Kafa mühim!

Arca’yı okula yazdırırken sayfalar dolusu form doldurduk. Arca’ya yaklaşımımızdan tut da, ceza (varsa) yöntemlerimize kadar her şeyimizi didik didik sormuşlardı, biz de anlatmıştık. Özellikle aynı sınıfta olmasını istemediğimiz anaokulu sınıf arkadaşlarından birini de not düşmüştük hatta, evet iğrenciz biliyorum ama Arca’nın o çocuktan kötü etkilendiğini düşünüyoruz. Neyse donumuzun rengi dışında her şeyimizi anlattıktan sonra (aslında ben blog adresini direkt yazaydım da olurdu) işi akışına bıraktık.

Aklımızda tabii hep öğretmen vardı. Öğretmeni biz seçemiyorduk, formdaki bilgilere göre en uygun olan öğretmenin sınıfına verileceğini ummaktan başka şansımız yoktu. Hoş, olsa ne olurdu ki, kavun mu bu koklayarak anlayalım öğretmeni. En fazla eski velilerden bilgi alabilirdik ama onu da yapmadık. Öğretmenle okulun ilk günü tanıştık. Ve İlker’le çok güldük, çünkü ikimizin de ilkokul öğretmenleri orta yaşın üzerinde kadınlardı, öyle bir kod vardı zihnimizde ve erkek öğretmen olsa ne olur demiştik. Arca’nın öğretmeni hem erkek hem de genç. Yani bizden genç, eh zaten artık pek çok insan bizden genç. Sonuçta on yıllık öğretmen.

İlk gün sadece tanıştık, haftasına veli toplantısında iyice tanıdık. Toplantıdan çıktığımızda İlker’e söylediğim ilk şey; “tamam öğretmen bizim kafada!” oldu. İlker de Arca’nın resmi velisi olarak ısındı, hatta “ne iyi işte erkek erkeğe daha iyi anlaşırsınız” esprisi yaptık.

Kafa mühim. Bir kere ceza-ödül sistemine uzak, bu çok önemli. Tamam, bizim de yaptırımlarımız var ama tüm ilişkimiz ödül-ceza sistemi üzerine kurulmuyor. Ödevi de fazla fazla vermiyor, bence. Gerçi ödev İlker’e düşüyor ama o da aynı kanıda. Ben eve geldiğimde ödev bitmiş oluyor. Ödev meselesi (ki buna öğretmen görev, sorumluluk diyor) biraz sübjektif bir şey. Arca okuma yazma meraklısı bir çocuk olduğu için şimdilik ödev konusunda fazla şikayet etmiyor, belki ileride değişir, belki başka çocuklara göre farklıdır, bilmiyorum.

Bunlar genel mevzular. Geçen yine veli toplantısı vardı, bu arada ben bu zırt pırt işten izin alıp toplantılara gitmeye kılım ama neyse o başka bir konu. Toplantı genel konular, sorular ile bence biraz da sıkıcı geçti. Çünkü tabii ki okuma yazma konuşuldu ve Arca en azından okumayı bildiği için bizim soracak pek bir şeyimiz yoktu, şimdilik sıkılmamız normal yani, önümüzdeki maçlara bakacağız.

Toplantının sonunda öğretmen, BİLSEM sınavından bahsetti. Hani şu üstün zekalı çocukları belirleme sınavı. Bu sınav eskiden dördüncü sınıflara yapılırmış, geçen yıl ikinci sınıfa düşmüş, bu sene birinci sınıflara kadar düşmüş. YUH! Birinci sınıf çocuğu nasıl girecek o sınava? Hem öğretmenler ne kadardır tanıyorlar ki çocukları teşhis koyacaklar? Üstelik okuldan sonra ek bir eğitim ve bu eğitim merkezlerinde birkaç saat daha bu yaştaki çocuklar için zor değil mi? Ben bunları hızlıca aklımdan geçirirken öğretmen de hepsi ve daha fazlasını, bizim çocuklar için neden mesafeli davrandığına gerekçe olarak sıraladı. Diyorum işte kafa mühim!

Çok nötr yaklaştı olaya, nasıl isterseniz öyle yapın, bana soracağınız bir şey olursa yanıtlarım ama çok erken diye düşünüyorum dedi. Veliler arasında “sen bizim çocuklar arasında üstün zekalı yok mu diyon? Bizim çocuklar üstün değil mi” esprileri yapıldı. Meraklı birkaçının dışında kimse de pek ilgilenmedi.

Yav arkadaş üstün yetenekli çocuk kendini belli etmez mi, parlak zekalı çocuk parlamaz mı bu vakte kadar? En azından bizim sosyoekonomik düzeyimizdeki ailelerin çocukları için konuşuyorum. Bak bunu eğitimsiz anne babaların çocukları için söylemiyorum. Olabilir, anne-babanın farkındalığı yüksek değildir, anlayamaz çocuğundaki üstünlüğü ve o çocuğun harcanmaması için özel eğitim görmesi şarttır, önemlidir. Bunun da aşamaları olmalıdır, öyle bir çocuğu öğretmeni doktora yönlendirir, doktor sınava girsin derse, girer çocuk. Böyle kafalarına göre kim isterse girsin herkese açık sınav saçma değil mi? Dingonun ahırı mı yav!

Aman neyse, ben bu bilgilerin büyük kısmını zaten birkaç ay önce yazdığım yazıdaki yorumlardan edindim, merak ederseniz, linki burada…

Demem o ki; biz okulu seçerken en iyi okul değil, Arca’ya en uygun okul düşüncesiyle hareket etmiştik, öğretmen konusunu da akışına bırakmıştık. Açıkçası şimdilik öğretmen-ebeveyn paralelliğinden memnunum ben. Bütün çocuklar okuyacak, yazacak, bütün çocuklar öğrenecek, en azından ilkokulda en önemli şey çocukların mutlu, istekli olarak okula gitmesi. Bunda da öğretmenin yaklaşımı tabii ki önemli, çatışmamak da aynı kafada olmak da bizim için şans. Diyorum işte kafa mühim!