Ateş eden şey

Arca "tabanca, tüfek, silah" kelimelerini bilmiyor. Yok yav şişinmek için söylemiyorum, benim evladım pek masum, terbiyeli, hiç öyle vurdulu kırdılı şeylerle işi olmaz şeklinde bıkbıklayacak değilim. Sadece "bak bu silah, bu tabanca, bu 38 lik bu kalaşnikof" filan diye detaya girmedik, anlatmadık, görmezden bilmezden geldik silahları. Su tabancası bile almadık, su pompası aldık. Bir nevi "mesaj vermeyelim" kaygısındayız.

Tabii ki o görmezden gelmedi, hatta bizim gözümüzün içine soktu. Eline aldığı her şeyi ama her şeyi bize ateş eder biçimde tuttu. Önce bu Cars filmindeki itfaiye arabası Kırmızı idi. Kırmızının Mcqueen'e su fışkırttığı sahne Arca'nın gözünde Oscarlıktı. Sonra baktık, eline aldığı her şey silaha dönüşüyor. Havlu peçete rulosu, itfaiye arabası hortumu, çubuk, kalem, pipet, ahşap bloklar, legolar, rulo halindeki paket kağıtları…

Ve daha aklıma gelmeyen niceleri.

Bunların ortak adı "ateş eden şey".
Dediğim gibi önce görmezden geldim, sonra “aa ne ayıp hiç silahla oynanır mı? Silah çok kötü bişeydir, cık cık cık”ladım. Hiçbir şey değişmedi. Arca "ateş eden şey" ile ortalığı kırıp geçirmeye devam etti.

Derken bir gün bir kitap okudum. (Var ya her poku kitaba bağlayan sözde entellerden olmama az kaldı, kendimden nefret eder oldum şerefisizim!)

Ben bu kitabın 2 yaş için olanını okumuş, hastası olmuştum. Özellikle konuşma ile ilgili kısmı çok sevmiştim. Neyse kitabın adı “ 3-4 yaşındaki çocuğunuzu büyütürken”.

Kitap, “bu kadar kasma! Çocuk yaratıcılığını konuşturuyor, hayal gücünün sınırlarını zorluyor, elindeki her şeyi bir oyuncağa dönüştürüyor. Sense onun oyuncağına etiketi yapıştırıp heyecanını kursağında bırakıyorsun! Bi relax be kadın! Bir silkin be bir kendine gel! El kadar velet sosyopat olacak değil ya, az gevşe. Eline silah verme ama silah yarattıysa da tepki verdikçe daha beter üzerine düşüreceksin çocuğun. Aa içimi baydın be yeter be! Başlarım senin mesaj kaygına be!.....” demedi tabii: ) Ben uyduruyorum. Ancak yazar benimle şahsen tanışsa kesin benzer cümleler kurardı.

Hep bu "Criminal minds" türevi diziler yüzünden. Çocuğu uyutup izliyoruz sonra evin fertlerine potansiyel sosyopat gözü ile bakıp paranoyanın zirvesine konuşlanıyoruz. Yani İlker bu kadar sallamıyor da ben yapıyorum. (Ulen ne yapıyorsam ben yapıyorum zaten, manyak mıyım neyim?)

Buraya kadar okudum, silkindim. Ve kendi kendime kitapla konuşur buldum kendimi; “iyi çok güzel söylüyorsun da ne ediciiz o halde”

Bir dönemmiş, geçecekmiş, geçiş sürecinde çocuğa “aman silah kötüdür, tu kaka” demeyecekmişiz. “hmm yoksa kötü adamları mı yakalıyorsun?” diyecekmişiz. Böylece yaratıcılık konusunda bebemiz eli böğründe kalmayacakmış.

Güzeeellll….

De, bizde durum biraz garip oldu.

Geçenlerde okuldan da kankası kuzen Duru ile kendinden bir yaş küçük kuzen Doruk bize misafirliğe geldiğinde Arca o kadar çığırından çıktı ki, kaç defa odasına gidip “özel görüşme” yaptığımızı hatırlamıyorum kesinlikle. Neyse oyunlardan biri de tabii ki “ateş eden şey” ile çocukların arkasından koşturup “fflfşşş” yapmaktı. Ben de dersimi çalıştım ya bir özgüven bombası olarak Arca’ya; “aa annecim ne güzel oynuyorsun, kötü adamları mı yakalıyorsun?” dedim,

Bir Arca klasiği olarak döt edildim; “uff hayır annem, ben kötü adamım! Hepsini öldürücem!”

Hönk diye kaldım tabii. Aldı mı bir telaş! Allah muhafaza sosyopat olmasın bizim oğlan?