Havadan sudan çoğunlukla kitaptan

Dün fark ettim ki inanılmaz umursamaz bir insan olmuşum. Uçakta nemlendiricimi sürdüm, makyajımı yaptım. Etraftan gelen garip bakışları sallanmadım. Böyle bir rahatlık, bir sallamazlık. Sonra aramızdaki boş koltuğun yanında oturan kadının hangi kitabı okuduğunu anlayamadım – böyle bir manyağım ben, ne okuyor millet illa ki göreceğim, sonra bu tanımadığım insanların hakkında okudukları kitapla ilgili yorumlar yaparım – dayanamadım, o kitabı açık kucağına bırakmış halde uyurken ben kemerimi çözdüm, kitabı hafifçe kaldırıp kapağına baktım, derken küçük bir hava boşluğu bir sarsıntı, kadınla göz göze geldik. Kanımca benim sapık olduğumu düşündü. Bense onun henüz evlenmemiş, iş güç sahibi, kuvvetle muhtemel ailesi ile yaşayan ve birer birer evlenen arkadaşlarının ardından kendisi de geç kalıyorum korkusu ile ilk aklına yatanla nikah masasına oturacak, 30 yaş üstü bir kadın olduğunu düşündüm.

Evet, kitabın ne olduğunu anlayabildiğim için bu kadar fikir yürütebiliyorum.

Bir ISG klasiği olarak erkenden vardım havaalanına. İstikamet Burger King. Izgara sebze gibi sağlıklı öğünlerimin yanında fast food dıkınmalarımın sayısı azımsanmayacak kadar çoktur. Gıdada çeşitlilikten yanayım! (pis boğazlılığın kibarcası:P)

Bünyeme – güya – zeytinyağından başka yağ sokmam ama acılı whooper gördüğüm yerde de götürmeden duramam. Ağzım yüzüm sarımsaklı mayonez içindeyken, elimdeki “Gurmenin Son yemeği” isimli bir kitabın içine gömülmem ironinin allahıydı! Adam orada karidesin kubbe halinde sunulan pilava eşlik edişini anlatıyor, ben homini gırtlak hamburger dıkınıyorum. Kitabın sonuna gelmedim, gurme öldü mü bilmiyorum ama benim onun bir yemeği anlatışındaki sanatını okurken çıkardığım geğirtimsi sesleri duysa bir defa daha ölürdü şerefsizim! (Evet toplum içinde geğiriyorum ama etraf masalar duymayacak şekilde.)

Kitapta gurmenin yatakta osurmasından bunun bir hayattan keyif alma belirtisi olmasından bahsediyordu. Bu tez doğruysa biz günün çorbası ailesi olarak hayattan keyfin dibine vuruyoruz!

Genelin aksine dün araba ile gittim havaalanına ve taksi ile yaptığım dönüşlerden daha az yorucu ve çok keyifliydi. Taksiye verdiğim paradan mıdır (şirket veriyor ama olsun para paradır) yoksa taksiciyle muhabbet etme zorunluluğu hissinden midir bilinmez ben takside çok gerilirim.

Akşam Arca, anne özleminin bokunu çıkarmıştı.

- Bir olgunlaş evladım, benim de iş seyahatlerim olacak, sen artık büyüdün, bazı geceler evde olmayabilirim bile! Bir büyü çocuğum artık bir aş bu anne manyaklığı hallerini! -

Konuşunca pabuç kadar dil, büyük insan muamelesi bekleyen haller, adam sayıyorsun, ama iş anasının eve bir saat geç gelmesi olunca dudak bükülüyor, gözler buğulanıyor. Hayır gören de hiç ilgilenmiyoruz sanacak. Hey allam! Neyse sevginin özlemin doruk noktasındayken atladı üzerime elimdeki telefon yere düştü. Alkış! Var ya bu iphone denen icat pek çıtkırıldım. Hemen o yuvarlak tuşu bozuldu. Evet zaten tek tuşu :( Sinirlendim, sabah iki saatliğine kapatma cezası verdim, aklı başına gelmiş çalışıyor şimdi. Biraz güç kullanman lazım ama çalışıyor. Ben bir iphone uzmanıyım, servise gerek yok, yere düşüren getirsin, biraz kurcalayıp ceza verdin mi hemen hizaya giriyor. Eh akıllı telefon ne de olsa:P