"Arca, oğlum, senin annen bir salaktı!" Vol.8.1-8.2

Benim salaklıklarım annelik kimliği ile sınırlı değil katiyen, kendimi aştım artık. Hayatın her branşında şampiyonluğa oynuyorum.

Geçenlerde arabanın sigortasını ödemişiz, ruhsatın içine koy diye tembihledi İlker, ama ben unuttum sanıyorum. Çıktık yola, önümdeki yayaya yol verdim diye arkamda terbiyesizin biri kornaya bastı. Bir el kol hareketi yaparsın, ama nasıl saydırıyorum dikiz aynasından. Sağımda durdu, trafik polisiydi, haaasssss….
Çek kenara dese ehliyet ruhsat dese, evrak eksiğinden ceza yazar şerefsizim! Hiç bakmıyorum sağ tarafa, kafamı çevirdim sola, bir şeyler arıyormuş taklidi yapıyorum, katiyen göz temasına girmiyorum. Ulen boynum tutulacak ışık da yeşile dönmek bilmiyor. Arca sağ arkada bana bir şeyler söylüyor, bakamıyorum o yana. O birkaç saniye bir ömür yedi. Bu arada meğer ruhsattaymış belge bir hassss… daha! Ulen döt korkusundan bir rahat çemkiremedim, ona yanıyorum.


Yok bitmedi.
Apartmanın da salağı olacağım yakında, tüm karizmam çizilecek, az kaldı. Ayakkabılarımı zamandan kazanayım diye asansörde giyiyorum. Sekiz katta giyilmiş oluyor. Ara katta biri basmış düğmeye, beni yere çömelmiş buldu, muhterem komşum. Çaktırmadım kalktım ayağa. İndik en alt kata. Diyemiyorum da ayakkabılarımın üzerine basıyorum bu şekilde yürüyemem diye. O bana kibarlık yapıp yol veriyor, ben ona yok siz geçin, bu döngü birkaç defa tekrarlandı. En sonunda salladım, “siz geçin ben yukarı çıkıcam bir şey unuttum” , o dışarı ben asansöre. Bir ara kat hadisesi daha yaşandı başka bir komşu ile. On beş dakikada asansörden çıkamadım. Tanı evladım ananı, tanı! Senin anan böyle bir salaktı işte!