2 cheesecake ile Alsancak sokaklarında park yerine ulaşmaya çalışır, beyninde binlerce kare fotoğraf ile. Aksi gibi trafik de sıkışık, neyse bir şekilde ananeye ulaşır, Arca'yla ufak bir ayşecik filmi çevirmeleri için "vee... motor!" repliğini duymaya ihtiyaçları yoktur!! Derken Duru'nun geldiğini haber veren zili duyduğunda kalbi küt küt kapıya koşar " kim o?" der. Der valla!! Sonra ikisinin en büyük ortak yanı... biri okumayı biri okutmayı seviyor...

"Of ya kaç yaşıma geldim hala mı doğumgünü!!!" diye sızlanan ablam cheesecake'e daha fazla karşı koyamaz, tatlı sohbetler yapılır. Neyse ki geçen gece Duru giderken ortalığı kaldıran Arca bu defa ayrılığı metanetli karşılar. Ablamlar annemi ananeme bırakırlar biz de eve yollanırız. Dostlar gecesine cheesecake damgasını vurur, Zeynepin sütünü garanti arttıracağı söylenerek bol bol yedirilir.

Pazar sabah kahvaltı için hala, emmi ve mamami ile Çakıl'da buluşmaya karar verilir. Burası mandalin ağaçlarının arasında harika bir yer. Öyle 3-5 ağaç değil bildiğin dönümlük mandalin bahçesi. Arca "mannamin"lere dalar, ağaçlardan toplamak serbest, Arca mutluluktan mest.

Kahvaltıda kuruyemiş getirmişler, güzel bir hoşluktu. Arca kahvaltısını evde yaptığı için kuru kayısı, incir ve üzümleri ve pek tabii mandalinleri götürmekle yetinir. Parkta oynar, çimlerde koşar, yorulunca arabalarıyla masada oynar. Oynar, oynar... Anne de dünkü kursun pratiğini yapar. Ancak ayar konusunda iyi bir seçim yapmadığını ahanda buraya fotoları koyunca fark eder. Bir de buraya koyamayacağı fotoğrafların - çok net ve yakın çekimlerindeki göz etrafı kırşıklarının derinliğini!!! böhüüü!!!

Uzun lafın kısası güzel bir haftasonunu elimde mendil kafamda bigudiler, kulağımda Arca ve damağımda ıhlamur ile noktalıyorum.

5 Kasım 2010 Cuma

Amaan ko gitsin!!

Bugünün Cuma olması neşemi yerine getirmeye yetmiyor. O çocukluğumda öle bayıla içtiğim sandozun bir benzerini attı İlker çantama, iyi gelirmiş. Hayır gerçekten kötü. O pastiller de beni idare etmeyecek, biliyorum. Çok keyifsizim ama asıl sıkıntımı biliyorum ben!



Arca günlerdir uyumuyor.

Uyku sorunsalı vol.bilmem kaç!!

Uzun zaman olmuştu uykudan şikayet etmeyeli. "Yatır kaldır"ların yazı dizisi olduğundan beri bir olgunluk gelmişti üzerime. “hmm yoksa hidayete mi erdim? Bak oluruna bırakınca oluyor mu ne?” bile demiştim. Meğer başıma gelecekleri ön görememişim.

Bu uyku denen kabus ara sıra şekil değiştirip hortluyor. Yaş ilerledikçe sebepler değiştikçe o da gelişiyor güçleniyor. Her zaman aynı strateji iş görmüyor. Her enfeksiyonda farklı antibiyotik kullanmak gerektiği gibi alternatif tedavi yollarına ihtiyaç duyuluyor.

Artık iyice cinleşen cüce, kök söktürmenin farklı yollarını keşfetmiş durumda. Üstelik anababa yatağının tadını almışken bırakmak istemiyor haklı olarak. Tatilde üçümüz birlikte yattık, ne güzeldi diyemeyeceğim, onun için güzeldi bizim için zor. Yediğimiz tekmeler kahvaltı sohbetlerinin değişmez malzemesi oldu her sabah. Üstelik ezeceğiz diye korkuyoruz, daha doğrusu ben korkuyorum, uykular delik deşik. Sonra kimi günler sık sık kalkar oldu, bazı günlerse bütün gece uyudu. Özellikle bir tespit yapmak zordu, kısacası belirtiler değişkenlik gösteriyordu.

Hastalık ile birlikte, yatağa birlikte girmek anneyle el ele göz göze uykuya dalmak alışkanlık halini almaya başladı.

Bu arada iyi gelişmeler de olmuyor değildi. Örneğin yaklaşık 1 yıldır güven nesnesi yaratma çabalarımız Arca’nın tek gecelik ilişkileri ile çeşitleniyor, bir türlü tek nesneye odaklanamıyordu. Derken bir gün İlknur bir ayıyı hayatımıza soktu. Ayı yogi dedik kendisine, Arca kısaca AYİ diyor. Evet biliyorum çok yaratıcı değil. Hemen benimsemedi, biraz zaman aldı ama sonunda oldu. Ayısız bir yere gitmez olduk. Hemen aynısından (maalesef 1 ton açık renk) aldık ve sakladık, yedek olarak. Belli mi olur ya kaybolursa? Ben bu işten memnunum ama gece uyanmalarına, yatağa sorunsuz gidip kendi kendine uykulara dalmalarına çare olmadı Ayı. Kısacası tam amacımıza ulaşamadık.

Derken bazı stabil durumlar kendi belli etmeye başladı. Birkaç hafta boyunca, uyku rutinine başlama ve uykuya dalma arasında geçen süre epey uzamaya başladı. Özellikle 1,5 saati bulduğu gün, bu işte bir gariplik var dedim. Çok kısa geçeceğim…

Akşam eve gelirim, yemek yeriz.

Sonra kudurmacalı oyunlar, mümkünse dans-müzik vs…

Saat sekiz buçuğu geçerken ritim düşüyor, pijama süt ikilisi sahneyi alıyor, sonra kitaplar seçiliyor. Akkayay (arkadaşlar) – ayu, elly (fil), tavtan (tavşan), gogo (küçük ayı), panda, bakkumba (kaplumbağa), kuup (kutup ayısı) – yatağın içine özenle sıralanıyorlar, kitapları onların da dinlemesi lazım. Yatağa giriliyor. İlla ki her bir kitap birkaç defa okunuyor. Sonra masallara başlıyoruz, en az 2 masal okunuyor. Su baş ucunda, istiyor, içiyor, aydedeye el sallanmak isteniyor, balkona çıkılıyor, baba özleniyor, huzuruna çağırılıyor, öpülüyor, birkaç hikaye de baba anlatıyor, bu arada anne görüş alanı içerisinde mi kontrol ediliyor, baba sepetleniyor, anneye sarılıyor, kapı gösteriliyor, pek dirayetli anne kesinlikle dışarı çıkmıyor ama aynı dirayeti kucağa almak konusunda gösteremiyor, bir süre kucakta pışpışlanıyor, - bu süre zarfında sabır konusundaki uzmanlık sınavını tam geçecekken dellenmeye başlıyor – “yeter ulen yat zıbar” noktasına geliyor. Arca tınmıyor, eylemlerine devam ediyor, bağırmakla çözemeyeceğini anlayan anne, döt kadar yatağın içine sığışıyor, birbirlerine sarılıyorlar, Arca uyuyor. Yok uyumuyor zira anne daha telsizi aldığı an “anneeeaa” diye bir ses ile tekrar odaya giriyor, döngünün son 10 dakikası tekrarlanıyor, ve bu 3 defa daha tekrarlandıktan sonra Arca uyuyor, çoğu zaman anne de onunla uyuyor.

Nasıl? Şahane bir rutin değil mi? Böğürmek istiyordum!

Peki tamam, hadi böyle uyuduk diyelim, hadi her şeyi bir kenara bıraktım elele gözgöze uyuduk diyelim. Gece hemen her saat başı uyanmalar, çığlık çığlığa ağlamalar. Hastalık için doktora gidip sormasaydık, “diş var mı” diye, 2,5 yaş dişleri erkenden çıkıyor diye kendi kendimizi kandırıyor olacaktık.

Hülya dürttü, “napıyorsun, yine kendini prob yapmışsın, ver eline ayıcığını öp kocamanından, kapat ışığı çık, Tuna artık böyle uyuyor !” Evet “Hülya = prob tespit ve savma uzmanı”. Yapma yav yine mi prob olduk? Bir insanın bünyesi bu kadar mı probluğa yatkın olur, hey Allahım!

Adım büyük, hemen atamadım, temkinli yaklaştım.
Önce küçük bir diyalog ile alıştırma turları …
Yeliz : Tunayı biliyorsun annecim?
Arca : Una!
Yeliz : Evet tunanın annesi hülya ile konuştuk.
Arca : hülla
Yeliz : Hülya dedi ki Tuna artık büyük bir çocuk olduğu için annesi uyutmuyormuş, kendi yatağında ve kendi kendine uyuyormuş. Artık sen de büyüdüğüne göre Tuna gibi kendi kendine uyuyabilirsin. Hatta Ela, Berk, Ege ve Alpi de aynı Tuna gibi uyuyorlarmış.
Sonra yatağa gidiş ve anne yatağın yanında beklerken Arca uykuya daldı, tüm süreç (pijama, süt, diş fırçalama, 2 kitap ile sınırlama…) sadece 40 dakika sürdü. Ve bu hadise birkaç gece bu şekilde sürdü. İşin güzel tarafı gecede sadece 1 defa kalktı ve sadece su içip tekrar yattı.

Geçen hafta yaşadıklarımızı Hülyaya anlattım. YETMEZ AMA EVET :P dedi. Öncelikle yatakta bırakıp çıkmalısın dedi, dedim Arca daha küçük Tunadan, bişey olmasın, yok dene dedi. Sonra dedim ki Tuna minicikken emziğini bulurdu yataktan şimdi de suyunu bulup içiyor, seni çağımıyor? Ne iş? Çünkü kendi koyuyor dedi. Hmmm güzel detay!!

Tam olayın ikinci önemli adımını atmaya kendimi hazırlamıştım ki, her şey tepetaklak oldu. Yok uykuya geçişler hala şahane, hiç sorun yok, artık “tuna” hikayesi bile anlatmıyorum, direkt yatıyor. Ama yanından ayrıldığım an yaygarayı koparıyor. Sorun yok. Bir süre böyle idare ederim. Sorun şu ki; günlerdir uyumuyor. Hadi bir gece burnu akıyordu anladım. Günlerce üst üste gelince çok hırpaladı beni, dün akşam bir de hastayken tüy dikti. “Çıkarr” diye bağırdı bir ara. Bezi çıkardım bir daha da taktırmadı, sadece bana sarılıp duruyor. Yatmak da yok, koltukta oturuyoruz. Uyuduktan sonra bezi taktım, bir süre sonra yine başladı. İlginçtir, arca bezsiz dolaşmıyor ki alışmış olsun çıplak popoya? Sadece kakasını ara sıra da çişini yapıyor lazımlığa, sonrası hep beze.

Neyse sonuç? Yok bilmiyorum. 2 yaşından sonra düzelir mi? Geçer mi? Bir derdi mi var? Yok be ne derdi? sabah ben sürünürken adam balonlarıyla oynuyordu, haldur huldur koşuyordu. Bütün günü de harika geçiriyor, ee ne o zaman?

Bütün huysuzlukları geceleri hortluyor.

ARCA = KURT BEBEK

Öyle keyifsizim ki … kafa yoramıyorum bile. Amaan ko gitsin!!

2 Kasım 2010 Salı

benim bebem muhteşem!

UYARI : Bu adı üzerinde bir “benim bebem muhteşem” yazısıdır. Kendisinin b.kundaki boncukları dizdim dizdim, 2 sıra kolye yaptım, biraz yazıp tatmin olacağım. Bu aralar pek bi sevişkeniz, iyi taraflarını yazayım da olur da büyür açar okur, “ulen ne iğrenç bir bebekmişim anamın anasını ağlatmışım” demesin yavrucak, özgüveni neyim zedelenmesin.

Arca’nın kitap sevgisi

Öyle alttan alttan imaya gerek yok! Bizim oğlan kitap seviyor abicim! Hani övünülecek bir şeyse bu, totom kalkabilir, günahtır indirmeyiniz!!

Kargodan gelen paketten çıkan Kirpi ile kestane… eve gelir gelmez daha elimi yıkamadan oturtup okutturdu bana.

alt metin: bütün gün çalış, sonra gel üstünü bile çıkarmadan bebenle ilgilen!! Vallahi muhteşem bi anneyim:P
içses : yok öyle diil yiyosa dur bi elimi yıkayayım de, Allah yarattı demez basar yaygarayı


Sandım ki beni beklemiş! Yok babaneye ve ÜT’ye sonrasında İlkere defalarca okuttuktan sonra bir de benden dinlemek istemiş. Diğer paketi açmamışlar, kitap mı bilememişler. Halbuki paketin büyüğü oydu. Kasaba’nın En şık devi top 10 listesinin tepesine yerleşince, üzerine sevgili Evrenin Julia Donaldson kitapları ile ilgili yazdıkları birleşince, diğer kitaplarını almaya karar vermiştim, bu ayki listenin çoğu bu yazara ayrılmıştı: Tostoraman, Değnek Adam, Pırtık Tekir. Atakan serisinden 2 kitap daha eklendi ayrıca.

Yemekten sonra Arca’ya kargo paketini açtım ve odadan çıktım, hepsini tek tek inceledi, sayfalara baktı.
alt metin : entel bebe kitap inceliyor

Böyle bir 10 dakika sadece yeni kitaplarını sevdi. Ben de çaktırmadan seyrediyorum: ) Yatağa yerleştik, önce Atakanlar okundu. Önceki 2 tanesini yırtıp kendisi çöpe atınca özlemiş belli ki.

kendini telkin edici içses : evet fazla kitap seviyor, sevgisini pek haşin gösteriyor yavrucak, yoksa öyle hırçınlıkları hiç yok bebemin

Değnek adamı okuttu önce ama adapte olamadı galiba pek sarmadı. Tostoraman’dan açıkçası tırstım hani canavar gibi bişey korkar mı acaba oldum, hatta okurken araya kahkahalar filan sıkıştırdım, komik kitap havası verdim. Bayıldı!!
alt metin : evet bebesinin tepkisini öngörebilen, strateji belirleyebilen muhteşem bir anneyim:P

O gece hiç oyun oynamadık, sadece kitap okuduk.
alt metin : diyorum işte, muhteşem anneyim!! Ama bebem de süper entel bebe, okuyor, okutuyor
içses : hay ağzına mıçayım ezeli de kaçırdık!!


Arca’nın damak tadı

Pazar günü yemeğe gittik, İlker büfeden fırında baharatlarla pişmiş patates getirdi, tadına bakmadan Arca’ya yedirdi: “ACİİİ” dedi. Evet dostlar Arca henüz acı yemedi ama tadının acı olduğunu biliyor. Nasıl? Bizim oğlan gurme!! 2 gün karı koca “allahım bir gurme yetiştiriyoruz, yakında şarap tadım kurslarına da başlatırız, evet evet o bir gurme” şeklinde birbirimizi ortak ürettiğimiz mahsül için tebrik ededuralım, ben olayı sabah ÜT’ye anlattım.
- Hee biliyo tabii canım, geçende eline verdiğim biber acı çıktı, epey bir içine işlemiştir, dedi. Sağolsun bizim balon tısladı: )
Bir de çirkini öğretmiş, sağolsun, beğenmediği yemeğe yaftayı yapıştırıyor. Artık sadece makka, piza, pide, ayyan… bu damak tadı denen illet bize yemek seçme olarak geri döndü!

iç ses alt metin filan yok hadise kabak gibi ortada işte!!!

Arca’nın oyuncak konsantrasyonu

Evet bizim oğlan hem entel, hem gurme, hem de oyuncak konusunda muhteşem. Özellikle oyun oynarken dikkat çekici derecede konsantre :))
Ben sustum video konuşsun.
Sesli izlemeye çalışın, hayvanların seslerini çıkarmaya çalışıyor.



Şimdi postu burada kessem diyeceksiniz ki "ne güzel oynuyor çocuk!" öyle değil işte, olayın devamında Arca acayip sinirlendi, yıktı döktü. Hehe tabii çekmedim o görüntüleri. Hiç yakışır mı “benim bebem muhteşem” postuna?

Son söz:
Çok kastım ama olmadı, “benim bebem muhteşem” postu bile ancak bu kadar oldu! Şunu anladım ki insanın önce kendini inandırması lazım çocuğunun herkeslerden daha bi harika olduğuna! Yoksa her çocuk özelinde özel, harika, muhteşem ve her çocuk aslında bir o kadar normal.

--------- bu post ilham kaynağım olan normal çocuk analarına ithaf edilmiştir ------------

31 Ekim 2010 Pazar

hem hepsi farklı hem hepsi aynı

bilmece bildirmece kaydıraktan kaydırmaca :)
5 toddler... hani ne çocuk ne bebek... ikisinin arası bir yaş döneminde geçiş aşamasını tamamlayan insan küçüğü tür.
en büyüğü 2 yaşını dolduralı hepi topu 4 ay olmuş. en küçüğü ise yer cücesi Arca.
Havanın kötü olacağını varsayarak topolinoya gitmeye karar verdik. Arca ilk defa gidecek böyle bir ortama. Nasıl anlatsam? Parka gidiyoruz dedim.

Hayat, Hülya, Elif, Nil... ve pek tabii diğer cüceler Ela, Tuna, Ege, Berk.
Oyun alanına girdik...

Naçizane gözlemler...

Ela(21 ay), Hülya'nın deyimiyle o bir amazon!! Ela ortama girdi ve direkt adapte oldu, hatta saniyeler içinde ortamın bir parçasıydı. Hiç yadırgama yok! Onun için kaydırak olsun, tırmanma, atlama, zıplama olsun. Ela'nın bizi kopardığı an!! Nil dedi ki : "Şahsen BEN kayamazdım!!"


ve son olarak bizim oğlanlar yorgunluklarını ara öğünle giderirken Ela hala orta pistte dans ediyordu.

Berk... 2 yaşını dolduralı henüz 1 ay oldu. Hiç sağa sola bakmadan direkt büyük çocukların oynadığı kaydırağa daldı. Dedim ki "Nil hayrola? geldiniz mi siz buraya daha önce? Berk ne güzel patır kütür oyuncaklara daldı?" ona göre kreşten alışkın, yoksa zor. Olabilir ama bayıldım. O nasıl bir özgüven, hiç arkasına bakmadı.

Yine Arca ile tatlı münasebetleri oldu. Bunlar ilerde garanti kanka olacaklar.

Ege... 2 yaşını dolduralı 1 aydan biraz daha fazla oldu. Tunayla birlikte zıp zıpın dibine vurdular. O nasıldı hatırlamıyorum, Hülya anlattı, Tuna Ege ayakkabısını çıkardı diye, çıkarmak istedi, Ege de Tuna çorabını çıkarıyor mu diye kenardan kesti:P Çıkarsa anında çıkaracak. Arca'nın araba gözüne hoş görününce şansını denedi, Arca ödlek düdük bastı yaygarayı, Ege de "efendilik bende kalsın, küçüğü üzmeyelim" dedi diğeriyle oynadı canım benim!

Tuna... en büyükleri, ortamın paşası (puhahaha)! şaka bir yana Arca sürekli Tuna'yı kesiyor. Turuncu kamyonu sırf o oynasın diye getirdi, benzeri Tuna'da var ya. Tuna için tüm oyuncaklar hikaye gibiydi, o kaydırağın 3 katı kadarına tırmanmışlığını bildiğimden Tuna'nın rahatlığı hiç şaşırtmadı beni.


Arca... kan bağımız olduğundan en çok onu gözlemledim, daha doğrusu gözümü üzerinden ayırmadım mecburen:) Evden çıkarken dedim ki Arca'ya 2 tane araba alabilirsin. Kırmızı kamyonun yanında üzerine binilebilen mcqueen'i seçti. Eh seçenekleri sınırlamazsan olacağı bu. Dedim ki arabaya sığmaz, bak bu Tunanın çöp kamyonundan hem o da oynar belki, o zaman bipbip'ten vazgeçti. Tabii bu hadise bi tarafımızda patladı. Çünkü bipbipe benzer arabalar varmış, Arca iki tanesini sahiplendi, en az 20 dakika ne bindi, ne paylaştı, sadece elinde tuttu.

Psikolojide bir analizi vardır kesin. Bir ara kaydıraklara gitmek istedi, sanırım, bırakmak da istemedi, beraber gitme girişimlerinde bulundu. Örneğin Elanın daldığı o kaydırağa yaklaşmak Arca'ya 15 dakikaya maloldu. Hatta o hani büyük çocuk kaydırağı var ya, orada sanırım yarım saat harcadık, sadece tepesine tırmanmak için. iki basamak tırmanıyor, 3 defa arkasına bakıyor, sonra birkaç defa geri dönmeye çalışıyor, sonra gözleri beni arıyor, ses etmezsem surat buruşuyor. Görünce, cesaretlenince devam. ÖDLEK!! kibarcası TEMKİNLİ:)

Tadını alınca kudurdu. Biya, biya (bir daha) diye diye defalarca bindi. Zıp zıp daha kolay oldu onun için, önceden alışkın olduğu bir oyuncaktı. (kanepe:P)

Hatta takla attı, çok hoşuna gitti, bir daha denemesin diye kırk takla attırdı bana. Dönüşte yemeğe gidiyoruz uyutmamak için de bir kırk takla atmışımdır. Sohbet etti, akayaylayını (arkadaşlar) saydı, oyunlardan atladığım olunca (bop-top) hatırlattı. Bu güzel günün Arca için ne kadar faydalı olduğunu bugünkü park tecrübesinde anladım. Kaydırağa kendi başına çıktı ve kaydı. Doktor çıkmış çocuğunun diploma törenindeki haklı gururu vardı dolan gözlerimde:)))


Hepsi birbirinden o kadar farklı ki aslında, ama hepsi kuru üzüm söz konusu olduğunda aynıydı!! hiçbiri hayır demedi:)
Canlarım seviyorum hepinizi!!

26 Ekim 2010 Salı

Bizim evin oyuncak gurusu



Benim bu hal vaziyetimin tıpta bir tanımı var mı? Ben bilmiyorum açıkçası.
Aklım fikrim sürekli Arca’ya bir şeyler almak üzerine çalışıyor. Geçtiğimiz haftalarda giyim kuşam eksikleri vardı, tamamlamadan rahat edemedim. Bakınız ,tüketim çılgınlığı… Giymediği oluyor mu? Samimi olacağım, olmuyor! Hepsi mutlaka giyiliyor. Daha az olsa eksikliği hissedilir mi? Ona da hayır, yani daha azı ile idare edilebilir bence de ana yüreği el vermiyor:P (Gören de tek kat giysi ile bütün kışı geçiriyoruz sanır) Bu arada gri pantolonum basenden patladıktan sonra sadece 1 (yazı ile bir) adet işe giyilecek pantalonum var ve hala kendim için alışverişe çıkmadım. Cimri bünye Arca söz konusu olunca bir anda şifa buluyor, nedense?

Sonra hemen her ay bir kitap listesi var. Giysilerden daha çok parayı kitaplara veriyorum, inkar edemeyeceğim. Bir taraftan övünüyorum ama bazen topuzun ayarı kaçıyor gibime geliyor. Son günler kisd sağolsun bir kitap anketi attı ortaya, yanıtlayan anneleri tıklaya tıklaya kitap listemi şişirdim. Misal bugün kredi kartım döndü ya zaten sepetimde olan kitapları bir tıkla sipariş verdim, şimdi bekliyorum gelsinler… Okumayacak mıyız? Yine samimi olayım, okuyacak biliyorum. Kitapların içinde kendimizden geçiyoruz.

Bizim yollardan önceden geçmiş annelerin önerileri çok işe yarıyor. Özellikle boyama konusunda, sonra oyun hamurları. Uzman görüşleri (Başakçım sağol) silkeliyor beni örneğin. Gereksiz tüm oyuncaklardan kurtulma kararı çok gecikmedi ve karar hayata geçirildi. Yapılandırılmış ve yapılandırılmamış oyuncak kavramları günün çorbası ailesinin evine girdi hatta günlük yaşam dilinin bir parçası oldular.

Oyuncak demişken… İşte bu kısımda kendimce tespitlerim var. En çok sağdan soldan kopya çektiğim konu bu. Oyuncaklar pahalı, gerekli gereksiz mi, o kadar para verildiğinde oynar mı beğenmez mi? İşte bu noktada mutlaka kulak kabartıyorum. Mesela Hülya’nın Tuna ile aralarında 6,5 ay var, biliyorum daha onunla aynı gelişim seviyesinde değil ama Hülya ne alsa Tuna’ya bir süre sonra zamanı gelince Arca da keyifle oynadı. Mesela araba rampası, hatta bizim rampa kırıldı da sadece arabalar kaldı. Sonra çöp kamyonu. Hatta bir gün IKEA da geziyorum gözüm bir oyuncağa takıldı, aşina geldi, Hülyayı arayıp sordum, nasıldır işe yarar mı, sizde var mı diye. Hani bu kadar da yüzsüzüm:P Ama fiyat yüksekti, boşver dedim. Dün Hülya Kipa’dan aldığı tren setinden bahsetmişti, Tuna'nın bayıldığıdan. Hemen yazdım aklımın bir köşesine. İlker Kipaya gidince o set aldırıldı, nerden çıktı bu deyince hemen Tunayı referans gösterdim, “haa tamam o zaman” dedi, fazla sorgulamadı. İşte böyle Tuna bizim evin oyuncak gurusu. Bazen kendimi psikopat gibi oyuncak sohbetlerinde “oyuncak” anahtar kelimesine yoğunlaşırken yakalıyorum. Allah ıslah etsin diyorum, tedavisi var mı? Peki tıpta bir tanımı? Bizim oralarda “gördüğünden g.t koparan” derler. Ben “tecrübelerden feyz alıyorum” diye kibarlaştırıyorum.

Sonuç? Bizim hantal orta sehpa vardı ya hani evden bir türlü şutlayamadığım? Artık Arca’nın tepesine çıkmasından daha ulvi bir görevi var sehpanın… Buyrunuz.



Not : Fotoğraflar yeni aletin ilk mahsülleri:)
Diğer not : Arca ilk kurulumda fazlasıyla aktif olunca bu manzaraları o uyuduktan sonraya bıraktık ve çocuklar gibi oynadık:)