Önceki hayat diye bir şey varsa,

ben benimkini okudum.

Reenkarnasyon mu ne, hiç inanmazdım. Taa ki komidinin üzerinde bir önceki kitabın bitmesini hasretle bekleyen ve bana çapkınca bakan o kitaba başlayana kadar, daha başlamadan kaçamak fotoğraflarına baktığımı itiraf ediyorum, saklayacak değilim.

Kitaba geçen haftaki İstanbul seyahatinde başladım. Ucuzluktan aldığım kötü kumaşlı vasat takımımın altına, boyumu daha da güdük gösteren babetlerim ve kuaförü açık yakalayamadığımdan fön çektiremediğim bonus kafamla yolculuk ediyordum. Ama yine de Patti Smith'ten oldukça farklı bir görünümüm vardı. Hatta metro durağına yürürken bile okuduğumdan elimdeki kitap hakkında en ufak bilgi sahibi olan biri bizi kitapla aynı karede hayal edemezdi.

Görüntüyü bırak, geçmişime ufak bir dip dalış yapan biri, hayatımın hiç bir döneminde anarşik, sanatçı, yaratıcı, sisteme kafa tutan biri olmadığımı bilir. Hani özgeçmişe bile gerek yok.

Ee iyi de bir insan kendinden bu kadar farklı hayatları okurken kendini bu insanlara nasıl bu kadar yakın hisseder?

İşte benim de bu noktada "önceki hayatımda ...." ile başlayan bir cümle kurasım geliyor. Başka bir açıklaması yok!

Hmm aslında bir ortak noktamız var. Ben de bitlendim!! Ama biti bile sosyetenin veletlerini gönderdiği bale kursunda kaptım. 8. Cadde'deki Allerton Otelinde değil.

Not: Bu keyifli kitabı kimden duydum hatırlamıyorum, ama kesinlikle ya Lale Hanım, ya Zeren ya da Ruhdağıydı. Belki hepsi birden. Hayatın karmaşasından beni kopardıkları için bir defa teşekkürler...