kadir abi koş!! motive edilesim var!!

Cuma akşamı, Çeşme otobanına bağlanan güzergâhım zaten haftasonu sebebi ile yoğun olur, bir de devrilen kamyon ile çok sayıda aracın karıştığı zincirleme kaza olunca eve varışım bir buçuk saati buldu. Üstelik daha çantalar hazır değildi, arcanın uyku saatine kadar bi tarafıma motor takmışçasına dolandım evin içinde, Arca da peşimde. Yolculuk telaşesini çok seviyor bu küçük adam. Hareket olsun neşe olsun.
İzmir nefes alınmaz bir haldeydi. Arca arabaya binişinin 3. Dakikasında uyumuştu.
Sabahtan itibaren yazlık rutini başladı. Kahvaltı, köye yürüyüş, taze gevrek alıp yarısını eve dönerken bitirmek, büyüklerin kahvaltısına devam. Kamyonu evde unutmuşuz, BİM’de çok ucuza şahane bi kamyon bulduk, kocaman. Dede & babanın ortak yapımı kum havuzu günde 4-5 defa ziyaret ediliyor. Bu arada anne çay kahve molası veriyor.

Nazlı ona eskilerin kaynana zırıltısı dediği bastonlu tekerlek vermiş, zırıl zırıl hiç durmuyor. Bu haftanın favori oyuncağı bu! Bütün bahçe defalarca zırıl zırıl turlandı.
Deniz konusunda hala tereddütlü ama bıraksan kendi başına girecek. Deniz kıyısında hafriyat devam. Yeni arkadaşlar edinip çete kurdular.
Bizim yazlık 25 senelik, hatta öncesinden ev kiralar gelirdik. eskiden bu kadar ev yoktu, sokağa çıktın mı herkesi tanırdın, her evin terasına selam vermekten yarım saatte eve gidemezdin. Sahilde oynarken hemen her şemsiyenin sahibini tanırdık, falanca teyzeydi, filancanın annesi. Annelerin kimi salatalık getirir, kimi meyva, kimi börek, hangi şemsiyenin altına gitsen nasiplenirdin. Annemin bi tencere domatesli makarna getirmişliğini bilirim. Hala ne zaman domatesli makarna yapsam bizim sahil gelir aklıma. Biz annelerimizin yanında denize girmezdik, küçükkenden ayrı takılırdık. Kaktüs diye bi mekan vardı, disco gibi bar gibi bi yer, hafta sonları dans yarışmaları yapılırdı, gençler oraya takılırdı, biz kimi zaman kapısından bakardık, bi orası aynen durur. Bisiklet çetelerimiz vardı. Burnumun üstü, yanaklarım her yıl mutlaka güneşten yanar, soyulurdu, minik çillerim o günlerden kalma. Hepimiz büyüdük, oralar gelişti büyüdü. Şimdi tüm arkadaşların çocukları var, hemen hepsi akran. Filancanın annesi biz olduk. Ama sahile gittiğimde tanıdığım o kadar azalmış ki. Her gördüğüme selam veremez olmuşum, tanımaz olmuşum.
Nerdeyse 5 yaşından beri tanıdığım arkadaşın oğlu tam 2 yaşında, Arcanın arkadaşı. Ve tam 2 yaş sendromunda. Sahilde çocuklara haşlanmış mısır aldık, ben rahat tutsun diye Arcanınkini kırdım, verdim, Elif de kırdı, ama oğlu bastı yaygarayı, bi süre kimse anlamadı, hem iki eli ile birer parça mısır tutmak istiyor, hem ikisini birleştirmeye çalışıyor. Tüm sahil seferber olduk, İlker babam koştu bi mısır daha aldı. Yok susturmaya imkan yok. Bi anda sustu, neden ağladı neden sustu. Kimse bilmiyor. 2 yaş zor azizim, Allah tüm anababalara sabır versin.
Güzel uykular uyudu(K). Loğusa gibiydim bu hafta, Arcanın öğle uykularının bir kısmına eşlik ettim. Nasıl iyi geldi. Uyuyarak kafa boşalttım. Üniversite sınavından sonra 2 gün sadece yemek yemeye kalkmıştım, arta kalan zamanlarda sürekli uyumuştum. 2 gün sonra yeni bir ben olarak hayata devam etmiştim. Ben de böyle garip bi karakterim işte. Köye ve denize gitmek haricinde totomu evden dışarı çıkarmadım.
Arca özgürlüğün zirvesindeydi, çıpıl çıpıl koştu, çimlerde ve kumlarda elektriğini atarak rahatladı, uzun öğle uykularına rağmen erken yattı, erken kalktı. Fazla arıza çıkarmadı. Tek sıkıntı uzun uzadıya yüzmeme izin vermedi, ne zaman açılsam, antenleri ile yerimi tespit etti ve yaygarayı basmak sureti ile kölesini görüş alanına hapsetti.
Dönüş yolu rte nin uçağına kurban gitti. Kontak kapattık, topluca sövdük, İstanbul ve Ankarada yaşayanlarla empati kurduk.
İş mevzusu sıkıcı, can sıkıcı, yeni kararlar arifesindeyim. Yazık ki ceketimi alırım çıkarım benim bünyeme ters, sadece bu haftaki İstanbul toplantısında motive edilmeyi bekliyordum, motive eden ben oldum durumları yaşadık. Dönüş yolu havaalanında 2,5 saati boş geçirmedim. "Yeniden Düşün" diye bir kitaba başladım, ilk 100 sayfasındaki görüşüm "okuyun!" şeklinde özetlenebilir. Notlar aldım, kararlar aldım. Uygularsam anlatıcam söz! uygulayamazsam güzel bir roman okudum diyeceğim. Haftaya bi istanbul daha var, mail cevaplamaya vakit bulamayan zatlar toplantı yapmaya vakit buluyorlar ya ne diyeyim. Maksat vakit geçsin:) Kadir abiye ihtiyacım var, biri beni motive etsin yav!!

ertesi

Arcayı babaneye bıraktığımız gece baş başa yemeğe çıktık. Açık hava iyi geldi. Arca yoktu ama onunla ilgili her şey bizimleydi. Konu oydu. Benim için bir nevi terapiydi. Motivasyona ihtiyacım varmış, onu anladım. İlk yıl boyunca Arca, İlker ve ben bir takımdık. İyi bir takımdık. İlker destekleyicimdi, her konuda arkamda, yanımdaydı. Saçmaladığım zamanların mantıklı ve sakin iç sesiydi. “Hop dur bir nefes al” diyenimdi. Son zamanlar kendimi arca ile yuvarlanır halde hissediyorum, İlker yine orda ama daha az dahil gibime geliyor, beni Arca ile baş başa bırakmış değil ama eskisi kadar da işin içinde değil gibi. (dip not: İlker her konuda akıl danıştığım arkadaşımdır, kocam olmasının ötesinde bir kimliği vardır, kısacası ilkerin sakinliği, fikirleri manyak zamanlarımın tedavisidir.) Bunu konuştuk. Arca anne delisi, belki de bunu ben böyle yaptım, biliyorum. Her kucak istediğinde aldım, özellikle diş çıkarma huysuzluk dönemlerinde kucağımda iken yemek yaptık, etraf topladık. 12 kiloyu aşmış bir adamı sürekli taşımaktan fiziksel bir takım arızalar çıkmaya başladı. Sol elle taşıdığım için sol elimle artık 1 bardak suyu kaldırıp içemiyorum, bel ağrısından geceleri uyuyamıyorum. Bunu yakınmak için değil durumun boyutunu somutlaştırmak için söylüyorum. Bir de çalışıyorum düşün artık, çalışmasam çürüğe çıkacakmışım. Diğer taraftan ilkerle çok güzel bi ilişkisi olmasına rağmen ortamda ben varsam dünya yanmış umru değil ve İlker de buna dahil. İlkeri kesinlikle yaklaştırmıyor. bunu konuştuk, geçici bir dönem olduğunu bir defa daha tekrarladık, sabır, dayanacağız, geçecek, değişecek… Diğer taraftan “bu dünyaya sadece bir tohum atmadık, bir insanı şekillendiriyoruz” mottosu ile üzerime bir baskı oluşturduğumu konuştukça çözdük. Biraz daha rahat olmak, biraz daha oluruna bırakmak, anahtar olmalı halbuki. Ana baba olarak sorumluluğun boyutunu küçümsememeli ama bu sorumluluğun altında da ezilmemeli. Mükemmel anababa diye bişey yok, hoş böyle bir yolda da değilim ama “aman hata yapmayalım” düşüncesi bi zaman sonra mükemmeliyetçiliğe dönüştürebilir. Dikkat etmek lazım, ince bir çizgi. Bi taraftan da Arca ile birlikte iken doğru bir şeyler yaptığımda eskiden olduğu gibi sırtımın sıvazlanmasına ihtiyaç duyduğumu anladım. Herhalde kişiliğimdeki çürük bu benim! Ara sıra “evet doğru yapıyosun, aslansın, kaplansın” denmesine ihtiyaç duyuyorum. Alkış düşkünüyüm demek ki:(
Ve.. kendime vakit ayırmak. Misal İlker balığa çıkıyor, arkadaşlar ile toplanıp PS oynuyor, tekne işi ile ilgileniyor. Kısaca iş ve arca haricinde pek çok başka şeyle meşgul. Bense malum… Çalışan kadın ve anne kimlikleri arasına sıkışmış kalmış …
Sonuç? Öyle radikal kararlar çıkmadı, bir nevi durum değerlendirmesi, içindekileri dökme seansıydı. Zaten yapmamız gerekenler konuşuldu. Arcayı bırakıp yakınlarda bir kaçamak, çocuk eğitimi kitaplarına bir süre ara verip sadece kendi keyfim için softirik romanlar okumak, arcayı, kendimi, her şeyi biraz daha oluruna bırakmak, rahat olmaya çalışmak, sıkmamak sıkılmamak
Terapinin ikinci seansı kendimle baş başa kalmak olacak gibi görünüyor. Akşam yazlığa gidiyoruz, İlker yok. Umudum, Arcanın öğle uykusunda, denize dalmak, zihnimi dalgalara teslim etmek, belki yeni kararlar çıkar, kim bilir?

Hissiyat böyle! Sıkıldım!

Sıkıldım!! İtiraf etmek ne kadar ağır olsa da, vicdan beni dürtse de… boğazıma gelmiş ve yumru yapmışken haykırmasam olmaz. O loğusa cinleri vardı ya, hemen herkesin başına musallat olan, hani o cinler geldiğinde… aylar önce o yağmurlu günde… İlker beni bir fino köpeği gibi arabaya atmıştı da 1 kafeinsiz mochaya tedavi olmuştum ya… işte onların şekil değiştirmişinin pençeleri omuzlarımda… imiş…
Silkindim! Bunun için eski bir dostla karşılaşmam gerekiyormuş.
Günlerden dün. Aylardır katılmak istediğim, organizasyonu için destek olmaya çalıştığım Montessori Eğitimi semineri için güç bela 1 gün izin almışım, havalardayım. Sabahtan Nazlı ile gittik. Kimler yoktu ki… Abuk sabuk sorularıma maruz kalan Elfanam, yıllar sonra tekrar görüştüğüm liseden sınıf arkadaşım Zelal (kirazımın meşhur canı ciğeri, Dorukun kankisi Loranın annesi), Nurturiadan ve İzmirli anneler mail grubundan tanıdığım ama hiç tanışmadığım nedense bana çok çok tanıdık gelen simalar… Montessori, teorik anlamda çok haşır neşir olduğum okuduğum fakat pratikte bilgi sahibi olmadığım bir felsefe idi. Değerli eğitmenlerle çok pratik uygulamalara tanık oldum. İyi ki gitmişim… de…
Erken çıkmak durumunda kaldım, malum bakıcı gidecek, Arca… Para çekmek için Kıbrıs şehitleri caddesinin sonuna yürüdüm, bankanın önünde dururken, bir ses “yeliz!” dedi. Döndüm. Rana!! Ortaokula ilk başladığımda sıra arkadaşım, o zamanların tabiri ile “en iyi arkadaşım” kankim yediğim içtiğimin ayrı gitmediği Rana. O çocuk zamanlarımın çok özel insanı. Yine çocukluğun getirdiği bir takım koşullarla ayrı düştük, önce sınıflar, sonra dünyalar ayrıldı ama bir araya geldiğimizde yine kahkahaları paylaşabildiğim dostlardandı, kırgınlık kızgınlık yok, sadece ayrı düşmüşlük var. Yıllar sonra feysbık sayesinde yollarımız kesişti, o, ben ve yine ortaokuldan gizem, dostluğumuzun temellerini sağlamlaştırdık. İzmire dönüş yaptığımız yıl ve sonrasında nerdeyse doğuma kadar sık sık görüştük. Doğumdan sonra hiç görüşmedik, hatta neden diye ufaktan, kırılmıştım, sanki o bekar gecelerini yapabilecek miydim? Hayır, ama aranmak gelinmek istemişim demek ki… neyse konu o değil, böyle şeyleri çok da takmayacak kadar törpüledim kendimi, ve sohbetin o ufaktan mahcubiyet kısmına takılmadım.
Sadece…
Rana benim “Arcadan önce”mdi. Fotoğrafını görmek istedi, makinadan birkaç poz gösterirken bile asıl konuşmak istediğimin Arca olmadığını fark ediverdim. Onu sordum, 17 ay önce yüreği kıpır kıpır, yine ortaokuldan bir arkadaşımızla birlikteydi, geçen yaz nişanları olmuş ama ayrılmışlar. Hadi bi kahve içelim, hadi oturalım konuşalım, eski günlerdeki gibi, iş çıkışı buluşmuşuz gibi laflayalım demek istedim. Şimdiki hayatımdan çok farklı birkaç saat yaşamak istedim. Ama olmadı, olamazdı. Çocuksuz olduğumuz günlerdeki gibi değildi yaşamım, bi telefon edip İlkere, ben geç gelicem, arkadaşımla buluştum diyemezdim, Arcanın bana ihtiyacı vardı. Onun için gittiğim seminerden onun için erkenden çıkmıştım, eski dostla hoşbeş etmek için değil. Sonuçta… Alsancak trafiğine daldım, eve yollandım. Gerisi malum… cüceyle yıllardır görüşmemişiz gibi kucaklaşma, hatta yerlerde yuvarlanma, yatıncaya kadar bir beden halleri…
Sonuç şu ki… epeydir sinyallerini alıp geçici bu günler diye ertelediğim cinlerim var benim. İyi değilim. Çalışan anne olmanın farklı bir vicdan muhasebesi var. Bütün gün ayrı kalmanın verdiği bir ağırlık ve sorumluluk çöküyor üzerime. Tam zamanlı annelik ile karşılaştırma yapamam, çünkü öyle bir anne olmadım hiç. Kendi adıma durumum şöyle … benim için sadece iş ve Arca var. Araya sıkıştırılmış bir İlker var. Hatta çoğu zaman işten kafamı kaldırdığımda yine Arca var. Gün içinde boş anımda, anne blogları okumak, nurturiaya göz gezdirmek, kitap sipariş ederken önceliği ona vermek, araştırmak, bilgi sahibi olmak… nurturiadaki kitap kurdu grubunda sayfa sayfa çocuk gelişim kitabı önerisi yazabiliyorum da 1 tane farklı konuda kitap ismi telaffuz edemiyorum. Özellikle 1 yaşını geçti beridir başkasını düşünemiyorum. Öncesi iyiydi, daha onu dünyaya bir birey olarak hazırlamak gibi bir derdin içinde değildim. Şimdi sürekli ayrı geçirdiğimiz zamanların muhasebesindeyim. Güç bela izin aldığım günde bile Arca için bişeyleri yapma peşindeyim. Üstelik etrafımda Arcaya bakmak için can atan insanlar dolu. Bi telefonumla 1-2 saat ilgilenebilirler ve ben canımın çektiğini yapabilirim. Yazlıkta mesela.. ben 2 lokma yiyeyim veya en azından tuvalet-duş gibi insani ihtiyaçlarımı karşılayayım diye, Arcaya bakmaya gönüllüler çokken, Arca paçama yapışıyor, 10 dakika duşta kalsam “annih, annih” diye kapılar yumruklanıyor, kısacası ben etraftayken Arca için sadece ben varım, dünya umrunda değil, babası bile. Zaten benim de içim almıyor, zaten az geçirdiğimiz zamanı daha da azaltmamak için her dakikamızı ten tene geçirelim istiyorum, daha doğrusu dum!
Duma duma dum!! Ani bi kararla İlkerin annesini aradım, akşam işin var mı yemekten sonra 1-2 saat işimiz var, Arcaya bakar mısın dedim, çok sevindi. İlkeri aradım, aslında… Biliyorum olsun, belki daha iyiye gider. Önce yemeğe mi gidicez, arcayı da alalım dedi, yok dedim, arca yok, şaşırdı. Her yere onu da götürmeye öyle alışmışız ki.. garip bir durum. Özel bir gün değil, sadece arınma günü koyalım adını, bir nevi uzaklaşma…
Sıkılmışım çok sıkılmışım… vicdanıma ters, bana ve belki pek çoğuna ters belki… ama doğru ama yanlış.. sadece gerçek bu! Hissiyat böyle!

Arca'dan haller, haberler, komikler, seminer

Bugün keyfim yerinde! Yarın ne olurum bilmem!
Kore - Atina derken ... İşler iyi gitti diyelim.

Bir de Montessori Semineri var ki tadından yenmez. Aylar önce gaza gelip el atmıştım. Ancak bütçe çok zorlamıştı. Ücretsiz bulduğum dernek klimasız olunca hadi eylül-ekime erteleyeyim demiştim. Sonrasında tesadüfler Başakı çıkardı karşıma. Çok değerli eğitmenlerle bir seminer hazırlığında idi, hemen dahil oldum, Elfana'yı "pşşt alooo bak burda neler oluyor, bu eğitmenler kim tanıyo musun" şeklinde naçizane uyandırdım, tecrübe ve bilgileri ile o da dahil oldu, kısaca Başakın ön ayak olması ile ufaktan dayanışma içine girdik. Önceki mekan, bütçe çalışmalarımı aktardım, mekan konusu yorucu idi, İlknura danıştım, hatta yoğun iş temposundan vakit bulamadığım zamanlarda bizzat kendisi gidip görüştü, Elfana ve Başak da onu yalnız bırakmadılar ve ortaya güzel bir organizasyon çıktı. Bir taraftan bloglarımızda, bir taraftan İzmirli anneler mail grubu ve Nurturia'daki duyurularla güzel de bir katılımcı grubu oluşturduk. Tabii biz tohumları attık, seminer sonrasını değerlendirmek lazım. "Olmaz yapamayız nasıl olur" dediğimiz bir işi kotaracak gibiyiz, olur mu olur:)
(hala bilmeyen ve katılmak isteyenler için detay bilgi gelsin =>
3 Ağustos Salı, Saat 10:00, Türkan Saylan Sanat Merkezi, Kıbrıs Şehitleri Cd., Alsancak )

Haberleri dinlediniz, şimdi haller...

İnkar edecek değilim Arca çok yoruyor. Herkesin çocuğunun annesini yorduğu kadar. Vantuz modunda sürekli yapışma hallerinde! 12 kilosun sen kardeşim düş yakamdan!! diyemiyorsun tabii kol kası yapıyorsun.

Bir de Arcanın yüzüne bir yaramazlık ifadesi oturdu, bi bebeklik hallerine bakıyorum bir şimdiki muzırlığına, hep bi cinlik peşindeymiş gibi bakıyor. Gitti o uslu çocuk gitti!!! içine şeytan kaçmış bir atom karınca geldi.


Hafta sonu biz kahvaltı ederken bir şeyler çiziyordu. Gayri ihtiyari, “annecim ne çizdin bakim” dedim. “aydede” dedi ve çizdiği şey ters bir “C” harfi! O-ha! İlker gaza geldi, bizim çocuk Picasso ya… “çiz babacım araba çiz, kamyon çiz, otobüs, kedi çiz!” Tabii ki çizemiyor ama işin komik tarafı biz şunu çiz dediğimizde bişeyler karalayıp gösteriyor, adını söylüyor. (bu arada ilk şaşkınlığın ardından Ümit ablanın aydede çizmeyi gösterdiğini anladık tabii ki)

Tabii bizim picasso bunları yaparken annenin beklentisi yükseliyor. Aman allahım ben bebem aynştayn mı olcek yoksam :P Nerdeyse doğduğundan beri top oynayan Arca, evde her boydan en az 10 tane topu olan Arca, kelime dağarcığı gelişmiş, barbie bile diyen Arca topa bi türlü top demeyince anne olaya noktayı koyuyor, "oğlum top diyemiyorsan bari meşin yuvarlak de evladım" !! Gayet saf salakça ağızdan çıkan bu cümle, İlkere "ben bu kadınla niye evlendim" sorusunu belki milyonuncu kez sorduruyor.

Ayağına diken batan süper karga birkaç haftalığına uyku öncesi ritüelimizin bir parçası idi. Birlikte yatağa giriyorduk, Ayı yogiyi karşımıza oturtup kitabı okuyorduk(m). Şimdi günün herhangi bir saati kargayı okuyacağımız zaman hemen yatağı gösteriyor, giriyoruz, okuyoruz. Karga sadece yatakta bakılıyor (okunuyor) ve yatakta başka hiçbir kitap okunmuyor. Böyle bir prensibimiz var, bozmuyoruz.
Her kitabın ayrı bir ayini var. Erken çocuk kitaplığından Diş Hekiminde diş fırçaladıktan sonra, yatmadan önceki kitap bugünlerde. Elinde diş fırçası ile okuyor, temsili fırçalama ve doktora aaa diye ağız açma gösteriliyor. (bu doktora gidişimizde Ege ve Eceyi hatrlatarak açtırdık ağzını). Yaramaz fındık kitabı ile son sahnedeki kavuşma anne ile canlandırılıyor.

Yataktan atlama olasılığı korkutucu olmaya başladı. Henüz atlayamıyor ama ayak sürekli korkuluğun üzerine atılıyor, biraz daha uzun bir çocuk olsa, kafa üstü yerde! Bir çare bulmalı, yatağın korkuluklarından kurtulmalı, korkuluklar korkulu rüyam olmaya başladı.

Laf kazadan açılmışken, Arca sandalyesine oturup masada bişeyler yapıyor. Artık totosunun üzerinde oturmaya pek alışkın değil ya, sandalye ile ileri geri kaykılırken tam kafa üstü arkaya düşeceği sırada, ben panter atlayışımı yaptım, ama refleksler iyi Arcada, masayı tuttu, hoop kendini çekti. Allah koruyor yavruları mı demek lazım bilmiyorum.

Hep kalabalıklar olmalı Arcanın etrafında, insanlarla sarılmalı... Mikroplarımızdan kurtulduk, babane ege sahillerinden döndü, cümbür cemaat yemeğe çıktık. İlknurla babaneyle kudurmaca, kedilere yemek vermece. Dün akşam Zeynep ve Orçunun doğumgününü kutladık, Poyrazın kakaları temizlenirken Arca seyretti ve katıla katıla güldü. Kendi zıçmıyor ya:P Zeynepin sütleri bol (maşallah) benim pompayı vermiştim, alışmak kolay değil tabii, sağma çalışmaları yaptık birlikte, Arca da annesinin döt biti yanımıza geldi ama pompadan nasıl korktu, hadi dışarda oynasın dedik, ona da yok anne diye mızıklıyor. Kedilere bakmaya bile ikna olmadı. Neyse ama biz hallettik pompa işini. Bu arada Poyraz çok tatlı oldu, doğum kilosuna çoktan ulaştı, geçti.

Zeynepte ufaktan lohusa cinleri konuşlanmış... haftada bir gidip yokluyoruz (ki daha sık yapmalıyız, en son Gülle bu kararı aldık) "hadi poyrazı babalara satalım, caddede yürüyelim" ya da "kalkın bize gelin değişiklik olsun" teklifleri her daim yapılıyor. Zor zamanlar biliyorum:) böyle vakitler bir kap yemek, bir hoş sohbet, bir ufak kaçamak lazım. Bebekle o rutinin içine giren annenin bir nefes alması lazım. Haftasonu balığa gitme planları kuran İlker, Orçun ve Tufanı da olaya dahil etti, taze anne ile Gülü de bizimle yazlığa gelmeye ikna etti. Açıkçası zeynep istemez sanmıştım tam tersi fikir bile canlandırdı onu. Umarım bi aksilik çıkmaz ve haftasonunu annemin muhteşem yemekleri ile besiye çekilerek geçirebiliriz.

Son olarak keyifli posta bir nokta koymadan önce... Arca hastalıktan yırttı beri gece 12 civarı bir ağlama nöbeti ve anneye yapışma halleri dışında bütün gece uyuyor, uyutuyor. İtinayla kulak memesine asılıyoruz, dudaklarımızı büküp muck sesi çıkartıyoruz , işaret parmağını kıvırıp en yakın tahtaya vuruyoruz. Hatta kesintisiz uyku sonrası, sabah 06:10 itibari ile kalkmak bile koymuyor, sadece sabah kudurması sonrasında işe yorgun gidiyorum, o kadar . NOKTA .

Maaile Hafta sonu

Öksürük geçmiyor, bendeki boğaz ağrısı hep orda gitmiyor. Bi taraftan Nazlılara gitmek istiyoruz, akşamdan bavulu bile hazırladık. Bi yandan üşüttük herhalde deyip, ateş olmadığından mikroba yormayıp bi taraftan mikrobik bir durum ise Cansuya bulaştırırız diye tırsıyoruz. Neyse dedim olmayacak, doktoru aradım, gel deyince toparlandık gittik.
Doktor önce Arcanın ciğerlerini dinledi, bizim gibi o da burun akıntısı olmadan hırlama ve öksürük olduğu için ciğerden şüphelenmiş. Ama çok şaşırdı çünkü bu aylarda pek karşılaşılmayan boğazda enfeksiyon hem de hepimizde! Karı koca kendimizi de muayene ettirdik bu arada:) Maaile antibiyotiğe başladık. Ve çok bulaşıcıymış. Çeşme iptal, Tunanın doğumgünü kutlaması hayal, hatta yazlığa bile gitmek iyi bir fikir değil çünkü orada da benim ananem var, bünyesi pek sağlam değil. Tek tesellim ciğerleri ile ilgili bir şey olmaması. Doktor iyi ki getirdiniz, bakmadan anlattıklarınızla kesinlikle anlayamazdım dedi. Arcayı gören hasta olduğunu anlamaz. Doktorun karşısındaki koltuğa oturdu, sohbete katıldı. Bu arada araya muayeneyi de sıkıştırdık. Tek köpek dişinin kabarıklığı kalmış, diğerlerinin hepsi tamam. Köpeklerden kurtuluyoruz. Boy 2 cm uzamış (83 cm) ama kilo aynı (bana 3 kilo almış gibi geliyor)
Cumartesi temizlik kabusu çöktü üzerimize… Arca & temizlik aynı cümle içinde kullanıldığında bile bomba etkisi yaratıyor. Gündüz vakti serin tek yer AVM. Mikroplarımızı alıp Agora AVM’ye gittik. (iğrenç bilinçsiz, duyarsız aile:P) Gezdik, gezdik… Arcaya bi dolu oyuncak aldık. Kamyon, otobüs… Hala boya kalemlerinden tırstığım için parçaladığı mıknatıslı tahtanın yenisi, evdekileri ezberlediği için yeni ama daha büyük bir ahşap puzzle. Hatta uyudu da yemek bile yiyebildik. Küçük bi anı. A.ziz Üs.tel, yanında şıkşıkıdım mankenden bozma bir ablayla alışverişe çıkmışlar. AÜ kurulmuş koltuğa “şunu al, bunu alma diye” ablaya görüş beyan ediyor, o bildiğimiz oturuş şeklinde. Abla 135 tane kıyafet değiştirmiş, salına salına bakınıyor. Benim de yazlık bir ceket bakmam lazım, Arca peşimde kabine girip çıkıyoruz, ben ne giydiğimin farkında değilim, atom karıca gibi vızır vızır girip çıkıyorum da Arca pek keyifli. İlker pusetten sorumlu devlet bakanı, tekstilci geçmişiyle “o kumaş buna uymadı, bak şunu al filan” diyor. Tam karar verdik çıkıyoruz, Arca atladı AÜ’nün üzerine “DEDE!!!” mağazada çok kısa bir sessizlik, hemen tuttum, “senin deden diil o, amcayı rahat bırakalım” deyip kaçtım, kasada mağaza müdürü, 2 dakikada dedikoduyu patlattı “haklı çocuk ayol, dede olmuş hallere bak” Eve vardık, tertemiz ve düzenli evi eski haline getirmemiz sadece 15 dakikamızı aldı. Arca benim paçamı bırakarak yaklaşık 1 saat kamyon ve otobüsle oynadı. Allahım büyüyor mu ne!! Akşam Hataya inmem gerekti, Arca ile dükkanlara girip çıktık. Metro çalışması heryer beter aslında gidilmez ya neyse… Bolulu hasan usta bile şubesini geçici olarak kapatmış, öyle bir rezillik. Bi dükkana girdik, Arcadan biraz büyük bi çocuk. Arcanın direksiyonunu pek beğendi,
- Teyze bunu nerden aldınız?
- Bilmem ki babası almış, oyuncakçıdan almıştır herhalde.
- Bana niye almadınız?
- ??
Anne filan mahçup ama nasıl güldük, çok tatlıydı. Neyse çıktık, tam karşı caddeye geçeceğiz, kaldırımdan puseti indirirken ayaklarım dolandı, ben, puset ve arca hep beraber düştük. Puset resmen Arcanın kafasına geçti, etraftan koştular, Arcayı çıkardım, korktu, nasıl ağlıyor. Omzu sıyrılmış, su içirdim, orasını burasını yıkadım, yüzüne su çarptım. Etraftan herkes yetişti, abla taksi çağıralım, abla biz seni eve götürelim, abla çocuğun damağını kaldır… İşportacılar, o tatlı çocuğun annesi, etraf teyzeler hep başımızda, sağ olsunlar. Şoku atlattık, kendimizi karşıya attık. Arca keyiflendi ama kaş şişmeye başladı, meğer kafayı da vurmuş, bakkaldan buz gibi soğuk su aldım, kafaya. Nöbetçi eczane bulduk, lasonil. İlker geldi, o ana kadar sakinken patladım tabii zır zır ağlıyorum. Bu arada benim dizim sıyrılmış 3-4 yerde ezik morluk var. Ama benim sakar bünyem morlukları alışkın olduğundan hissetmedim herhalde. İşte böyle… Salaklığın sonu yok, dikkat et di mi? Yavaş git, telaşe memureliğinin sonu budur! Arca bütün gece pek çok defa ağlayarak uyandı, sanırım gündüz yaşadığı travma ona kabus olarak geri döndü.
Pazar sabah erkenden Arcaya meyva almaya çıktık, biz parkta “mi”leri kovalarken İlker alışverişi yaptı. Kahvaltı da bitti, Arca duşunu aldıktan sonra yatak keyfi yaparken, İlker aramıza katıldı, Arcaya masaj yaparken uyuyakaldı! Hem de 2 saat. Keyif pez…gi derler böylesine bizim buralarda!
Bu hafta sonu Arcanın uyuduğu vakitler yeni takıntımız bir PS oyunu “Heavy Rain”. Bir film gibi, ilk birkaç gün teknolojinin ilerlemesine hayranlığımdan (ben en son Sims II oynamıştım) oyuna adapte olamadım, ama izlemesi bile heyecanlı. Bir seri katili bulmaya çalışıyorsun. Dün gece 2’ye doğru oyunu bitirdik ama bence pek başarılı değildik. Yeniden oynamalı. Oynadığın karakteri sen yönlendiriyorsun, seçimin kadar olasılık var. Arca kalktı, tabii daha öğlen. Cehennem sıcağında İzmirde bir atom karınca hem de altı kuru, karnı tok, enerjisi full bir atom karınca nasıl oyalanır? Mesela eline kaşığı önüne çorbayı koyunca en az yarım saat oyalanıyor, bu arada sen “bravo çok güzel yiyorsun” diye cesaretlendirirken iki satır gazete bile okuyabiliyorsun. Ama garibim kendini pek doyuramamış herhalde bizim tavuklu pilavı da mideye indirdi. Ev toplandı, çamaşırlar yıkandı, asıldı, kamyon, puzzle, kudurmaca oynandı. Ama Arca gezmek ister evlere sığamaz. Nitekim sonunda yaygarayı kopardı. Paketledik Arcayı ve öğlenden kalan tavuklu pilavı, doğru Foruma. Vardığımızda akşam 8 di ve hava sıcaklığı 33,5 C idi. Bütün gün evden çıkmamakla ne kadar iyi yaptığımızı anlattık durduk birbirimize. Çocuk tiyatrosu vardı. Tam Arcaya göre, onlarca abla abi, hemen aralarına karıştı, oyuncu “hadi koşacağız” diyor, herkes yerine koşuyor, Arca da. Hemen ortamın adamı oldu. En sevdiği mağaza Zara! Ben hamileyken Zaraya çok gittim herhalde, hemen benimsedi. Koştu, coştu, kabinlere girdi, rafların tozunu üzerindeki hırkalarla aldı. 3-4 defa çıkardık, yine elimizden kurtulup girdi. Bu arada, anne nerde baba nerde arkasına bakmıyor bile! Yürürken bi abla görüyor hoop yön o tarafa çevriliyor. Başka bi abi görüyor, hop o tarafa. Mothercaredeki bütün oyuncakları parmakladı. Artık yorgunluktan tükendiğinde, altı değişti, pijama giyildi, Kipadan süt aldık, ben bardak getirmiştim yanımda, adam pipetle içti! Bazen yapabileceklerini küçümsediğimi hissediyorum. Dönüş yolunda pek tabii aydedeye baka baka uyudu.
Bu haftasonu kendimi sorgulamama vesile oldu. Bazen ne demek istediğini anlamıyorum, Ümit abla, bütün gün birlikte olsan anlarsın dediğinde (ki kötü niyet yok biliyorum) ufaktan dokundu. Evde Arca ile ne yapılır noktasında hep bir takım stratejiler ürettiğimi fark ettim, ister istemez oluyor artık otomatiğe bağlamışım. “Hafta sonu annesi” gibi hissediyorum bazen kendimi. Aman resim çizsin, aman puzzle oynasın, aman kendi kendine yemek yesin, aman şöyle böyle… En son oyun hamuru tariflerini kenara not ederken, İlker “bence kasma, adam oyuncakları ile güzel güzel oynuyor, oyun hamurunu da başka zaman oynar, çocuğu rahat bırak” dedi. Sadece hafta sonu değil sürekli birlikte olsaydık Arca ile iyice kafayı mı yerdim, yoksa her şey için daha mı rahat olurdum? Düşündüm, sanırım ben gündüz saatleri saldım çayıracı takımından yatma kalkma saatlerinde borusu öten cinsinden olurdum. EASY yöntemi ile 3 saatte bir meme verdiğim bebek değil Arca. O bir birey. Nitekim her saatli davranışımıza kendi iradesi ile cevap verdi. Biz gün içinde kendimizi ona göre düzenledik. Bildiği ve kendini rahat hissettiği tek şey; “evet şimdi bişeyler yiyeceğim, şimdi uyuyacağım” gibi ritüelleri idi, gerisi hep kendi kafasına göre… Uyku saatlerini öğlen yemeğinden sonrasına kaysın istememe rağmen hep öğlen uyudu misal. Ne oldu? Kafamıza taş yağmadı. Yani aman uyuduydu, düzeniydi, çok da gerilmeye gerek yokmuş. Sadece akşam 21:30-22:00 arası – herkesin selameti için – Arca uykuya dalmış olmalı! Bundan ötesi teferruat!

maaile hasta!!

long weekend* hayalleri suya mı düştü?
halbuki nazlılarla haftalar öncesinden plan yapmıştık, çeşmedeki yazlıklarına gidecektik, gerçi genel müdürün izin durumları yüzünden long weekend kuşa dönmüştü de şimdi tamamen iptali gündeme geldi.
çünkü...
nasıl oldu bilmiyoruz
3 gündür ilker + arca öksürük , bende boğaz ağrısı halsizlik.
geçen gün eve erken gidip uyudum.
arcanın öksürükleri aynı gece doruğa çıktı.
Doktor şurup verdi, sonra ayak tabanına vicks sürme konulu şehir efsanesi denendi.
Pek kar etmedi, nitekim geceyi kısmen ayakta geçirdik. 4 ile 7 arası uyuduğumuzu hatırlıyorum, 7 de arca suyuna uzanmaya çalışıyordu.
Gündüzleri şahane, gece inanılmaz bir ter ve öksürük!
Doktoru tekrar aradım, haftasonu birbirimize ulaşmak zor olur, getirin bi göreyim dedi. Gidiyoruz... Bakalım derdimiz neymiş?
doktor civanım
doktor doktor civanım
derdime bir çareeee


* : sıkça uyguladığım bir tatil şekli, duruma göre pzt ve cuma veya perşembe ve cuma izin alınaraktan 4 günlük kaçamak...

Bu aralar...

Çok şey yazmak istiyorum, en çok da Arcadaki gelişmeleri. Ona bakınca bir mucizeye tanıklık ediyormuş hissine kapılıyorum. Akşam yazlıktan dönüş yolu tam bir kabustu, Arca arkada uyurken, biz de telefondan Arcanın fotoğraflarına bakıp uzun uzun sohbet ettik. İnanılmaz bir değişim. Bu değişimi engellemen veya ciddi anlamda hızlandırman mümkün değil, sadece rehberlik ediyorsun, o yolunu buluyor. Bebeklikle çocukluk arası bu dönem çok başka. Yorgunluğumun boyutu tarif edilemez. Çünkü Arca pimi çekilmiş gibi asla durmuyor. Evet onunla oynamak zorunda değilim, onun tepesinde de durmama gerek yok da henüz tam yürümeyi, merdiven inip çıkmayı kotarmamış bir minik adamın üzerinden gözümü ayırmam mümkün değil. Birkaç saniye gözümü üzerinden ayırdığım zamanlara birkaç örnek hemen gelsin:
- Cumartesi sabah. Evde bir telaş, erkenden yazlığa gidilecek. Arca kahvaltısını yaptı, baba etrafı topluyor, anne bavul hazırlıyor, Arca ortamın telaşından keyifli bi annenin paçasında bi babanın arkasında. Bir 10 saniye kadar sessizlik, ben deli gibi Arca aramaya başladım. Bütün odalara giriyorum, yok! 10 saniye yaa dakika bile değil! İlker koş gel buldum dedi. İlker akşamdan balkonda kalan mama sandalyesini mutfağa taşırken kapıyı kapatmamış, Arca plastik sandalyeye tırmanmış, geçen otobüslere bakıyor. Aklım çıktı!! Bi akşam önce 6. Kattan düşen çocuk haberi geldi aklıma.
- Zeyneplerdeyiz, pompayı deniyoruz arka odada. Ev kalabalık, Arca salona gitti sanıyoruz. Meğer yer cücesinin boyu yeter olmuş da sokak kapısını açmış, dışarı kaçmaya ramak kalmışken Tufan yakalamış.
- Yazlıktayız, yemek yiyor, bi peçete almaya diye arkamı dönüyorum, mama sandalyesinin üzerine tırmanmış, ayakta duruyor.
- bahçede oturuyoruz, arabanın anahtarını kaptı, koşmaya başladı, hadi koşmadık arkasından heyecanlanmasın diye, ayağı takıldı, bam diye alnı taşa vurdu, bi gittim, alnı şişiyor, pinpon topu kadar oldu, buz, lasonil… 2 dakika sonra gülüyordu ama ben bittim!
Evet çocuklar düşe kalka… ama izlemek bile yoruyor. Ana baba dediğin önden tüm olasılıkları hesaplayacak, düşer mi, bu oyunu oynarken alacağı keyif, göreceği olası zararın çok mu üzerinde? Kısacası yorgunum dostlarım yorgunum yorgun!!
Bi de geveze!! ama şikayet yok bayılıyorum.
Biber, bıcı bıcı, aydede, nine, aaba(araba) yeni kelimeler. Biber bahçeden koparılıyor, yıkanıyor ve kıtır kıtır yeniyor.
Yazlık hayatı Arcayı yoruyor ama hiç umru değil! Sabah uykusu kesinlikle yok, kahvaltıdan sonra büyüklerin kahvaltısı için anne babayla köye çıkılıyor, fırından sıcak gevrek alınıyor, sonra bi posta da 2. Kahvaltıda gevrek kemirmece, bahçede kudurmaca, sonra deniz, sonra yemek, uyku, uyanınca tekrar deniz (hayır deniz diye çıldırdığından değil, sadece akşamüstü saatlerinde başka türlü başa çıkamıyoruz, enerjiyi attırmamız lazım.), sonra park, tulumba, yemek, sonra büyüklerle yemek, kedilere kalanları götürmek… hiç oturmuyor. Deniz meselesi ilginç… Banyoda yaşayabilecek kadar suyu seven bir çocuk ancak denize çok temkinli. Belki serin geliyor, irkiliyor, çözemedik. Öyle ağlamak da yok, sadece temkinli. Etrafta çocuklar varsa daha cesur, ayak çırpıyor, şap şap yapıyor. Özellikle kıyıda oturmayı, dalgalara gel gel yapmayı, dalgalar gelince ayakları ile şap şap yapmayı tercih ediyor. Kendi haline bırakmak ve üstelememekle, çok tepki göstermediği için hemen vazgeçmeyip iyice sevdirmeye çalışmak arasında gel gitler yaşıyorum kimi zaman. Ama azim galip geliyor ve Arca denizde:P

Saçlarımdan nefret ettiğimi söylemiş miydim?

Bu camiada dillendirmediysem bile hemen hemen haftada 2-3 defa dökülür dilimden! Bi kere sert, tam kıvırcık değil ama düz de değil. Anneme “bu saçlar senin bana genetik kazığın” derim, üzülür, kendisi de çok çekti biliyorum. Ben küçükken saçlarını ütü masasına koyup ütülediği bile vardı. (Güzel yöntem, ben de yurtta çok saç ütüledim)
Dümdüz, yıkayıp çıktığında fönlü saçlara sahip insanlara gıcığım. Çok uzağa gitmeye gerek yok bkz ablam, kuzen Zühre!! Ben çocuk onlar ergenken saçlarını savura savura dolaşırlar, ağzımın suyunu akıtırlardı. Bense bonus kafamı düzleştiricem diye 8 takla atardım. Ya da kıvırcık veya dalgalı saçların olur da saçlar yumuşak olur anlarım. Kuaförle fönle ortaokul yıllarında tanıştım. Kuaför koltuğunu sevmediğimden, üşendiğimden evde kendim şekil vereyim diye ciddi masraf yaptım. Kafası fön fırçası olan 10 senelik rowentam mefta oldu, halbuki çok iyi bir ikiliydik ama artık onlardan üretilmiyormuş. Günlerce elimde rowentanın cenazesi bayi bayi gezdik. Bulamayınca “en iyisidir” dedikleri remingtona servet ödedim . Öncesinde bir lissima tecrübem var ki detaylara girmeyeceğim, içler acısı, şimdi Arcanın saç kurutma makinası oldu. Ablam bi maşa almıştı, şimdilerde fön üstü maşa ile düzleştirmeye çalışıyorum. Çünkü… akşam saçlar fönleniyor, sonra sabah küçük canavar fön sesinden uyanmasın diye maşalanıyor. Bu saç bana 2 gün gidiyor en azından. Üşenirsem 3. Gün toplayıveriyorum.
Son numaram elektrikli bigudi. Şimdi bu sıcaklarda fön maşa olmuyor, zaten yorgunum. Jöle köpük desen hergün sürülmüyor. Bihterin saçları böyle oluyormuş, bi yerde okuduydum. Kolay gibi geldi. Annem teyzem misal aynı benim saçlar 70 lerden beri bigudilerler saçlarını. Tee Hollandadan gelme içi sulu kaynatmalı bigudileri vardı. Benim de denemişliğim var severim. Ama o eskiler kadar kalitelisini bulamayınca bu ısıtmalı, elektrikli bigudiye taktım. En azından iri dalgalı fön gibi durur.
Vakit yok ya İlkeri gönderdim, Media Markt senin Best Buy benim dolaştı garibim. Ordan arıyor beni.
----------------------------------------
İ : Yeliz bunların 25 likleri varmış ama uzun saça 32 lik öneriyorlar. Ama babyliss yok, remington yok başka bişey var.
Y : Ee su dalgası yapıyor muymuş, sor bakim.
Soruyor…
İ : Onun için 32 lik diyorlar.
Y : Islak kuru oluyor muymuş?
Soruyor…
İ : Evet
Y : Oluyorsa bigudi değildir o, kadife miymiş?
İ : ???
Hönk olunca telefonda tezgahtarı verdi.
Y : Seramik mi?? Yok anam ben elektrikli bigudi soruyorum.
Tezgahtar: hhaa yok burada ondan, eşiniz saç şekillendiricisi şeedince maşa verdiydik.
Y : İlker kaç ordan maşa var oğlum evde!
İ : Ya ben ne biliyim?
Y : Boynere git bi bak bakalım. Bu arada foto mail atıyorum
Telefon !
İ : geldim, burada bi remington var 149 diyolar başka da bulamazmışım.
Y : Aa çok pahalı, babyliss yok mu, o da iyidir.
İ : Yok kadın alalım işte, maymun ettin beni, hayatımda bigudi görmemişim. Elektriklisi ne ola ki?
--------------------------------------------------------
Ve böylece saç şekillendiricisi koleksiyonuma yenisi eklendi. Banyo dolabının hatırı sayılır bir kısmı benim oyuncaklarıma ayrılmış durumda.
İlk denemem fiyaskoydu, hamlaşmışım bigudi sarma işinde. İyice kabardılar. Sonra bi defa ufaktan fönle kuruttuğum saça uyguladım, iyi!! Geçen gün günlerdir jöle ile yaptığım saçlara bigudi arası verdim. Bu defa kendiliğinden kısa süre kurumuş saça uyguladım, sonuç şahane!
Tek sıkıntı kapıcı filan geliyor, kapıya çıkamıyorsun, Arca gördü mü “bu ne yaa” bakışı atıyor, bildiğin uzaylı modunda dolaşıyorsun. Ama mutluyum!! Sonunda kolay bir alternatifim oldu.

dün, önceki gün, bugün, yarın ...

Dün… arabadaki eti form kırıklarını ve boş paket yığınına baktım, ne kadar garip kadın olduğumu fark ettim. İnsan şunları bi çöpe atmaz mı? Sonra bazı şeyleri anlık hatırlayamadığımı fark ettim. Ofisten hep en son ben çıkıyorum ama istisnasız hergün kapıyı kilitleyip kilitlemediğimi kontrol etmek için tam yola çıkmak üzereyken geri dönüyorum. Sonra sabah bir anlık bilgisayarı evde unuttuğum aklıma geldi, bagaja koyduğum kareler tamamen silinmiş! Meğer almışım ama kesinlikle hatırlamıyorum.

Önceki gün … Ne kadar zor bir hamilelik geçirmiş, ne kadar zor bir bebek büyütmüş olurlarsa olsunlar, anne milletinin tekrar hamile kalmaya meylinin sebebini anladım! o mucizevi koku!! Bi tarafta kudurmaktan terlemiş ekşi kokulu kafasıyla Arca bi tarafta az önce emmiş tarifsiz kokulu Poyraz!

Önceki gün yine… Arca 2 hafta sonra ilk defa akşam yatıp sabah kalktı, rüya bile gördüm. Saçlarım dökülmüştü rüyamda. Köpek dişlerinden ikincisini patlatmanın rehaveti bu, biliyorum, yakında süreç yeniden başlayacak, enerji toplamalı.

Daha önceki gün ve birkaç gün üst üste… Arca kakayı lazımlığa yapıyor. Tİ konusunda ufak bir yol almışken bırakmıştım, o kadar küçük bir çocuk için fiziksel anlamda tuvalet eğitiminin çok doğru olmadığına ikna olmuştum. Bezsiz bebek kitabı bile tam kafama oturmamıştı. Hatta kendime kızdım, sağdan soldan okuduklarımı çocuğuma zorla mı dayattım diye ve 1 haftanın sonunda birkaç işaretten sonra ve lazımlığa ufaktan tepki oluşur oluşmaz kesmiştim. İlkerin ve doktorun “sen bilirsin ama…” ile başlayan ufak muhalefetleri de etki etmişti. Ama farkındalık kazanması önemliydi. Hiç aksatmadan her tuvalete birlikte gittik. Kendisi oturdu, keyifle, üstünde kıyafetleri ile. Son birkaç gündür sabah akşam düzene giren kakasının ve belirgin işaretlerinin ardından denedik, hiç tepkisiz keyifle ve eğlenerek yaptı, sifonu kendi çekti ve bay bay dedi. Hala tam anlamı ile bir tuvalet eğitimi – iletişimi kafamda oturmuş değil. Belki bu kararsızlığım Arcaya da geçiyor, nitekim 3 defa lazımlıksa 3 defa bez şeklinde gidiyoruz. Önce benim kendimi hazırlamam lazım sanırım.

Bugün… kendime internetten ayakkabı almak yerine kitap almayı seçtim. Üstelik kitapların hemen hepsi Arca için. (Anneye sadece SOS! Ana babalara yardım) Çocuk kitapları derya deniz… Hangisini beğeneceğini bilmek öyle zor ki. Tavsiye kitapları yokluyoruz. Genelde çocukların beğendikleri kitaplar Arcaya da uyuyor. Mesela… Ayağına diken batan süper karga, Diş hekiminde, Annie ve Leo olan kitap, Cemile. Bugünkü siparişler : Atakan Süpermarkete Gidiyor, Ormanda Doğum Günü Partisi, Kirpi ile Kestane, (teşekkürler Esra özlem&Füsun) , Kasabanın En Şık Devi (sarıçizmelim sağol ) Yaramaz Fındık, (kimden okudum hatırlayamadım), Bay Bay Bezim (son zamanların gündemi) Nurturiada Özge güzel bir grup kurdu, herkesler tavsiyelerini döküldü, pek güzel oldu.

Yine Bugün… Akşam planı yapıldı, akşam yemeği sonrası sahilde yürüyüş.

Yarın… Yazlık! Arcaya 2 gecedir “Arca yazlıkta” hikayesi anlatıyorum. Gözleri pırıl pırıl dinliyor. Bu çocuğun gözlerinin için gülüyor ya bayılıyorum. Arca tulumbadan su çekecek, Arca kumlarda oynayacak, Arca parka gidecek, Arca dedeyle gezecek, Arca denize girecek…

Haftasonu

İzmirde cuma akşamından herkes yazlığa kaçar. Otoban E-5'ten farksız olur. Cumartesileri sokakta sadece kedi köpekleri görürsünüz, onlar da park halindeki araba altlarında gölgelenmeye çalışır. İzmir terkedilmiş şehir görüntüsüne bürünür. Misal bizim sokakta park yeri kolaylıkla bulunur. Aslında İzmirin terkedilmişliğinde ayrı bir güzellik olur. AVM'lere gidip gönlünce alışveriş yapabilirsin. Ya da sabahın köründe sahilde sakin kahvaltı yapabilirsin. Bu hafta kaçan takımından bekçi takımına geçiş yaptık.
Arca çıkmak ister, oyun ister, atta ister ama hava sıcak!! Allahtan Ümit abla cumartesi gelmedi de en azından temizlik tantanasına kurban gitmedik. Bizim evde temizlik, Arcaya şenlik!! Vileda kovasına kafa sokar, elektrik süpürgesinin peşinden koşar. Mümkün değil koparamazsın temizlikten.
Sabahtan İlkerle bakkala gittiler, "mii" kovaladılar. Biz Montessori Semineri için bi yerle görüşecektik, görüşeceğimiz kişi yoktu, hem başka fikirler hasıl oldu, vazgeçtik. Sonra denizle zeynep ve poyrazı ziyaret edecektik, denizin işi çıktı. Kaldık Arca ile evde başbaşa.
Neler neler yaptık?
top oynadık
saklambaç ve yakalamaç oynadık
kitap okudum, dinledi (süper yaa, dinliyor, eskiden sadece kendisi bakmak isterdi)
dans ettik
puzzle yaptık
kudurduk
çekmeceleri dağıttık
manava gidip barbunya aldık - bu yaklaşık yarım saat sürdü. Manav sadece üst sokakta!
barbunya ayıkladık, yerlere attı, ben topladım, ben attım o topladı
sabah uykusunu reddettiği için öğleden sonraya kaydı
o arada işten aradılar, acil mail istediler
Arca yemek yerken uyuyakalacaktı nerdeyse
Yemekten sonra duş yaptı, külçe gibi devirdi, uyudu.
Dedim 2-2,5 saat uyanmaz.
yemeğimi yerken maili gönderdim, 2 telefon konuşması yaptım
barbunyayı, akşam için makarna sosunu ocağa koydum
biraz dinleneyim sonra etrafı toplarım dedim, TV karşısında bi dondurma yemeğe başladım
ki Arca uyandı:( daha ayaklarımı uzatacaktım, film seyredecektim, evi toplayacaktım.
Elimdeki dondurmaya yalana yalana saldırdı. hemen buzluğa attım.
Beraber balkon yıkadık
Yetmedi o kadarcık su, banyoya bıcı düzeneği kurduk. Yaklaşık 1 saat suyla oynadı. Tabii başında durmak lazım, bırakamıyorsun.
İlker geldi, ben bitmiştim. Evin halini gördü, neyse toplarız dedi, banyoyu gördü, ŞOK! Ben gamsız gamsız "uzanacağım siz arca ile etrafı toplayın" dedim. ama Arca peşimi bırakır mı? Ben uyurken burnumu sıktı, öptü, dürttü, tabii ki dinlenmek yok. ben de toplamaya yardım ettim. Gül ve Orçun geldi. Mis gibi kurabiye getirmişler, çayla nefiss! Arca muzun üzerine üzümlüleri götürdü. Gül ile Arca oynarken ben 20 dakika uyudum (ne büyük nimet!!!) Akşam balkonda kıymalı makarna yedik. Arca kendininkileri kafasından aşağı döktü, mıncırdı, sıktı, ara sıra yedi.
Ve günün en güzel kısmı, 9 da yatağa yollandık, yarım saat içinde tüm rutin tamamlanıp uyumuştu:)
Biz de Gülle bira-çiğdem klasiğinde balkon sohbetleri yaptık. PES'ten kafasını kaldıran Orçun ve İlker de ara sıra katıldı. Uykumuz gelince kanepede konuşlandık. Arca uyanmalarına devam etti ve sabah 6 da beni ayağa dikti.
Nispeten daha güvenli oyun odasının kapısını kapattım, kanepeye uzandım, müziği açtım. "bak anne uyuyacak, sen oyna, istediğin zaman yanıma gel, uyandır" anladı galiba en az 10 şarkı uyumuşum:) yanım geldiğinde kokudan durumu anladım.
İlker kalktı, Arca kahvaltı etmedi, biz umursamadık, babaneye gittik. Arca bi babanede çok zorlanıyor. "Babi" "bibabi"... zor tabii 3 hece. Babanenin evini de bi güzel dağıttık. Yine pek bişey yemedi biz yine takmadık. Sabahın köründe kalktığı için sabah uykusuna yattı.
Öğlen bilgisayardan kendi resimlerine bakarken kaptırdı bi tabak yemek yedi, yeay!!

Öğleden sonra hep beraber İlkerin kuzenlerine gittik.
Arca arabada uyumuştu, tesadüf Duru da uyuyordu, ilk Arca kalktı, Durunun oyuncaklarına musallat oldu.


Çamların altında kocaman bir bahçe... Ufukta ışıl ışıl bir deniz...

Arcanın kozalakla tanıştığı andaki mutluluğu...

Duru Arcaya oyuncakla nasıl oynanacağını anlatıyor.

Kurtlu Arcanın oturduğu nadir anlardan biri...

Top peşinde Duru ve Arca, gönüllerince koşarken...

Arcanın doğumunu yaptıran Gülnur teyzemizin Urladaki evindeydik. Evin her köşesinde onun izleri, emeği, fotoğrafları... En son öldüğü gün ordaydım. Ama daha çok son zamanlarına denk gelen bayram ziyaretimizden bahsedildi. Hep istediği gibi bütün çocuklar ,torunlar biraradaydı.

İlker kupa maçına yetişti, Arca o kadar köftenin ağırlığına dayanamayıp yolda sızdı, Yeliz makinaya çamaşır atıp, duş alıp bir kahve, dünden kalan kurabiye ve bir filmle (P.S: I love you) haftasonuna noktayı koydu.

köpekler yemez halimi

Halbuki haftabaşından beri köpek dişlerinin sorumlu olduğu uykusuzluğum için karar almıştım. Arca ile birlikte uyuyacaktım ki, hem gece nöbetlerine dinç kalkayım hem de biraz uykumu alayım, Leyla modunda dolaşmayayım! Tüm planlarım magnum double çikolata yalarken biraz zaplayayım dediğim anda değişti. Hani çok sevdiğin bir film çıkar karşına, hadi birkaç sahneyi izleyeyim dersin. Dün akşamın sürprizi “The Notebook” idi. Defalarca izlediğim ve içim çıkasıya kadar ağladığım filme anında kilitlendim. Ve adet olduğu üzere salya sümük ağladım. Hani baksan bizim Yeşilçam melodramlarından ne farkı var değil mi?
Fakir oğlan zengin kız, yaz aşkı, ailenin karşı çıkması, istemeden ayrılma, mektupların saklanması vesaire vesaire… Ama işte o filmde öyle bir sihir var ki her izlediğimde istisnasız ağlattı beni. Galiba aşklarındaki sonsuzluk hissini çok güzel veriyorlar.
Şiş gözlerle yatağa gittiğimin 10. Dakikasında nöbet başladı. Arcanın sağ alt köpek dişi küçük bir baloncuk, güldükçe bize nanik yapıyor. Diş jeli ve calpol bundan gayrı derdimize çare değil, anlamış bulunuyoruz. Arca en geç 22 gibi yattığında melekler gibi uyuyor, o kadar yorgun ki ilk 4 saatlik uyku deliksiz. Derken uyku hafifliyor, diş ağrıları hissedilir oluyor ve gece 2 nöbeti başlıyor. Eğer o vakte kadar henüz uykuya dalmamışsam vay halime! Dün gece – önceki 4 gece olduğu gibi - yatak-Arca arası defalarca mekik dokumaya dayanamadım, aldım yastığı yerde yattım. Arca dümbeleği yanında yatırmıyor ki şöyle ana-oğul koklaşa koklaşa uyuyalım. İlla ki çarmıha gerilmiş gibi yayılacak. Bizim yatak? Yok biz garanti ezeriz Arcayı, yemiyor. Diyordum, dün gece – kesinlikle hatırlamıyorum- almışım yanımıza. Bi uyandık saat 6. Kendi yatağına götürdüm, kaşınıyor, uyuz gibi. Soydum, sivrisinek ısırığı, fenistil sürdüm, bu arada ishalimsi kaka ve artık uyku kaçtı, gitti, kül oldu. Toplasan 2 saat uyumadım. Son 4 gecenin bilançosu maksimum toplam 10 saattir. Böyle zamanlarda çalışmamayı çok isterdim. Çünkü Arca bu uykusuzluğa garanti 9 gibi bir sabah uykusu çekecek, ben de yatardım onunla enerji toplardım. Ama çalışmak zorundayım, üstelik işe giderken 30 km araba kullanmak zorundayım. Sabah Nihat Sırdar reklama girdi, karşıdan tatlı sabah güneşi vuruyor, pencerelerden ılık rüzgar yüzümü yalıyor, ahanda dalacağım. Açtım telefon İlkere. En azından telefonda konuşurken daha dikkatli araba kullanıyorum. Reklamlar bitesiye kadar sohbet ettik.
Köpek etti bu köpekler beni, allahım duy sesimi!!!

İzmir Montessori Semineri - DUYURU

Tarih: 3 Ağustos Salı
Seminer Saati: 10:00-Bitiş saati vermiyoruz, konular ve sorular bitene kadar devam edilecek
Yer: Alsancak'da (Tam adres daha sonra belirtilecek) bir seminer salonu olacak
Ücret: 40 TL

Eğitmenlerin diğer programları sebebiyle seminer hafta içi tek gün olarak düzenlenecektir. Çalıştığı için akşam 18:00'den sonra katılmak isteyenlere istenilen bölümler tekrarlanabilecek ve seminer gelen talebe göre istenilen saate kadar devam edecektir.
Seminerin konusu ''duyusal'' materyallerin tanıtımı ve uygulaması esaslı olup, katılımcıların istekleri doğrultusunda program şekillenecektir.
Detayları bu şekilde olacak seminere kesin olarak katılacakların 12 Temmuz Pazartesi akşamına kadar dönüş yapılmasını rica ediyoruz.

m.yeliz@gmail.com

Poyraz geldi

3950 gr, sarı saçlı mavi gözlü 52 santimlik bir melek!!



Zeynep emzirirken gözlerim doldu, lisede dostluğumuzun temellerini attık, büyüdük, evlendik, çocuklarımız oldu, hala birlikteyiz. Kocalarımızın arkadaşlığı bizimkinden bile eski. Şimdi çocuklarımız arkadaş olacak ... Güzel günler yakında...

haftasonuna doğru

Neden bilmiyorum bugün bitmek bilmedi.
a. Cuma diye mi?
b. Arca köpek dişleri yüzünden uykusuzluk ve huzursuzluk rekoru kırdı
c. Aklım dışarıda
d. Akşam için organizasyon yapmakla meşgüldüm (Zeynepi hamile olarak son görüşümüz olacak)
e. Hepsi – EVET DOĞRU
Yarın yazlığa gideceğiz. Daha bi çöp bile hazırlık yok. Geçen sefer, 2 bavul kıyafet götürdüm ama telsizin alıcısını unuttum, İlker kargo ile gönderdi. Diş jeli, pişik kremi, kendi diş fırçam, Arcanın ayıyogisi hep unutuldu. Güya hazırlıklar 3 gün sürdü. Bu defa çoktandır bakmadığım listeyi çıktı alıp yine buzdolabı üzerine yapıştırıyorum, artık unutmam herhalde. benim gibi salaklıklarınız varsa ahanda liste, vakti zamanında kuzu elanın annesi paylaşmıştı.

Bu aralar...

Arcanın haller pek komik. İlkerle yeni eğlenceleri kumbaraya para atma. Her akşam özenle bozukluklar alınıyor, kumbara en kuytu zuladan çıkarılıyor ve paralar tek tek törenle atılıyor.

Araçlı puzzle, artık ezberlendi, tersten bile koyuyor, demek ki yenisini almak lazım. Yarın belediyenin içine ettiği yollarda Hatay caddesine inip oyuncakçıya bakmalı. Yollar demişken evet içine edildi, metro çalışması yüzünden ana cadde kapatıldı, bizim önümüzdeki cadde ana cadde oldu. Arca için tam şenlik, çünkü çok çeşitli araç geçiyor. Otobüsler, servis araçları, polis arabaları…

Babama ciddi baskı kurup yazlığın bahçesine kum havuzu yaptırdık. Arcayı uzun saatler oturtabileceğimiz tek aktivite kum+su. Artık denize gitmediğimiz saatlerde de kafa dinleyebileceğiz:) Aklıma gelmişken oyuncakçıdan bi takım daha kova almalı.
Sonra geçen yılki simit Arcayı pek kesmedi sanki. Kucakta denizin keyfini çıkardı ama simite oturtunca yaygara yaptı, bi çözüm bulmalı. (alışveriş listesi gibi oldu)

Geçen hafta doktor kontrolüne gittik. Kilo - boy iyi, koca kafalı. Bu kadar harekete kilo bile almış. Uyku konusunu konuştuk, gündüz ya tek seferde ya da sabah öğleden sonra ama toplamda 2-2,5 saatlik gündüz uykusunu çok dedi?? bence değil. Ama tatilde sürekli tek uyku uyudu- en az 2 saat. Tatil deyince ben de lohusalar gibiydim, Arca yattı, ben yattım:) tatilll sen ne tatlı şeysin:)

Arca saç çekmeyi çok sever oldu, bir de ara sıra ısırıyor. Çocuklarda en hoşlaşmadığım 2 şey. Belki de ben çok takığım diye beni buluyor. Doktorla paylaştık, sert tepkinizi gösterin dedi. 1-2 defa çok kızdım ama yüzüme bakıp gülüyor, her haltı anlayan velet anlamazdan geliyor.
Dün yeni bi yöntem ile görmezden geleyim dedim. Saçlarıma yapıştı. "aa tatlım yanlışlıkla elin saçıma dolandı, dur yardım edeyim de kurtaralım rahat et" dedim, üstelemedi. Vurma konusunda da uygulamalı belki bilmiyorum. Bildiğim tek şey, vuran ve ısıran çocuk olmasın lütfen!!!

Arcanın garip bi karakteri olduğunu düşünmeye başladım. Ultra uyumluluk arcanın göbek adı. Emmeyi, emziği bırakırken, süt içmeye alıştırırken ve hatta yatır kaldır yönteminde bile çok uyumlu davrandı, işimizi kolaylaştırdı. Ancak uyumluluk değişkenliği de beraberinde getirir oldu. Örneğin bir an kahkahalarla gülerken bir anda ağlamaya başlıyor. Sebepsiz... Ya da biz sebebini anlamıyoruz.
Anne tespiti: Aslında Arca değişken karakterli bi çocuk ve ortama kolay uyum sağlaması bu karakterin bir sonucu.
Bizim gibi sabit karakterli ve değişimlere kolay adapte olamayan bir ebeveyn çifti için bizi zor yıllar bekliyor:( - ergenliği düşünemiyorum.

Arca bu aralar pek geveze - biraz diyalog:

anne : "daha düün annemiiiizziin..." (o korkunç sesi ile şarkı söylüyor, allahım bu çocuk bana tapıyor olmalı ben bile tahammül edemiyorum sesime)
arca : "annih?"
--------------
baba : "baban köpeğin olsun senin!"
arca : havhav
-------------
anne & baba konuşuyor: lavaboda sümkürürken taklidini yaptı bugün
arca - oyun oynarken : fırk (eliyle burnunu tutuyor)
--------------
anne (süper karga masalını okuyor) : süper karganın ayağına diken batmış.
arca : gagga (ayağını gösteriyor)
-------------
anne : hadi gezmeye gidelim
arca (sandaletlerini alıyor ) : atta
---------------
baba hapşırıyor
arca : ellü hapşşş
-----------------
anne : bak arca aydede
arca : ayde
anne : aydede
arca : AYDE!
--------------
babane : hadi kedilere gidelim
arca : mii, mii
--------------
anne : top kimin?
arca : menim
-------------
anne: adın ne?
arca : aaça

biraz da monolog:
annih menim!
vuuu (elektrik süpürgesi)
abbi
abbla

Son olarak Arca bildiğin dans ediyor. Ayaklar pıtı pıtı, ara sıra da geri geri yürüyor. Anlatılmaz yaşanır... Video çekmeyi becerebilmeliyim (hüüllyaaa gel bana ders ver!!!)

Neyse bizimkiler gelir şimdi, balkonda pizza partisi ya da pide.. bakalım:) Poyraz için mothercare indiriminden şahane ciciler aldım, bakalım güzel anne Zeynep beğenecek mi?
Hadi ben kaçtım, iyi haftasonları, hayırlı işler, bol güneşler:)

bir kadın... iki iş seyahati

yıl 2007..
istanbuldaki ofisten izmirdeki ofise geçmek durumunda kalmış, bu durumda kaldığı için de izmirde de işleri aynı şekilde yürütebildiğini göstermek için de ciddi çaba içinde bir kadın. Genel müdürüne söz verdiği gibi ne zaman gerekse soluğu İstanbulda almak durumunda. Uçakta en rahat ettiği koridor tarafında, üzerinde bi dolu para saydığı yeni takımı, elinde yapacağı sunuşun notları, saçlar jilet gibi fönlü. Yanında bir anne, biri kucağında biri cam kenarında iki çocukla seyahat ediyor. Kucaktaki durmadan ağlıyor, yandaki durmadan konuşuyor. Derken kahvaltı servisi yapılıyor. Meyvesuları kahveler ütüsü bozulacak diye endişelendiği takımının üzerinden yalpalaya yalpalaya geçiyor, bizimkinin içi cız ediyor. Kucaktaki bebe elindeki sandviçi 3 defa cekete teğet geçiriyor. Anne çaresiz ara sıra özür diliyor, mahçup. Bizimki kafası önünde notlara boğulmuş, kibarca ama fazla da yüz vermeyerek gülümsüyor. Aklından geçense bir an önce yolculuk bitsin ve fazla yara almadan kendini dışarı atsın. Annenin de aklından aynı şeyler geçiyor ama tamamen farklı sebeplerle. Yolculuk kucaktakinin ağlayışları, etraftakilerin "zavallı kadın" bakışları ile son buluyor. Bizimki arkasına bakmadan kaçıyor, içinden "ucuz atlattık" diye geçiriyor. Gergin gergin terminalden çıkıp iş arkadaşının arabasına biniyor, ofise gidiyorlar. Yolda ordan burdan işten izmirden konuşuyorlar.

yıl 2010...
Yine bir seyahati, kadın aynı kadın da artık anne. Gece bebesi deliksiz uyumuş anneye izin vermiş. Fön çektirmeye vakit olmadığından elektrikli bigudi ile yapmaya çalışmış saçları tam bir enkaz. İki toplantı sıkıştırmış tek güne. Gece dönsün, çocuğunu kendi uyutsun diye. Artık İstanbulda 1 gece kalayım, arkadaşlarla felekten bi gece çalayım lüksleri yok. Giyinirken ufaklık uyanıyor, anne mutlu, birlikte oynuyorlar. Veda vakti... Uçak rötar yapıyor, tatil ya çocuk dolu, rötardan hemen hepsinin keyfi kaçmış. Bizimkinin elinde sunuş notları yerine Elizabeth Pantley var. Okuma fırsatı doğmasına seviniyor. Uçuş bilgileri tanıtım filmini çocuklarla yapan firmanın yaratıcılığına hayran, belki yıllardır ilk defa uçuş bilgileri dinliyor, keyifle, hatta rötara kızgınlığı bile geçmiş. Gözü kulağı etrafta, annelerin yolculukla nasıl başa çıktıklarını görmeye çalışıyor. Arkasında sürekli ağlayan bebeğe anahtarlığını şıklatıyor, ondan bundan özür dileyen anneye "çocuk o, olacak tabii" diye rahatlatmaya çalışıyor. Yolculuk bitiyor, terminalden çıkmaya yakın bir elinde olsa olsa 2 aylık bebeği ile diğer elinde poşetinden puseti çıkarmaya debelenen bir anne görüyor. Bebeği kapıyor, süt kuzusu nasıl güzel kokuyor. Anne işi bitirip sanki dünyanın en büyük hayrını görmüşçesine teşekkür ediyor. Bizimki "her gören elbet yardım ederdi, ben önce gördüm ben ettim, öyle önemli bişey değil, algıda seçicilik" diyor içinden ama bi yandan da yüzünde salak bi tebessüm. Terminalden çıkar çıkmaz bir kelebek karşılıyor onu, "You've got mail" filmindeki metro sahnesi canlanıyor gözünde, hayat sanki bir müzikal, şimdi araçları çeken polisler de dahil olmak üzere tüm havaalanı dans edip şarkı söyleyecek sanki. Şarkı : Let the sunshine in. (o puslu İstanbul havasında nasıl olacaksa) Derken o kelebeğin kendisine özel olmadığını anlıyor. ISG'yi kelebekler basmış, ya da bunlar bildiğin güve. Aynı arkadaş alıyor onu, yine sohbet. Bu defa konu çocuklar. 3 yaşındaki oğlunun kendsini reddettiğini sadece babasını istediğini anlatıyor, terapiye bile gitmişler. 1 yaşına kadar gece uyanmalarına bel rahatsızlığından dolayı gitmediğini hep babanın koştuğunu anlatıyor. Çocuk babayı anne zanneder olmuş. Şimdi kesinlikle anneyi istemiyor, başı sıkışınca babayı istiyor. Böyle böyle sadece çocuklardan konuşarak ofise geliyorlar. 2 toplantı ve yine havaalanı. Dönüş yine rötarlı. Bebek pijamaları giymiş, balkonda karşılıyor, "anne!!" sesleri sokağı çınlatıyor. Görülmemiş bir vuslat yaşanıyor. Sanki yıllardır görmemişler birbirlerini, sanırsın Ayşecik filmi. Uyku vakti çoktan gelmiş. Süt içiyor, yatağa birlikte giriyorlar. Ayağına diken batan süper karga belki 100. defa ve üstü üste 2 defa okunuyor, ayağına diken batma ve dikeni çıkarma sahnesi temsili canlandırılıyor. Işıklar kısılıyor. Bebek anneye kocaman sarılıyor. Koklaşıp kafayı gömüyor yatağa. Anne başında biraz durup çıkıyor odadan. Ona sahip olduğu için milyon defa şükrederek...

Tatil albümü

Çoook yağmur yağdı.


Arca'yı içerde tutmak namümkün...


Duru'nun doğumgününü kutladık:)


Arca & Duru...


Topların hepsi MENİM!!!


Annenin defalarca bozduğu 40 senelik radyo artık Arca'nın ellerinde:)


Hafriyat işleri Arca'dan sorulur



Sonunda BİİBAH (Barbie) ile tanıştı!!


Motor Duru'nun bebekliğinden kalma, Arca kornasına hasta.


Salatalık bahçeden


Mısır pazardan


Tatilin tadı damağımızda...

Sokak köpeği Arca

Arca 13 aylıkken birkaç adım sıralıyordu, 14 aylıkken yürümeye başladı – galiba:) evet nurturia buluşmasında henüz kendi başına pek yürüyemiyordu. Demek ki adam gibi yürümesi 14-15 ay civarı. Aylar süren oturan boğalık halleri yerini kıpırlığa bıraktı. O oyuncakları ile dakikalarca oynayan , o kitaplara, dergilere yarım saatten fazla dalan çocuk gitti, yerine bir canavar geldi. Her gün dışarıya çıkıyor. Hava çok sıcaksa ya Nildalara gidiyor ya da Cansulara. Yani her günü ayrı bir heyecan. Geçen hafta birkaç akşam dışarıdaydık, birinde babaneye bıraktık, yemekten sonra “mi”lerin (kedi) peşinden koşmuşlar. Akşamları sokağa giriyorum, hop Arca karşımda. Artık balkon kesmiyor,”abi”lerle top koşturuyor. Bi akşam yakındaki parka bi akşam da çamların olduğu Ahmet Piriştina parkına götürdüm, yemekten sonra. Hava kararasıya kadar kudurdu, kum oynadı, yorgunluktan tükendi. Eve gelip duşa giriyor, sonra süt (artık içiyor ya acayip mutluyum) tumba yatak!! Bu rutini seviyor. Geçen haftanın 4 günü dışarıda olunca Cuma günü yorgunluktan ölüyordum. Hülyanın tavsiyesi üzerine Red Bull bile içtim. Kanatlanmama ramak kaldı! (çok da çirkin bi tat yaa , bööö)
Cuma bi ara öğlen Foruma gittim, Arcaya top aldım. Akşam geldim, kapının önünde Arca, Nilda, ÜT ve Nildanın ananesi. Eczanenin tüm çalışanlarını toplamışlar, oynuyorlar. Elimde topu görünce çıldırdılar. Arca kendini bilmez halde elinde top bi oraya bi buraya saldırıyor. (Bu arada çocuklara sade bişey almak mümkün değil, yani bildiğin tek renk toplar vardı eskiden. Şimdi Cars, Ben 10, Barbie, Winx…. İlla bişeyler olacak ya da ben bulamadım sadesini) İlker evde yemek yapıyor, ben de oturdum aşağıda Arcanın kudurmasının son bulmasını bekliyorum. Saat oldu 7 buçuk, ÜT gitti, Nildalar aşağıda. Üzerimde iş kıyafetleri. Hadi dedim arcaya eve gidelim üstümüzü değiştirip tekrar inelim, yine oynayın. Kıyamet apartmanı yıktı. İstikrarlı olacağım ya, o ağladıkça ben de mızırdıyorum ama yukarı çıkarıyorum. Eve geldik, üstümü çıkardım, İlker sakinleştirmeye çalışıyor, ben kucağıma aldım. Sakinleşsin öyle inelim istiyorum, ki mızıkladığı için inildiğini sanmasın. Ama yok başaramadım, indik. Yine kudurdu topun peşinden, Nildaya cırladı. Bizim evde olduğumuz sırada Nazlı gelmiş, Nildanın ananesi Arca için “yaramaz” demiş, Nazlı şok!! Ben Cansuyu vereyim size görün yaramazlık neymiş, demiş. Aslında ben de Arca hakkında yaramaz denmesine alışık değilim ama son yaşananlardan sonra çok da şaşırmadım:)
Cumartesi AVM gülüydük. Sabahtan çıkıp yolda uyutunca bana 1 saat izin verdi bütün alışverişi bitirdim. Öncesinde Nazlılara uğradık, Cansu ile bi posta kavga etmişler. Dönüşte yine uyudu. 5 saat sokaklarda gezen o değilmiş gibi kapıları yumruklamaya başladı. Sanki çiş saati gelmiş köpek. Çıktık, top koşturdu kapının önünde. Sonra markete gittik yürüyerek. Enerji tavan yapmış durumda.
Babalar günü güzeli kahvaltıdan sonra İlkerle bizim için kahvaltılık almaya Göztepeye indiler. Kuşlu parka gitmişler, caddeyi boydan boya gezmişler. Ama düdüğe yetmemiş. Sabah uykusunu atladı, kapıları tırmalamaya başladı yine. Allahtan İlknurlar geliyor, oyalanır biraz dedik ama yok yemedi. Anlaşma yaptık, öğle uykusunu uyuyacak, akşam zaten Güzelbahçeye gideceğiz Zeyneplerle, o zaman gezersin dedik. Anladı galiba, uyudu. Sonra bi kalktı, ilk iş sokak kapısının önüne yatmak oldu. Hava da sıcak, bari markete yürüyelim dedim. İlker hadi anneme gidelim, orda kudursun, ordan yemeğe geçeriz dedi. Bakar mısınız işi gücü bıraktık Arcaya gezmek ayarlıyoruz. Hadi gezmeye deyince hop kapıda, hop sandaletler elinde. Babaneyle koşturmaca oynadı, koridor defalarca arşınlandı. Yetmedi birkaç defa sokak kapısının önünde mızmızlandı. “mi”lere gitmek istedi. Eskiler gibi koloni hayatı yaşamalı, anane, babane, kuzenler, teyzeler, halalar hep etrafta olmalı, çekirdek aile bebelere yetmiyor. Derken akşam oldu, erkenden kaçtık. “Parmak yalatan” el değiştirdiğinden beri ikinci gidişimiz ve harika bi yer olmuş. Harika bir oyun bahçesi var. Etler süper, ortam uygun, önü sahil, vs vs , şiddetle tavsiye:) arabadan iner inmez çantalar ilkere biz Arcayla parka. Tam oyuncaklara biniyoruz, aha arkada kocaman bir Rotweiler  Bağlı değil, arkasından 2 küçük daha koşmaya başladı, Arcayı kucakladım kapıya gidiyorum, küçükler peşimizde, anne de kalktı, Arca havha lara gitmek ister, – anne köpek görse tansiyonu düşer, yolunu değştirir cinsi – hop kaçtık. Verdim Arcayı İlkerin kucağına dedim ki köpekler güzel, ben tırsar, sen Arcayla sev ki anası gibi köpektenkorkar manyak olmasın. Ne zamandır bildik köpeklere temas etsin istiyorum. Fırsat ayağımıza geldi. Arca köpeklere çıldırdı ama benim telaşım mı yansıdı, çok temas etmedi. Sonra ördeklere, civcivlere, tavuklara saldırdı. Sadece yemek yiyeceği zaman oturdu, diğer zamanlarda kesinlikle dötü yer görmedi. Yemekten sonra da bir posta havhavlar ve oyuncaklar, yorgunluktan mahvoldu. El yüz yıkandı, pijama giyildi, pusete atıldı, erkekler maça dalmışken biz kadınlar ve Arca sahile indik, Arca pusette, deniz havasına günün yorgunluğuna ılık ılık esen rüzgara dayanamadı, uykuya teslim oldu. Zeynepin hamileliğinin son 2 haftası, bebek sohbetleri, Poyrazın tekmeleri, ufaktan dedikodular, Gülle kaynatmalar. Yorulunca bankta oturup sohbete devam, sonra lokantaya dönüş, kahve, sohbet ve ev…
Arca ile yeni bir dönem başlıyor. Bol hareketli, bereketli yorucu, ama en keyifli zamanlar. Bu zamanlar hiç bitmesin:)

Not : yazarımız ve kıpırdak oğlu senelik izinlerinin bir kısmını kullanarak yazlığa kaçıyorlar. Dönüşümüz muhteşem olacak, bol foto, bol atraksiyon çok yakında bu blogda:)

baba

bi ara taratmışım, resimleri karıştırırken buldum.
çok şey söyleyesim yok, bi anı olsun istedim. babasının dibinden ayrılmayan kıvırcık saçlı meraklı bi kız çocuğuydum. Babamın her tamir işinde yamağıydım, tornavida, ingiliz anahtarı, hep ondan öğrendim, daha küçücükken...
seni seviyorum yakışıklım:P


sonra bu fotorafı çektik hatta yarışmaya koyduk, buna baktığımda çocukluğumu hatırlıyorum. ne güzel babasın sen ilker, seni seviyorum.

bir tecrübe

Kitaplarda okuduklarımızı, tecrübelerden dinlediklerimizi kendi annelik potalarımızda eritip üstüne çocuğumuzun sinyallerini ekleyip içgüdü süzgecinden geçirerek uygulamalı. Sadece kitapların hap gibi verdiği yöntemler, bilmem kimin bebesine uyguladığı bilmem ne tavsiyeleri her zaman iş görmez. “Ben kafama göre bebeme bakarım, benim içgüdülerimden ötesi hikaye” de her zaman iş görmez, tıkandığın noktalar olur. Nerde okuduğumu hatırlamadığım ama çok aklıma yatan bir şey yaşadık o gün (SPK olabilir). Tecrübe dediğin paylaşılmalı….
Bakışlarımızn birbirine, salyalarımızın birbirimizinkine karıştığı, ağız dolusu kahkahalar attığımız, uykular haricinde hatta bir kısmında dahil de olmak üzere yapış yapış aşk dolu bir hafta sonunun ardından iş günü geldi çattı. Kapıda her günkü konuşma yapıldı. “Anne şimdi işe gidecek, akşam gelecek, birlikte kuduracağız yine, sen şimdi Ümit teyzenle oyna” o gününün diğerlerinden farkı Arca direkt cırladı, yapıştı, bırakmak istemedi. (teribıl tu kokusu alıyorum) ÜT’nin kucağına gitmedi. Yaklaşık 5 dakikalık kriz anında – ki bu bana saatler gibi geldi - beynimin bir tarafı “acayip geç kaldımi zaten ÜT de geç geldi, sürekli geç kalıyorum”, diğer tarafı “ağlamadan ve el sallayarak evde uğurlamalı beni, kaçmak yok, sıvışmak yok” derken kucağıma aldım, konuşa öpüşe koridoru aştım, nerden aklıma geldiyse yatak odasına gittim, sadece bana ait olduğunu bildiği bir şeyi – toplu lastik toka - aldım, Arcaya verdim, “şimdi bunu al, birlikte çekmeceye saklayalım, bizim sırrımız olsun, akşam gelince buraya gelelim, bana ver tekrar ben de saçıma takayım” bıçak gibi sustu, sıkı sıkı tuttu, ÜT’nin kucağına gitti, kapıda hergünkü cee oynunu oynadı, el salladı ve ben gittim! Akşam tokayı bulduk saçıma taktı. (yok canım şekil filan yaptığı yok, kafama koyuyor tokayı) Birkaç gündür hep aynı!! Bu yöntem işe yarıyor, huu çalışan anneler!!!

yazmak istemiyorum ama unutmak da istemiyorum

ya işteyim ya yokum!!
evde değilim iş yoğun keyfim yok. yeni bişeylere ihtiyacım var. Nurturiaya takılmıyorum, arkadaşlarımın yazdıklarını okuyorum ama yorum yazmak içimden gelmiyor. keyifsiz günler...

Ama...

Tunişle Arcanın birlikte değil ama paralel kamyon oynamalarını...


Ela ile Arca'nın sularla keyfini ve akşam günün hikayesini uyku öncesi masalı olarak anlatırken "şap şap yaptılar" kısmında Arca'nın yatakta oturup sahneyi elleriyle şap şap yaparak canlandırmasını...


Arca'nın Ela'nın devasa ördeğine su içirmeye çalışmasını...


Bütün haftasonunu "Eya" (Ela) ve "Abbi" (Tuna) yı dilinden düşürmeden geçirmesini...


Vee... Elanın profitrole fütursuzca dalıp keyifle yemesini


unutmak istemiyorum:)

En güzel baba&bebe fotosu yarışması

tembellikten ancak katılabildik buyrunuz efem, siz de beğendiyseniz oy verebilirsiniz:) Şuraya bi TIK

yazasım var

bu aralar pek bi yazasım var, kendi içime dönmek ve bi yerlere varmak üzere yol alasım var.

Arcanın saçlarını kestirdik geçen gün. Yine İlkerin mahalle berberi geldi, salona mama sandalyesi kuruldu. Baby TV açıldı (özgür duymasın:) ) Arca şok!! Bu yeni muamelenin sebebini anlamadı ama 10 dakikalığına sorgulamadan keyfini çıkardı. Direkt makinayla girecektik ama huylanınca makasla devam ettik. 3 numara oldu. Suratı daha da ortaya çıktı. Tam yaz bebesi!!

dün öğlen tatilinde ikea ya gittim. "ikea evimizin herşeyi" sloganını "evimizde herşey ikea" diye değiştiresim var. Mammut sandalye ve nispeten daha sağlam görünüşlü beyaz ahşap masa ile olayı çözdük sanıyorum. O masanın sandalyesi pahalıydı. aslında Arcanın arkadaşları için de mammut tabure alacaktım ama mavi yok galiba?
Hani OIP'in çizdiği günden dönen teyzeler var ya , orada gün yapıyorlardı sanırım. Sahi onların saçlar neden hep sarı olur? Bu teyzelerden bir de Forumdaki cafelerde gördüm. Şahane!! kahve içip laflıyorlardı. Bense işlere dönecem diye haldur huldur koşuyordum.


Arca ile ilgili tüm düzenlemeler bitti. İlker marangozuna ayakkabılık yaptırırken artan malzemeden Arca için kitaplık (hülya senin orijinal kitaplıkta hala gözüm ama ayakkabılıktan malzeme artınca bedavaya yaptırdı) bir de raf yaptı. Herşey yerli yerinde de, Arcada düzen kavramı henüz oluşmuş değil. Zamanla olacak. Ya da bize benzerse hiç olmayacak. Ona örnek olacağız diye biz de düzenli olmaya çalışıyoruz, Allahım ne zor şey! Ama ne demişler: Çocuk öğütle değil örnek alarak öğrenir.

Hadi bakalım soru : -mış gibi yapmak ikiyüzlülük mü?

bi taraftan da kendimize bakıyorum. Benim annem de İlkerinki de acayip düzenli temiz titiz insanlardır. Annem yıllarca eve kadın almadı, birgün yatağı düzensiz olmadı. İlkerinki desen çalışmasına rağmen gece 4lerde temizlik yaptığını söyler. İlkerin yazlıkta elinden vileda düşmezmiş. Hem çalışan hem çalıştıran cinsi (okuyorsun şüko, biliyorum, ama napıyım öylesin) peki biz neden böyle olduk. Düzeni sevip bi türlü düzenli olamamanın altında yatan ne? Arca mümkünse anane+babane genlerini almış olsun, bizim de mıçımızı toplasın. Temenni temenni. Bu arada İlker + yeliz vakası yukarıda bahsettiğim : "çocuklar öğütle değil örnek olunmakla öğrenir" tezini çürütüyor:)
Bu aralar pek bi işe yaramıyormuşum gibi geliyor. Evde hemen hiçbir iş yapmıyorum, ütü duruyor, Ümit abla vakit olunca yapıyor, yemek sadece haftasonu yapıyorum, temizlik desen yok. Sadece gecenin bi vakti mutfak topluyorum, çamaşır yıkıyorum. Gerçi Elifle Hülyanın "ev işleri nasıl olursa olsun libidon yüksek olsun" temennisi var ama o kısma girmeyeceğim. Canım sıkıldı mı bi güzel İlkerden çıkarıyorum. Sonra kendime kızıyorum. Sakin olmak lazım. Bi vakitler yoga filan yapardım. İyi gelirdi. Hamileyken bile yapmıştım. Normal doğum gibi hazırlanıp sezeryan diye direten garip bi hamileydim:P - Galiba erkenden normal doğuruverecekmişim gibi bir korkum vardı bilinçaltında:)
ilkerin kuzeninin bebeği olmuştu, ziyarete gittik maaile. Duru Arcadan 1,5 yaş büyük. Kardeşine de Arcaya da o kadar anaç o kadar sevecen ki , ah bu kız çocukları dedirtiyor:) Arca onun oyuncaklarına "menim" diye atladı, o da Arca ile oynadı. Mıncırdı, öptü, sıkıştırdı.


İşimi seviyorum ama son zamanlar bir motivasyonsuzluk peyda oldu. Şöyle bi kudur kudur çalışamıyorum. Biraz da sıkıntılar var, hayırlar ola diyorum. Belki de tatile ihtiyacım var. Ay sonu 5 günlüğüne yazlık planlıyoruz, ne şahane!! ama diğer taraftan Ümit ablanın eşi ameliyat olursa ona göre değişiklik durumları var.

Size de olur mu? bazen olmadık şeylere takarım. mesela çok sevdiğim birileri beni görmezden mi geliyor, beni takmıyor mu, bana gıcık mı oluyor paranoyalarım gelir bazen. Herkes beni sevsin isteyen bir tipim, ne fena. SEVİN BENİ!! yorum yazın, beben pek şirinmiş deyin!! ne bileyim sevin işte. bu aralar böyle bi ihtiyaçtayım sanki.

An itibariyle... İşlerden kısa süreliğine kaytarıp postumu düzenlerken dışarıda inanılmaz bir yağmur... açık penceremden içeri girip bir güzel ıslattı. Yaz yağmurunun kokusu bir başka

KABUS HAFTASONU!!

Bazı günler süper geçer. Bebek yer, uyur, keyiflidir, yapışmaz. Alpinin doğumgünü haftasonusu misal. Vay be benim minik pek iyi filan dedim. Dilimi eşşek arıları soksun diye diye yakında zorla sokturacam!

Kabus cuma akşamından başladı. bebek ziyaretine gittiğimiz insanlar ofisten arkadaşlar. ama ev tabii arca gibi meraklı bir minik için hazineydi. açık mutfak, kurcalanacak onca şey. ben sürekli peşinde. yeni yeni yürüyor ya kendine zarar verecek bu aralar derdim o. İlkerin de BENİM iş arkadaşlarımla sohbeti koyultası geldi (!) sonuç saçım başım dağılmış bir anne ve hiperaktif tavrlar sergileyen arca pozu. enfesti:) Benim bu pozlarımdan pirelli takvimi olur!

Cumartesi Hülya + Elif ile miniklere sandalet bakalım dedik. Hayatlar da katılacak ne şahane!!! Bi akşam önceki keyifsizliği atamamışım üzerimden üstüne köpek dişleri bütün gece havlamış, uykusuzum. Evde temizlik var, İlker var, elektrikçi var. Arca bu elektrik süpürgesine dayanamaz, matkap sesine aşık, uyumamak için direnir. Amaaan dedim önce arabada uyur. Nasılsa 12 de alsancakta olucaz. Hülyadan gecikicez mesajının üzerinde Arca gözleri kaşıyınca hadi dedim belki uyur. Detaya girmeyeceğim, vazgeçtik. Bu arada sabır konusunda ödül almak üzereyim. Attım Arcayı arabaya, bi de yağmur bastırdı. Hülya henüz otobüse binmemiş olsa direkt Agoraya kaçalım diyeceğim ama geç kalmışım. Neyse yağmurun sesi radyoya karıştı, Arca uykuya teslim oldu. Gazide park yeri (bu ancak senede 1 filan olur) bulunca tamam dedim ibre anne yönüne dönüyor. Yağmur altında Hülyayı bekliyoruz, telefon, Tuna uyuyormuş amanın Arca da uyuyor. Yani bi kahve içebiliriz, nasıl da sırtımı dayayıp bi kahve içesim var. İçimden diyorum ki bu benim moral denen şeyim ne çabuk düşer ve ne çabuk toparlanır oldu, küçük şeylere hemencecik sevinme halleri. Hemen Reyhanda yer tuttum, Elif geldi, Hülya geldi. Sonra Arcanın uyanası geldi:) O gözünü cin gibi açtıkça ben gerildim. Boyun bölgesi damarlarım 10 metreden seçilebiliyordu. Pusette biraz gezinti ile belki uyur dedim, hayııır... Çaresiz masaya döndüm. Elif ve Hülya çevreyi Arca için mümkün olduğunca tehlikesiz hale getirmeye çalışıyor, Arca saksıların arasından götünü attıra attıra çıkıyor. Alpi onu oyalamaya çalışıyor, bir yandan Elif ve Hülya beni sakinleştirmeye çalışıyor. Benimse gözümün önüne Arcanın düşerek metal kenarlara çarpmış, ağzı burnu gözü dağılmış sahneleri oynuyor. "Final Destination bilmem kaç"ı çeviriyorum beynimde. Strateji belirlemeye çalışıyorum. Hangi açıdan düşerse kaşı kurtarır hesaplarındayım. Kafein beni manyak mı yapıyor yoksa kafa daha fazla mı çalışıyor seçemiyorum. Bu arada Hülyanın bana bir ara "patlatsın kafayı, gider Ege sağlıka diktiririz" dediğini duyar gibi oluyorum, o an koptum galiba. Neyse kalktık, Ceyoya gittik, sevmedik. Pek bi plastik. O kadar paraya Nike neyim alırım olduk. Hayatla konuştuk, hadi dedik Agora. Arca diyorum garanti uyur arabada, iki arada bi derede köfteli çorbayı götürdü ya, karnı da tok. Gazide yer bulduğuma sevindim demiştim di mi? hehe patladı bi tarafımda, benimkinin arkasına 3-4 araba koymuşlar, zaten öncesinde bi 10 dakika diğer tarafta arattılar. Uzatmayayım, 3 anne 3 bebe 3 puset olarak sığıştık. Bu arada otokoltuğu 1 tane!! Alsancak İzmirin göbeği, polis kaynıyor. Neyseki ceza yemeden ama Arcanın yaygarası ile Agoraya vardık. Arca 99% arabayı sever ve ağlamaz. Artık ben diyim uykusuzluk sen de diş, bi elim elinde bi elim direksiyonda, kelle koltukta vardık. Bi de pusette oturmayı seven veledin istemeyecği tuttu. Yeni pozumuz : Arca AVM'de koşuyor, yorgunluktan düştü mü iki takla atıp öyle ayağa kalkabiliyor, Annenin bi elinde puset sırtında çanta arcanın peşinde... Nasıl şık di mi:) Bi taraftan Tunanın sakinliğine oturup yemeğini yemesine gıpta ediyorum bi yandan dilimi ısırıyorum, nazar değmesin diye. Tabii arca durmadı. Saklambaç oynayan büyük abilerle takıldı. Sobe yapmayı öğrendi. O kalabalıkta 3 adım geriden kendisini takip ettiğimi söylememe gerek yok sanırım. Tunanın kız versiyonu Ela katıldı aramıza. Pusetinde sakin sevimli. Gerçekten çok sevimli!! Hayatı nasıl özlemişim, öyle bi sarıldım. Sanki Hayat geldi, Arca durulacak gibi iyimserlik kapladı içimi, hani saçma sapan değişikliklerden medet umarsın, öyle bi psikoloji. Nah duruldu, daha da kudurdu. Bu arada Wenice'e giriyoruz, M&S, Joker... Arca ya ağlıyor ya kuduruyor. En son hep beraber Jokerde buluştuğumuzda dedim ben gidiyorum, son 4 saattir pilim bitti, biraz evde atsın enerjisini. Kısacası zaten varolan pimpirikli anne bünyesine, meraklı minik Arca halleri, üzerine de sos niyetine uykusuzluk ve diş sancıları eklenince dadından yenmez bir yemek çıktı ortaya.
Düdük arabaya biner binmez uyudu, iyi mi!! Ablama sabahtan sözüm vardı, erken çıkıcam diye uğrayamamıştım, arca uyur vaziyette attım kendimi ablamın kollarına. Durunun İngilizce neyim gösterisi varmış, Videosunu izledik birlikte. Keman çalmış canım ya nasıl ciddi. Sonra Külkedisi oyununu izledik. Şimdi bizim Duru çok güzel bir kız çocuğu, sarı saçlı mavi gözlü, uzun boylu, yani hani reklam çocukları gibi. Duruyu Külkedisinin balo sahnesindeki o güzel hali yapmışlar, Külkedisi halini de daha böyle silik görünümlü bir kız yapmışlar. Ay nasıl üzüldüm ya!! Yazık değil mi kıza ? Sorcaklar ne oynadın tiyatroda Külkedisinin çirkin halini dicek!! Yok o perili sahnede üsstünü değiştiremez diyeymiş, o zaman Durunun üzerine çirkin kıyafet giydir, büyü sahnesinde ışıklar kapanır, soyunur, içinden güzel kıyafet çıkar. Ay ne biliyim gıcık oldum. Ne fena!! Biz böyle istişarelerde bulunalım, Arca durunun odasında yer yatağında götünde pirelerle takılıyordu. iki lokma yedim bişeyler allahtan. Baktım uyanmıyor, akşam oldu, aldım gerisin geri arabaya koydum, eve götürdüm, hala uyuyor!! İroninin böylesi!! Oğlum uyuyaydın ya arkadaşlarımla keyif yapaydım, hadi uymayaydın da bi sakin olaydın be!! evde de uyumaya devam etti, ben akşam yemeği hazırladım o kadar yani. Akşam tüm kudurukluğu devam etti, uyumadan Cansulara da inemedik, Cansu hastaymış. Neyse uyudu, telsizi kaptık aşağı indik, Flashforwardın son 3 bölümünü izledik. 2 kahve ile göz kapaklarımı açık tutabildim. Bu arada Arca 1 defa uyandı bizim daireye koştum. Sonra gece yine 2 nöbetinde birlikteydik. Dişler... Acıyla uyanıyor ve acıdan geri dalamıyor. Zorla calpol içti, diş jeli tekrar, sonra birkaç saat daha uyudu. Sabah Zeyneplere kahvaltıya gittik. Orda da bi hareket bi kudurukluk. Arkadaşlar yorgunluğuma üzüldüler. Uyumak bilmez sonrasında da kalkmak bilmez bi bebem var. Ya da yer yatağını seviyor. Öğleye kadar uyudu. Bana iyi geldi, sohbet, keyif... Ama bir daha uyumadı. Eve döndük, anneye yapışma halleri, keyifsizlik... Diş çıkarma menapoz gibi bişey. Akşam 9'a kadar uyumadı, bi ara İlkerin annesi uğradı. Bu kadar olumsuzluğa rağmen neyseki eski iştahına kavuştu. Akşam bezelye pilav yoğurt üçlüsünü lüpletince evde bize yemek kalmadı, lahmacun söyledik, ona da yanımızda otursun diye mısır koçanı verdik, kemirdi, keyif almadı, lahmacun istedi, yarım bitti. Gören bu çocuğu aç bırakıyorum sanacak.
İşte böylee. Bazı günler Arcanın huysuzluklarından yaka silkiyorum, bazı günler ne bileyim sabır tellerim tıngırdıyor.

Anne tespiti: rahatlık, serinkanlılık, aymazlık . Bu üçlü bende yok anladım! Hiç olmadı zaten şimdi mi olacak! Ama törpülenmek lazım, kendini yetiştirmek lazım. Hülya hayat ve elif üçlüsünden özel ders almalı!!

haller - yazalım unutmayalım

Geçen Cansu bizdeydi, bunun bowling topunu annesi Cansuya verdi diye bi bakışı var, tırstık cümleten. Baktı olmuyor, aldı topu Cansunun elinden, diğer topu da kutudan aldı, pıtı pıtı bizim odaya kaçtı. Orası Cansunun girmyeceği kurtarılmıiş bögle ya yatağın üzerine koymuş, döndü geldi. Sonra tek tek bütün oyuncaklarını bizim odaya taşıdı. Yuh diyorum başka bişey demiyorum. Bencil teneke!

Beni çok özlüyor biliyorum. Yapışma halleri eve girdiğim andan itibaren başlıyor. Yemek hazırlarken bile izin yok anneye. O kadar alışmış ki bana mızırdanmaya, geçenlerde koltukta uzanıyordum, ilkerle oynuyorlar, sonra ben bi bilgisayara bakıyım dedim, masaya geçtim. Bu benim yer değiştirdiğimi görmemiş. Oynarken kafayı gümletti yine – bu arada anasına çekmiş acayip sakar – mızırdanmaya başladı. Kafayı tuta tuta koltuğa geldi. Ben yokum tabii, - anaa noluyo lan? – şeklinde bir şaşkınlık kafayı filan unuttu. Böyle rahat bi 10 saniye geçti. Bakındı beni gördü, sonra aklına geldi, yine kafayı tuta tuta başladı mızırdanarak bacaklarıma sokulmaya.

Mim Gelsin mi? - Toddler Shopping

GELSİN!!

Arcanın mecburi defilesi Hülyanın postuna denk düşünce “posta yorumumdur” şeklini aldı. İşlek zekalı Hülya da dedi ki hadi mim başlatalım! Hadi!!
Geçen yıl bu zamanlar bizim bebeler pek bi bebeyken baby shopping mimi döndüydü aramızda. Çok faydalanmıştık. Benim post da işte burada.
Yaz kapımızda, gardroplar değişti, bebeler büyüdü. Kim nasıl giydiriyor bebesini merak ediyoruz.
Sorular şöyle:
1.Nasıl giydiriyorsunuz?
2.Marka mı? Pazar mı? Semt butiği mi? Nerelerden alışveriş yapıyorsunuz bebelere?
3.Haftada 3-5 defa makine döndüren çamaşır canavarlarının cicilerini ütülüyor musunuz?
4.Terlik mi sandalet mi?
5.Şapka sorun mu? Nasıl çözüyorsunuz?
6.Malum deniz mevsimi açıldı. Mayo kullanıyor musunuz? Öneriler?

Sonra siz de 5 kişiyi mimliyorsunuz, mimlediklerinize link veriyorsunuz. Nurturia üyesiyseniz, güncellemelerinize postunuzu atıyorsunuz ki eş dost da faydalansın:)
Gelelim benim merak ettiklerime:
Kirazımın Doruk: pek bi cool tarzın var biliyorum, bazı tulumlarda Arcayla pişti olmuşluğunuz var. Hadi dökülün bakalım ana-oğul!
Başak'ın Çınar: Nurturia sayesinde tanıdım, merak ettim, Çınar neler giyiyor?
Yakışıklı Cevcev: Deli annen neler alıyor sana?
Sarı çizmelim ?

Ben tabii hep erkekleri merak ediyorum, biraz da kızlardan soralım:
Blog aleminin en tarz kızı Kuzu Ela, o tombul totona ne giysen yakışır:)