tatile doğru

İlker ve Arca memlekete geçen salı intikal ettiler. Bu yıl öyle 6 hafta tatil yok bana, bütün yazı benimle Brükselde geçirmelerini bekleyemeyeceğimize göre kurbandan yırtmanın keyfini çıkarıyorum. Evet bildiniz, ben bayram (özellikle kurban) gelenek sevmeyen birisiyim. İşlerin yoğunluğu bahanem oldu.

Yaz bekarı haftası kapsamında ne yapacağımı soruyorlar, "çalışacağım" diyorum. Nitekim çalıştım da evet pazar akşam üzeri mesaimin bitiminden bildiriyorum. Bir tatile çıkarken hiç bu kadar aklım zihnim işte kalmamıştı. Pek çok sebebi var ama en önemlisi son birkaç haftamı yiyip bitiren proje.

Bugün sabah sayfalarımı yazarken, şunu fark ettim. Sebep o proje değildi, aslında bu fucked up durumu son bir yılın sonuçlarından biri sadece. 

Geçen yaz tatilinden bugüne, gerçekten çok zor bir yıl geçirdim ben. 

Yazarlarevi Cinayeti

 Ne üşüten ne de terleten… tazecik bir hava var. Terastaki kanepede ayaklarımı uzatmışım, içeriden muhteremin deneysel bir tarifi yaklaşık iki saattir bir döküm tencerenin içinde ve de fırında pişiyor. Koku tarif edilemez bir cezbetme kudretinde. 

Deneysel çünkü tavuk butlarını osso buco sosunda pişiriyor. Bu da beyaz şarabın, taze baharatların düşük sıcaklıkta butlara nüfuz etmesi demek. Yaklaşık bir saattir, bu kokuyla ağzım sulanıyor, yiyeceğimi bilmesem rahatça işkence derim. Acaba komşular ne hissediyor? Kokuyu açık pencerelerden evlerine davet etmişlerdir, eminim. 

3N1K temmuz

 Temmuza girdik, temmuz mu bana girdi… hiç bilmiyorum. İşteki son iki haftanın stresi, günde 12 saate çıkan çalışma, vesaire… ve hala da bitmiş değil. Ben tatile çıkıncaya kadar bitecek mi , bilmiyorum. Orta kademe yöneticiliği tecrübe ettiğim bu sene beni çok silkeliyor. Eğitimsiz, el yordamıyla yöneticilik, lider olmak isterken insanların hayatına eden bir müdürümsü olma endişesi, ve nihayetinde tüm sorumluluğun altında ezilme durumları … evet herkesin tatil telaşına, proje teslim tarihlerine, sağdan soldan çekmelerine bir de stratejik kaygılar eklenince… aman ne sen sor ne ben söyleyeyim. Acaba diyorum, Cerenin geçen posta yorumundaki göçmen beyaz yakalı ben miyim? Ama sonra bakıyorum, hayır, bizim ofisteki japonları görünce ben epey Avrupa’lıyım, en azından ofiste yatmıyorum- yani henüz yani şimdilik - :)))

Yorum demişken…. Benim blogda yorumlarım 14 senedir açıktır, insanlar neler yazdılar… cevap vermesem de silmedim. Ama son zamanlarda sürekli bir spam/reklam…. Çöplüğe döndü yorumlar. İşte bu yüzden denetim getirdim. Önce okuyup sonra yayınlıyorum. Bu, yıllardır okuyup yorum yapan arkadaşlarıma garip gelmiş olabilir, açıklamak istedim. Bir de ben de telefondan yorum giremiyorum, lanet olsun! Hep atıyor beni. Bilgisayardan sorun yok ama bilgisayar da öldü o yüzden çok zor cevap yazıyorum, çok özür dilerim.

Belki superman yoktur? Belki sabah akşam clark kentiz? Olamaz mı?

 Kitap okuyorum peki tamam okuyordum ta ki kulağımdaki müzikle yaklaşık on yıl öncesine gidinceye kadar… 

3N 1ben

 Hazirandan merhaba!

Ne yapıyorsun? Dersen, bu satırları yazarken ofis partisinden erken çıkmış, evde ayağımı uzatmış düşünüyordum… ne acayip iş! 

Partinin amacı Ukrayna’ya umut olmak için yardım toplamaktı. 

Small talk

Bunun Türkçesi şu: havadan sudan muhabbet-hoşbeş-ayaküstü muhabbet-gevezelik falan filan…

Benim iki cihan bir araya gelse beceremediğim şey! İnanmazsın, iletişim eğitiminde kişisel gelişimim için small talk geliştirmemi önerdiler. Kahve makinasının başında bir projenin geleceğini ve yahut bir stratejik kararın detaylarını konuşabilirim lakin hafta sonu naptın diye sormak aklıma gelmiyor! Bana ne!? 

Benim kadınlar

 Neden bilmiyorum, etrafımda hep kadınlar olsun istiyorum. 

Kitap kulübündeki kadınlarla mı başladı, yoksa daha eskilerde ablamla kader birliğimizden, yurt odasındaki canlarım Elvan, Gülayşe, Tuba ile mi ?

Deniz’den terapist tavsiyesi aldığımda listeden psikolog kadınları aldım önce ve tabii ki terapistim kadın. Anlamam ben eğitimden teknikten, içime öyle sindi. Melis terapistim olmasaydı iyi arkadaşım olurdu, seanslar iyice muhabbete dönüyor nitekim. 

Bir devrin sonu: İşte normale dönüş, dönüşte 4 gün mü ?

Ufaktan bir sitemle Post Covid'e keskin dönüşü sindirmenin benim için ne kadar zor olduğundan bahsetmiştim. 

O günlerde sadece maskeleri atmaktan ibaret olan süreç zamanla normale dönmenin - çok affedersin - bokunu çıkardı ve her şey tam anlamıyla iki yıl öncesine döndü. Sanki o iki yıl olağanüstü bir şekilde yaşanmamış gibi, hiçbir şey olmamış gibi eskiye döndü, özellikle iş ortamında... 

Düşünmeden edemiyorum, acaba beynimizin en güçlü yanı ne? Hatırlaması mı? Unutması mı? Ya da unutulması gerekenleri iyi seçebilmesi mi?

Hepimiz geçen iki yılı unutmuş gibiyiz…

İlk duyurular yöneticilerin en az 3, çalışanların 2 gün ofise gelmeleri beklendiği yönünde yapıldı. Pek kimsenin kulak astığını söyleyemeye gerek görmüyorum, neden çünkü insanlar belki pandeminin zorluklarını unutmuşlardı ama evden çalışmanın iyi taraflarını değil. 

Hadi kabul edelim, sabah akşam trafikte geçirdiğiniz zamanı ailenize ve kendinize ayırabiliyorsunuz, iki toplantı arası ya da öğle molası çamaşırınızı yıkayabiliyor, akşam için makarna sosunu ocağa koyabiliyorsunuz. Tüm bunları veriminizi düşürmeden yapabiliyorsunuz. 

"Peki neden şimdi ofise dönelim ki? "

3N 1 ben:)

Hani her ay yazıyorum ya... "Ne yapıyorum? Ne okuyorum? Ne izliyorum?"

Bak işte Nisanı atlamışım… halbuki nisan benim üzerinden geçti desem yeridir. 

Neler yapıyorum demeyeyim de neler yaptım  diyelim…

Lokum

14

29

5

6

22

26

44

Son günlerde aklımdan dilimden geçen rakamlar...

14 yıldır bu blog hayatımda, Arca gibi... Sanki Arca'nın geleceğini bilirmişim gibi açmışım blogu, Arca gelecek diye değil. Günlük hayatımı anlatırken hayatımın Arca'sıyla bir süre meşguliyet vermişim. Dün aklımdan geçti, Arca gibi bu blog da ergenliğe girdi sanki. Kimi zaman atarlı, kimi zaman uzak...

Portakal çiçeği

 Kokusunu bilir misiniz? 

Ağacın altından ayrılmak istemeyeceğiniz kadar nefis, içli, gönül teline dokunan bir kokudur, çiçeğini elinize alır ara ara koklarsınız da doyamazsınız…

Arap yasemini de bu vakit açar, cire aseptine kreminin kokusu var ya… hah işte o!

Kitap yorumu : Devir

 Az önce Ece Temelkuran’ın Devir kitabını bitirdim. Acının en dibinden öyle gülümsetmek ancak çocukların bakış açısından sağlanabilirdi. 

12 Eylülü çocukların gözünden, kalbinden anlatmak o kadar zekice ki, elim kalbimde okudum. 

Ne yapıyorum? Ne okuyorum? Ne izliyorum?

 Ekinoks canım … 

Günler burada, bu kuzeye yakın Avrupa ülkesinde nasıl hızlıca (Türkiye’ye göre iki kat hızda) kısalıyorsa, o hızda uzuyor. İşte ekinoks onun habercisi. Türkiye ile saat farkımızın bire düşeceğinin yani normalleşeceğinin habercisi. 

Bir başka haberci de, manolyalar… 

Tek lokmalık tarçınlı kurabiye tarifi

 Ne vakittir yazayım diye düşündüğüm, kendime ödev ettiğim ve sürekli ertelediğim tarif huzurlarınızda: "Tek lokmalık tarçınlı kurabiye"

Anamın tarif defterinden global bir lezzet... Cemicümlemize büyük bir hizmet.

Efendim, olaylar bir departman toplantısında başladı, Malezya'daki sel felaketinde etkilenen oradaki fabrikada çalışanlarımız için bir yardım kampanyası yapılacaktı ama bir türlü organize olunamıyordu. Bizim müdür, kimse yapmıyorsa biz departman olarak aksiyon alalım, başlayalım, diğerleri de bizi takip eder dedi. Herkesin yapabileceği ne olabilir derken, "fırında bir şeyler pişiririz"de karar kıldık. 

Genelde geleneksel lezzetler öne çıktı, buranın meşhur butter cake'i, krebi, Rus arkadaşımızdan peynirli bir tatlı, herkesin benim yaptığımı sandığı ama aslında diğer Türk arkadaşımızın revanisi, İtalyan Parmiciana di melanzane (patlıcanlı peynirli bir şeyler) ve bu üst seviye geleneksel lezzetler müthiş ilgi görürken benim tarçınlı kurabiyeme pek kimse bakmadı. İlk hafta sonunda öte departmandaki Yunanlı bir arkadaştan tek sipariş almıştım. Buna üzülen ekip arkadaşlarım sipariş verdiler.  

Önümüz bahar, önümüze bakalım

 Kısa zamana çok şeyler sığdırmak istiyorum. İçimden öyle çok şey yapmak geliyor ki...

Kitap okumak... elimde okumakta olduğum o kadar çok kitap var ki... Hangisi?

Yok acaba aklımda bir dolu fikir, yazsam, blog yazsam? Ama acaba hangisini yazsam önce?

Mutfağa girmek... Arca için kek mi pişirsem, hafta içi için öğlen yemeklerimi mi hazırlasam evvela?

Zihnim sürekli koşuyor, sürekli... Hiç durup dinlenmiyor gibi. 

Önce hiçbirini yapmadım. Yunan pastanesinden aldığımız kadayıfı yerken, kahve içtim. Arca'nın maçında fena halde üşmüşüm, en kalın kazağımı giydim, şeker ve karbonhidrat yüklemesine bu iç üşümesi de eklenince, yirmi dakikalık uykuma kaçtım. Öylesine sırt üst uzandım, içim geçmiş, saati yirmi dakikaya kurmuştum  - çünkü uzun uyku bana yaramıyor - on dokuzuncu dakikada uyandım. Kucağıma bilgisayarımı aldım, demek ki yazacağım...

Office bitch

 Bu hafta henüz çarşamba ama bana kısaca office bitch diyebilirsiniz.

PMS hormonlarıma sağlık diyeceğim ama yok sadece hormonlara bağlamak hafife almak olur. 

Post covid… normalin içine düşüvermek

 Tam iki yıl sonra bir anda normalin içine düştük. Öyle bir düştük ki normale alışmaya korkuyoruz yoksa normal dediğin alışmaların en kolayı.

“Kilo durumları nasıl?”

 Son cemre de toprağa düştüğüne göre yıllık geleneksel kilo vermeye (pardon sağlıklı yeme) niyet etsek mi?

Platonik arkadaşlarım

 Tam da yeni bir başlık atmıştım: "kilo alma durumları nasıl"

Sonra önceki postlarıma gelen yorumlara cevap yazmadığım aklıma geldi, döndüm bir daha okudum bir daha içim şefkatle doldu, ve her birine cevap yazdım ve bir defa daha bu bloga ve bu blog sayesinde çevrelendiğim insanlara yani siz okuyanlara şükrettim.

dedim ki, evvela nasıldın bugün bir anlat, başlatma kilona can simidine, semere dönmüş popona, sen anlat... bunu kendine, canım baisy'nin dediği gibi platonik arkadaşlarına borçlusun.

Ne yapıyorum? Ne okuyorum? Neler izliyorum?

 Güdük şubatı raporsuz geçirmişiz. Tüm blog alemi de benim ne okuyorum ne izliyorum postumu bekliyordu, yurtdışı ve yurtiçi temsilciliklerden mesajlar alıyordum peh :))

Ne yaptığımı az çok biliyorsunuz, panik atak kendini sevmeme, falan fişman!

Küçük hayatımdan

 Bu hafta boyunca işle oyalandım, hemen her gün ofise gittim, her seferinde İlker kullandı arabayı, gün içinde iyice yorulup günün sonunda hemen her akşam 1-2  kadeh şarap içtim, erkenden yattım, erkenden kalkamadım, sık sık yaşadığım nöbetleri hatırladım, terapide anlatmak için özellikle hatırlamaya çalıştım, hiç yazmadım, hiç okumadım, hemen hiç spor yapmadım, iki defa Flamanca dersimi erteledim. 

Hissiyat böyle

 Kendinizi sevmeyerek güne başladığınız oluyor mu? Ona buna carladığınız ama aslında öfkenizin yegane hedefinin kendiniz olduğunun bilincinin de size hiç yardım etmediği sabahları? Aynaya bakasınız gelmediği hani? Akşamı zor ettiğiniz, bir kadeh şarapla bile keyiflenemediğiniz? 

Irkçılık

 Irkçılığa maruz kalmanın en kötü tarafı hazırlıksız yakalanmak… günlük hayatınızı her zamanki gibi sürdürmektesinizdir ve bir anda yüzünüze inen bir tokat gibi afallatır sizi, özellikle ilk seferinde. Ve sonra gardınızı almayı öğrenirsiniz. 

Ağlamak bir öfke dışavurumu olabilir mi?

 Her cumartesi gün ortası terapi sonrası kendime soruyorum: neye ihtiyacım var?

Bazen yazmaya ihtiyacım oluyor, bazen ağlamaya, bazen papatya çayına hatta bir kadeh şaraba…

Bugün cevabım yürüyüştü. Sabah bir saat kardiyo yapmış olmama - yani egzersiz hedefimi tutturmuş olmama- rağmen çıktım. Çok soğuk ama güneşli bir Brüksel öğleni, ormana doğru yollandım. 

Ara sıra zihnime üşüşen cümleler… 

Sorgulamalar: "Lizbon'a Gece Treni"ninden payıma düşenler

Son birkaç haftadır, cumartesi günleri mental bir yorgunlukla geçiyor. Çok ağır. Bu hafta çok daha ağırdı çünkü bütün hafta içini çocukluğumun en eskilerini en saklanmışlıklarını deşeceğim bir ev ödevi ile geçirmiştim. İyi hazırlanmıştım. Ortaokula kadar tüm içim ters yüz edilmişti, notlarım, haritalarım şemalarımla terapi seasına hazırdım. Sanmıştım ki, bu arkeolojik çalışma, terapide sergilenecek ve terapi daha az sümüklü geçecek. Çok yanılmıştım. Daha on iki yaşıma gelmeden önce tüketti beni. Neyse ki seans bir saatte bitiyor, yoksa ben biterim.

Her seans sonrası İlker merakla soruyor, anlatıyorum. Her seans sonrası, kendisine şükrediyorum, ona rastlayışıma. Ve hayatımı sanırım sadece 3-4 cümlesinden başka etki etmemiş rahmetli anneannemi anıyorum, ne demişti? Allah eşinizden, işinizden güldürsün. Kuvvetle muhtemel -varsa eğer - cennettedir, pamuk anneanneye bu duası için kucak dolusu minnet... 

Arınmanın hafifliğine ve Ayfer Tunç'a ve Nilay Örnek'e ve karnıyarığa...

 Arınmanın hafifliğine...

bir odam var benim, yani ben gaspettim. Arka oda. Çalışma odası. Misafir odası....

Yok hiçbiri değil, benim odam. Vaktiyle çamaşır odasıydı, çamaşır askısını bizim yatak odasına attım. Zamanla çöktüm buraya. Hele pandemi ve home working bahanem oldu, ofisim yaptım burayı. Her gün, sabah 06:30 gibi giriyorum, bahanem spor yapmak, sonra ofise dönüşüyor... Akşam televizyonda maç varsa, kaçışım oluyor, kimi zaman yoga meditasyon merkezi, terapi odası, flamanca dersi odası, kitap kulübü falan filan derken çıkmıyorum buradan! Evde beni ararlarsa, biliyorlar çalışma odasında, yuvamda, kozamdayım.

Hayalkırıklıkları

 Hayal kırıklığının kötü olduğu söylenir. Düşüncesizce varılmış bir önyargı. Hayal kırıklığı yoluyla değilse hangi yolla keşfedebiliriz neler beklemiş, neler ummuş olduğumuzu? Bu keşifte değilse, nerede yatar insanın kendini tanıması? Hayal kırıklığı olmazsa, insan kendisi hakkında aydınlığa kavuşur mu? Hayal kırıklıklarına, onlar olmasaydı hayatımız daha iyi olurdu diyerek, içimizi çekerek katlanmamalıyız. Onları biriktirmeli, bulmalı, toplamalıyız.”

Kitabın böyle bir etkisi var, sizi kendi kendinizin arkeloğu yapıyor. 

“Kim olduğunu gerçekten öğrenmek isteyen biri, hayal kırıklıklarını durup dinlenmeden, tutkuyla biriktirmelidir ve hayal kırıklığı doğuran deneyimleri biriktirmek bir hastalık gibi olmalıdır, hayatının her şeyi belirleyen hastalığı; çünkü öyle olursa, hayal kırıklığının yakıcı, zararlı bir zehir olmadığını, bizi oluşturan gerçek çizgiler konusunda gözlerimizi açan serin, yatıştırıcı bir merhem olduğunu apaçık görebilir.

Sadece başkalarını ya da durumu ilgilendiren hayal kırıklıklarıyla ilgilenmemelidir kişi. İnsan, hayal kırıklığının, kendisini kendisine götüren bir el kitabı olduğunu keşfederse, yaşadığı hayal kırıklıklarını öğrenmeyi arzular: Cesaret eksikliği ve yetersiz samimiyet gibi, ya da insanın kendi duygularına, eylemlerine ve sözlerine çektiği korkunç derecede dar sınırlar gibi. Öyleyse kendimizden ne bekledik, ne umduk? Sınırlarımız olmadığını mı ya da olduğumuzdan bambaşka kişiler olduğumuzu mu?”

Co-gitsin!

O kadar zor bir haftaydı ki an itibariyle cuma akşamına yaklaşıyor oluşumuza şükrediyorum.

Geçen Pazar günü burnu akıyordu Ergenim Arca'nın, üşüttü yine dedik, sallamadık. Sallamayı bırak aldık çocuğu maça götürdük. Gol attı, arkadaşlarıyla sarıldılar, maçı kazandılar bir çember halinde kucaklaşıp dakikalarca tezahürat yaptılar. 

Beyaz Torosun (?) sırrı

 Bu memlekette aksiyon bir bizim oğlanın göbeğine düştüğü tanker devrilmesi bir de Nuri Alço barmen hadisesi( inanmazsın içkisine hap attığı yüzlerce kadının ırzına geçmiş, nuri alço filmlerinden ilham almadıysa şerefsizim) 

Başka bir şey yok.

Biz de ergenimle napalım sokağı mesken tutmuş beyaz araca sardık hani anlattıydım…

Neyse ki bu araçtaki farklılığı fark eden bir biz değilmişiz. Bizim sitede ona 92. Daire diyorlarmış.

Dumur diyalog #174

 Geçen koltuk meselesinde demiştim, bunlar beni ufaktan kapının önüne koyarlar diye, aleni plan yaptı ergenim Arca, olaylar şöyle gelişti.

A: Baba ya bir çıtır tavuk yapsak ya, off ne zamandır yapmıyoruz.

Y: İzin vermiyorum! Kızartma leş gibi kokuyor yapamazsınız.

A: Tamam o zaman şöyle yapalım baba, annemi kapının önüne koyalım, biz yapalım yiyelim sonra içeri alırız.

İ: Çıtır tavuk için anne kapının önüne konur mu oğlum? (hah işte kocam beni koruyor) Hani kedi köpek filan alsak neyse...

A: İyi fikir, annem haftada iki gün eve gelsin, köpeği o gelince göndeririz. 

-------------------------

HPV aşısı:

Türkiye'de ne zamandır ücretsiz olması için kampanyalar yapılan HPV aşısını burada ortaokulun ilk yılında isteyenlere yapıyorlar. Okuldan yazı geldi, çocuğunuza da anlatın, onayınız olursa yapalım yazıyor. Arca'ya anlattım, ergenlik çağında aktif cinsel hayatı başlamamış bireylere ileride cinsel yolla bulaşıp ciddi hastalıklara yol açacak bir virüse karşı etkiliymiş, ne dersin, dedim.

A: Nerde yapacaklar?

Y: Sağlık görevlileri okula gelecekmiş, okulda yapacaklarmış.

A: aaa olur mu hiç!? Pipimize mi yapacaklar?

Y: yok ya normal koldan.

A: Ha tamam o zaman yapsınlar

Mekanın sahibi geldi

 Pazar gününün, üç buçuğu gösteren dakikalarında bir tatil gününden alınabilecek en yüksek verimi almanın haklı gururu içindeyim, sayın okuyanlar. 

07:30'da kalkmışım, sabah sayfalarımı yazmışım, yetmemiiş geceden kalma boyun ve omuz ağrılarım için yoga yapmışım, babababbak...

O da yetmemiş, 09:00'daki Flamanca dersim için tekrar yapmış, bir de üstüne ders almışım. 10:00 itibariyle evin pipilileri uyandığında ben on kaplan gücünde mutfağa dalmış idim.

İşte bunlar hep erkencilik. İşte bunlar hep tavuk misali 22:00 civarı uyumuş olmanın nimetleri, işte bunlar hep yaşlılık belirtileri.

Lüzumsuz bilgiler Vol.4: Kendime notlar

Aralıklarla şahsıma ait lüzumsuz bilgilerle blogu şenledireyim diyorum. Neden? Hiçbir fikrim yok, paşa gönlüm diyelim.

Ne yapıyorum? Neler okuyor, neler izliyorum?

 Hala tatildeyim. Aslında ofis dün açıldı ama ben iki gün daha izin aldım, maksat geç gelmiş kocamla ve hala tatil olan oğlumla 1-2 gün daha geçirmek. İdi. Maalesef dün 3.doz aşı olduk ve kocamla ancak karşılıklı kanepelerden sızlanıyor, sakar oğlan kolumuza dokunur diye de Arca'ya yaklaşmıyoruz. Arkadaş bu nedir ya!? Pertimiz çıktı resmen. Hayır bir de dediler ki, yarım dozmuş, booster dozuymuş. Hee boost etti ebemizi. Aslında yine bu tatili iyi ki almışım dedim, zira çalışmam imkansız resmen hasta hasta yatıyorum. 

Şuursuz özgüven, lütfen! [ ergentalks! ]

 Self reflection filan bahsediyordum ya geçen yazıda, yarı yıl değerlendirme konuşmasından önce yöneticim karşıt karakterimle iletişimimi nasıl yönettiğimle ilgili bir düşünüp gelmemi istedi. Hani o üç yıl önce renklerle ilgili bir kişilik analizi vardı, hani Jung öğretilerinden yola çıkan rapor. Ben de dengesizin önde gideni çıkmıştım. Pardon dengesiz demeyelim de yaratıcı gözlemci diyelim ;)

Bu testin sonuç raporunda bir de karşıt kişilik var. Yani senin zıddın yani -bence- uyuz olduğun...

Adettendir...

 Adettendir yeni yıla bir ilk yazı yazılır. Geçmiş yıllara ait yeni yıl ilk yazılarıma şöyle bir baktım, bak bu da adettendir. Deli misin niye kendi yazdığın yazılara bakıyorsun, işin mi yok? diye düşünenler olabilir. Ben de onlara derim ki, sosyal medyadaki kendini tekrara düşenlerin birbirinin kopyalarının, birbirinin kopyaları olmamak adına saçmalayanların yazdıklarına, paylaştıklarına vakit ayıracağıma evet, kendime dönüp bakmayı tercih ediyorum. 

Bir kafaya bir duman şart

 Babamın meşhur lafı, gavur cigarası tüttürme bahanesi… ben de yıllarca ne keyifle içtim mereti. Aramıyorum şimdi acep kafa hep dumanlı olduğundan mı:))

Beklerken...

 Geçen pazar, hani harika olan ... İlker'in geç geleceğinden ve benim bu değişikliğe tepkimin geçen defakine göre son derece sakin olduğundan bahsetmiştim. 

Yazıyı yazdıktan sonra iki durum arasında neyin farklı olduğuna baktım. Öyle ya, yine iş 3 derken 5 haftaya çıkmıştı, "benim sınırım 4 hafta, 4 haftayı aşma" dememe rağmen. Üstelik buradaki bütün Türk arkadaşlarım, hani felaket senaryoları yazarken beni kurtarmaya çağıracaklarım, tatile çıkmış, ülkeden ayrılmışlardı, en sevdiğim arkadaşlarımdan birilerinin İtalya'ya taşınacağını yeni öğrenmiştim ve etkisi çok ağır olmuştu, bir arkadaşımızın babası vefat etmişti, dolayısıyla kedisine bakmak zorunda kalacaktım (İlker gelmiş olsaydı, görev onundu) ... Yani işler geçen defakine göre çok daha kötüydü. 

Yine de... kediye bakma ekibinin whatsapp grubunda, "beni onu sevgi manyağı yaparım, şımartırım" diye arkadaşımı rahatlatmaya çalışan kocama "sen gel de beni şımart" diye sitem etmekten gayrı bir tepkide bulunmamıştım. aklı bende kalmasın diye de dil filan dökmüştüm, düşün yani bendeki olgunluğu, erdim lan ben!

Diyecektim ama yok... Pek öyle değil. 

Dün kedi bugün karne

Dün kedi... 

Osman'a gittik, bizim arkadaşın kedisine. Çok çekti o kedi, kanser oldu, iki defa ameliyat geçirdi. Zaten önceden uyarılmıştık, görünce üzülmemek için. Önceki gece rüyalarıma girdi Osman, çarşamba akşamı yerine perşembe sabahı gittiğimiz için ölmüş, tövbeler olsun. 

Neyse perşembe sabahı iki toplantı arası çıktık. Navigasyona bakıyorum ayağına bizim şüpheli beyaz aracın karşısına çektim arabayı, Arca'ya tembihledim, çaktırmadan çek fotoğrafını, özellikle plakanın. Vallahi veririm polise olmadı bizim site yönetimine. Bakacağız artık, gözümüz üzerinde. 

Bugün saydırma günü

 Bok gibi soğuk bir günden, çatır çutur buzlu bir günden merhaba!

Çok sıkıcı bir gün çünkü içimden bir şey yapmak gelmiyor. Çalışarak oyalandım sonra öğle tatilinde ofise gittim, arkadaşımın ev anahtarını almaya, Japonlardan başka ofiste hiç kimse yoktu. 

Ergentalks: Ergenim Arca ile dedektiflik qeyfi "what foot are you?"

 Ergenim Arca ile baş başa yeni bir beş hafta daha devirmek üzereyiz. Malum İlker'i gören cennetlik.

Bizim ergeni fbu süreçte biraz çözdüm ben, belki o da beni çözdü, ya da "deli kadın kendi haline bırakayım" diyerek halden anlıyor, artık bilmiyorum, ama götümü kaşıyayım daha iyiyiz. En azından sakinleşmek için her akşam bir demlik papatya çayı içmek lavanta yağı koklamak zorunda kalmıyorum.

Çözdüm derken, aslında şöyle...

"Arca oğlum senin annen bir salaktı..." Vol.28

 Evvela döndüm baktım, en son serinin hangi numarasında kalmışız... Zira epey olmuş salaklıklarımı kayda almayalı. Yapmıyor muyum, yapıyorum ama demek insan unutuyor yazmayı. Serinin hemen hemen tamamını hatmettim. Bayılıyorum eski yazılarımı okumaya - demiş miydim? Kesin demişimdir. Şimdi bizim oğlan 13'e merdiven dayadı (gerçi ona sorsan çoktan 13 ve her şeyi yapabilir, diğer taraftan 15'lik kız takımıyla oynayıp yenilince birden yaş 11'e iniyor ama aramızda üçün beşin lafı olmaz) hala tek parça ya ben ona şaşırıyorum, anneannemin dediği gibi çocukları koruyan melekler filan olmalı. 

Kafasını gümletmeler mi, dizanteriler mi, sinüzitler mi neler neler.... 

Ne yapıyorum? Neler okuyor, neler izliyorum?

 Koca bir kasım ayı geçmiş ve ben utanmaz kadın elim varıp da oturup not düşmemişim bloguma. Bu dünya benim ne okuyup izlediğimden mahrum mu kalsın!? Hiç! Düpedüz terbiyesizlik. 

An itibariyle Aralık ayının gelişini pms sancıları ile arabada Arcayı beklerken kutluyorum. 

Bu soğukta ne antrenmanı ya… 

Sağnak kar yağdı bugün, hiç tutmadı ve bok gibi bir soğuk bıraktı ardında. Lanetsin kış! 

Eve girmeyi, mantı haşlayıp bol yoğurtla tıkınmayı, üstüne sıcak çay ve çiğdem eşliğinde mal mal televizyona bakmayı iple çekiyorum. Tabii ki battaniye altında. 07:30’da başlayan ve yarım saatlik yemek molası dışında full toplantı ile geçen bir günün akşamından beklentim budur, kayıtlara geçsin.

Neler yapıyorum?

Önceki postta anlattığım derin mental çözümlerimin yanı sıra deli gibi alışveriş yapıyorum. Sürekli bir tüketim halindeyim, allah hayra çıkarsın. Tamam evet gardırobun yarısını sadeleşme yarısını da kilo aldım ayağına yok etmiştim ama bu kadar da olmaz! Euro aldı başını gidiyor diye, muhterem İzmir’de nasıl olsa koca bir bavulla dönecek diye, black friday diye olmaz ki… olmamalı. Bana verdiği moral bir yana, utancımı içimde yaşıyorum, yok lan yaşamıyorum oh anlattım rahatladım.

Hayır bir de o kadar giysi yatırımını niye yapıyorsam nihayetinde ofise gitmeler haftada bire düşürüldü. Dur lan keşke eşofman alsaydım :)))

Şaka bir yana gerçekten saçmalamayı bir yana bırakmam lazım. Lanet olsun içimdeki leş tüketiciye!

Neler izliyorum? 

Outlander 3.sezon itibariyle muhteremi sıkınca, bırakmıştım, tek başıma devam ediyorum, ama işte öylesine…

Muhteremin , tavuk gibi erkenden yattığım geceler bensiz izlediği sex education dizisine başladım. Güzel bence. 

Muhterem kocamla fransız dizisi Family Business bitirdik, şahane komik dizi tavsiye ederim. Kulüp isimli diziyi de izledik. Dokunaklıydı ama bana çok dokunmadı, belki beklentim yüksekti ya da bilemiyorum işte neyse…

Yargı izlediğim yegane anaakım Türk dizisi, var mı Türk dizisi tavsiyesi? Alırım :)

Ne okuyorum?

Epey okudum bu aralar. 

Önceki postta anlattığım Pembe Fili Düşünme en sevdiğim. 

Uzunharmanlarda bir davetsiz misafir de aktı gitti, pek iz bırakmadı. 

Sonra kitap kulübüyle okuduğumuz Deniz Yolu bitti, hatta yeni öykü kitabına başladık. Bir büyücünün çocukluğu - Hermann Hesse.

Daldan dala konuyorum, bir de arada derede okuduğum Ece Temelkuran’dan Devir var. Hoşuma gidiyor şimdilik, bakalım.

Ee, sizde ne var ne yok? 

Panik atak

 Çocukken pazarları pek sevmezdim. Benim için pazar demek, tatlı başlayan (7'den 77'ye ve kovboy film sabahları) ve sonrasında - özellikle soğuk kış pazarlarında - birer bardak sahlep eşliğinde buğulanan camların ardında, arabada futbol maçı dinlemek (hala futbol spikerlerinden haz etmem) ile devam edip kızarmış barbun balığı, pazar banyosu ve çamaşır makinasının sesi ile son bulan  haftanın bir günüydü, tatlı hafta sonunu pazartesiye bağlayan gün...

Pazarları artık çok keyifli buluyorum. koşturmacasız, uğraşısız sadece yeni haftaya zihnini hazırladığın bir gün. Belki burada hiçbir yerin açık olmadığı, yerel insanların evleriyle, aile büyükleriyle geçirdikleri bir gün olmasından kaynaklı bir dinginlik var pazarlarda. Daha doğrusu kış pazarlarında. 

Her hafta başı ofislerde veya şimdiki virtual toplantılarda ayak üstü sohbetlerin bir numaralı sorusu olduğu üzere, "hafta sonun nasıl geçti" diye sorsalar, "açık ara en muhteşem hafta sonuydu" derim, üstelik İlkerimin olmadığı ilk hafta sonum. Cumartesinin hareketliliğinin pazarın sukunetiyle dengelendiği muhteşem bir hafta sonu. Şükür ki ne şükür...

Instagramda kalmasın

 

Ergenim Arca ile tavuklu pilavlarımızı kaşıklarken bugünün şahane bir gün olduğuna karar verdik. 

Ben rutin işlerle ve planlamalarla ve tabii ki görece az toplantılarla geçirdiğim bir evde çalışma gününün sonunda kendimi tükenmiş değil de enerjik hissetmenin coşkusu içindeydim. Tabii bir de cuma olması… tabii bir de haftalar sonra ilk defa bir saatlik öğle tatili yapmam ve tabii ki bu zamanı, tavuk suyu hazırlayıp bir odayı temizlemeye ayırmam tüm günüme keyif katmıştı. (Çaktırmadan düzen temzilik mi sever oldum? Yaşlanıyor muyum ne!?) 

Ergenim Arca’nın bugünkü testleri iyi geçmiş, önceki iki testinden de tam not almıştı. Evet bok gibi bir havaydı, evet ilkerimiz yoktu ama gün iyiydi ya! Hele bir de tavuklu pilav hey yavrum hey! Aslında tavukları haşlarken niyetim sadece tavuk suyuna çorbaydı, zira kar kapıda, bünyeyi sağlam tutmalı ama baktım tavuk çok suyu da çok pilav yapmayayım da napayım? 

An itibariyle… 

Bir şişe kırmızı şarap açtım…

Pijamamın üzerine en pofuduk sabahlığımı giydim.

Yün çoraplarımı dizlerime kadar çektim.

En sıcak battaniyemin altına girdim.

Sandal ağacı tütsümü yaktım -kışa daha fazla yakışan bir koku bilmiyorum!- 

Spotify’da eskilerden tanıdık bir şeyler çalıyor. 

Dışarıda usul usul bir yağmur. 

Peki ben bu günüme şükretmeyeyim de ne edeyim :) 

N’aber nas’sın?

 Bizim evin ergenini kocam -canım ciğerim- antrenmana götürdü. Aynen şu aşağıdaki şekil hissettiğim iş gününün sonuna evde sakince ve yalnız başıma oturmak yakışırdı, yakıştı. Depoya su almaya inip şarapla yukarı çıktım, serin serin yudumluyorum. 

Birazdan İlker marketten arayacak, iki olasılık var:

1-somon buldum sadece salata yap

2-yeşil mercimek pişir

Diyecek. 

1+2 de olabilir, mercimek yemeğini yarın yerler, zira ben İspanya’ya gideceğim. Vaka sayıları bu kadar artmışken bizim şirket henüz iş seyahatlerine sınır getirmedi, gidiyoruz bakalım. Yarın komite devlet kararlarını açıklayacak. Kuvvetle muhtemel evden çalışmak norm olacak, isabet olacak, virüs cirit atıyor, iki doz aşılılar bile hasta oluyor, ama biz haftada üç gün ofisi dolduruyoruz. Aman neyse ne… 

Bayramlar, değerler, Atatürk…

 Belçika’da Kasım ayına tatille başlanır, 1 kasım azizler günü, tatil. Bu civarda bir haftalık okul tatili olur ve bizim ofis özellikle de okul çocuğu olanlar tüm hafta izin alırlar. Ben de kocamın dönüşü oğlumun tatili derken iki gün izin aldım, sakin birkaç günün tadını çıkarıyorum. 

Haftaya da uzun haftasonu yapmışlar, ayın onbirinde birinci dünya savaşının ateşkesi kutlanıyor, peşi sıra haftasonuna denk gelmiş resmi bir tatili koymuş dört gün tatil etmişler. Tabii bunlar bizim memlekette aşina olunmayan bayramlar, kutlamalar…

Ne azizimiz var ne de birinci dünya savaşının ateşkesi bize yaramış…

Türkiye’den kocam geldi, evde bir bayram havası…

 Sabaha karşı yola çıktığı için uykusuzdu, 1-2 saat dinlenmek istedi. O uyurken yanından gitmeyeyim istedi. 

İçimden gelmiyor.

 Geçenlerde instagram hesabındaki mesaj kutumda ne zamandır paylaşım yapmadığım için meraklanmış, hatırımı sormak isteyen bir takipçim vardı. Hayır takipçi demek çok ayıp kaçıyor çünkü Adile tünelin ucundaki ışıktan, yani Arca'nın tuvalet iletişimi sürecinden beri blogu okuyan bir arkadaş benim için. Nedense sosyal medyada takipleşmek normalken blogdan tanışlarıma takipçi demek hoş olmuyor. Demek ki blogun samimiyeti.... diye uzatmayacağım, karşılaştırma yapmayacağım zira her ortamda kimin ne kadar kendi ait hissettiğinin kararını ben veremem. 

Ne yapıyorum? Ne okuyorum? Ne izliyorum?

 Yırttık bu defa. En azından biz. ikinci testimizin de sonucunu negatif aldık, Arca okula döndü ve rahat bir nefes alır gibi olduk. 

Corona günleri

Geçen pazartesi, sabah okuldan alın dediler, yakın temas arkadaşının COVID testi pozitifmiş. Son temas ettikleri gün önceki salı ve Arca da ikinci doz aşısını çarşamba olmuştu. Arca'da hiçbir semptom yok, dolaysıyla hiç şüpheye düşmedik. Ne de olsa daha önce de sınıftan çocuklarda görülmüştü, teste götürmüş, karantinaya almıştık. Bu da böyle olacaktı muhtemelen. Hem hiç semptom yok, hem aşısı da var (yani en azından ilk doz).

Test sonucu salı gecesi ulaştı: Pozitif! Büyük şok, endişe... Ertesi sabah telefon trafiği, okul arıyor, devlet arıyor. Uzun uzun neler yapacağımız konuşuluyor. Arca derhal izole edildi, odasına kapandı, tuvaleti banyosu ayrıldı. Odasından maskesiz çıkmıyor, odasına maskeye giriyoruz. Yemeklerini odasında yiyor, ortak alanlarda bulunması yasak. Evet, çok ağır görünüyor ama bu hastalığın kimde ne etki göstereceğini bilmiyoruz, pandeminin başında yaşadığımız hastalık corona mıydı bilmiyoruz, iki doz aşımız var, bizi korur mu, korumaz da hafif geçirmemizi sağlar mı, Arca daha kötüler mi bilmiyoruz. Bildiğimiz tek şey, İlkerle ikimizin kendimizi üst seviye korumamız gerektiği. 

Bana bi' geldiler!

 Muhteremin gelişinin uzayacağı haberini almamızı müteakip benim asfalyalar ufaktan atmaya başlamıştı. Kendimi üç hafta idare edecek şekilde programlamıştım, bir o kadar daha idare etmem mi gerekecekti? Zaten her allahın günü evin ergeniyle stres yüklü atışmalar, evin idaresi, işin derdi yükü... İlk haftalar iyi kotarıyorum derken, işler boka sarmaya başlamıştı.

Artık ufak tefek şeylere bile ağlar olmuştum. Arca'nın küçüklükten beri sakladığı formalarını yanlışlıkla ihtiyaç sahipleri kutusuna atmış olmak bile ağlatıyordu beni. Arca'nın ayaklarının ağrıması mesela, acaba, yeşil sahalara gitmekten sıkıldım diye kader ağlarını mı örmüştü. Evet, öyle olmalıydı, hepsi benim suçumdu. Annelik bitmeyen bir vicdan muhasebesi ve de suçluluk duygusu değil miydi? Daha geçen gün tuvalette ayaküstü muhabbet ettiğim iki çocuk anası arkadaşıma da aynısını dememiş miydim? "çocuklar küçükken ilerde geçecek sanıyorsun ama inan bana seninki üç yaşında altını ıslattı diye kendini suçluyorsun ya on üç yaşında da suçlayacak bir şeyler çıkıyor yani suçluluk bitmek bilmeyen bir annelik nişanı sanki..." Kadını da bozdum mu acaba? İnşallah hayattan soğumamıştır. 

İlker'in geldiğinde halletmesi planlanan işlerden Arca'nın aşısı, benim artık normal olmadığımın sinyallerinin başladığı gün oldu. 

Dumur diyalog #173

 Y: e Arca güzel kızlar var mı yeni okulda?

A: bilmem

Y: nasıl bilmem?

Temposu düşük farkındalığı yüksek

 Bugün Arca, yeşil sahalardan uzak kalmasının tesellisini takımının maçını izlemekte bulmak isteyince, kırmadım evladımı, maça götürdüm. Kendi oğlum oynarken izliyorum da, öbür veletleri izleyecek değildim, ergenimi bıraktım, yürüyüşe çıktım. 

İlkerle çıktığımız yürüyüşlerden farklı olarak tempom epey düşük, çevreye farkındalığım epey yüksekti. Durup çiçeklere konan kelebekleri izledim hatta fotoğraflarını çektim.

Evlerin arasından usulca akan bir kanalın kenarında popolarını titreterek yüzen ördekleri seyrettim.

Evlerin bazıları cadılar bayramı konseptine giriş yapmış, balkabakları sergiye çıkarılmıştı. 

Parkta bir banka oturduğumda o kadar sessizdi ki, gözlerimi kapatıp yüzümü yaprakların arasından sızan güneşe döndüğümde, düşen yaprakların sesini duyabiliyordum.

Birkaç ağaç gövdesini de okşamış olabilirim. Evet bunlar İlkerle spor maksatlı yürüyüşlerimizde asla müsaade edilmeyen hareketler hazır yalnızken tadını çıkaralım;)

Yalnızken tadını çıkardığım bir başka şey de salonda kitap okumak. Kimse ilişmiyor, kimse zırt pırt araya girmiyor. Kitabıma ara verdiğim tek zaman Arca’nın ara sıra odasından gelip bir şey sorması ya da benim kalkıp çayımı tazelemem… 

Çok şahane bir kitaba başladım. İzmir’den getirdiklerimden, Klara ile Güneş. Kazuo Ishiguro dehası. Biraz daha okudukça paylaşırım, daha ilk elli sayfada şimdilik muhteşem diyebilirim;)

Perdenin aralığından sızan güneş, boyun tutulması ve diğerleri

 Havada ilkbahar tadı var, hani ısınıvermiş bir nisan günü gibi ama takvimler 18 eylülü gösteriyor. 

Güneş ılık, kuşlar ötüyor nefis bir esinti… tadını çıkarmak lazım zira bunun gibi birkaç gün daha ama sonrası güz sonrası kış.

Senede birkaç defa başıma gelen boyun tutulmasından muzdarip olduğum için hiç neşem yok.  

Bu hafta her gün bir kalp çarpıntısı bir gerginlik.

Pazartesi, Arca sınavının olduğunu unutmuş mal gibi gitmiş derse ve tabii sınav başarısız. Ergen talks vol.7482828 neyse ki akşam kitap kulübü vardı. Çayımı koydum, tütsülerimi yaktım, sohbetle gerginliğimden kurtuldum.

Salı malum tanker devrilmesi…(iki post evvel)

Aşı karşıtı doktor

 Aşı karşıtı cahille, entelektüellerle, aşı ayrımcısı miiliyetçi tiplerle karşılaşmıştım da, bir doktor ile hiç karşılaşmamıştım, bugüne kadar. Ve bugün gerçekten Arca’yı doktora götürenin ben olduğuma sevindim, zira İlker adama dalardı. 

Efendim olay şöyle cereyan etti. 

Vay anne be! Tanker devrilmiş ne gündü ama!?

 Her şey akşamüzeri gelmesi gereken saati on dakika kadar geçince bana mesaj atmasıyla başladı; otobüsteydi, trafik ilerlemiyordu. Kaza olmuştur dedim, Arca Brüksel’in trafiğinin kirli yüzüyle tanışıyordu. Olsundu, hepsi hayata dair.

Aksi gibi antrenmanı vardı. Yani 17:30’a kadar gelmeliydi ki yetişelim. 

Ne yapıyorum? Ne izliyorum? Ne okuyorum?

 Muhteremsiz hayatı tecrübe ediyorum ve bunu, bu blogu okuyanlar biliyor, tekrara düşmeyelim, bilmeyenler son birkaç yazıya yönlenlenebilir. Sonra geri dönün ama :)

Ofise gitmeler haftada üçe çıkarıldı ama kaytarıyorum ben. Evet resmen kaytarıyorum. Eğer yüz yüze görüşmem, bir onay filan almam gerekmiyorsa, evde çalışıyorum, şimdilik geleceksin diye direten yok. İyi böyle aman şşşş....

Kahve molasında

 İkinci posta çamaşırı makinaya atma ile çarşafları değiştirme arasında bir yerlere sıkıştırdığım kahve molamda düşünüyorum: en son ne zaman başka biri evimi temizledi? Dört yıl olmuş. Gerçi şimdi de yerleri robota temizletiyorsun diyebilirsiniz ama aynı şey değil. Robot sadece senin layıkıyla organize ettiğin açık alandaki tozları topluyor ve sana çamaşır yıkayıp çarşaf değiştireceğin zamanı kazandırıyor. Teşekkürler teknoloji. Ve verimli sistem kurma konusundaki becerime de bir alkış, zira sen evini adamakıllı organize etmezsen o robot o evi nah temizler!

Ben her hafta eve çalışmaya gelen kişiden bahsediyorum. Bunun nasıl bir lüks ve ne rahatlatıcı bir his olduğunu unutmuşum. Zira dağınıklık ve pislik konusunda son derece rahat bir insana göre tertemiz bir eve girmeye, temiz çarşaflara yatmaya, tozsuz bir masada çalışmaya bayılırım! Ve yaşlamdıkça fark ediyorum ki, daha çabuk yoruluyorum, gerçekten yardıma ihtiyacım var. 

Gerçi itiraf edeyim, muhterem varken yalapşap yaptığım temizlik ve günü kurtaran düzen çok koymazdı, ne de olsa yemek yapma işinin yarısı ile alışveriş ve Arca’nın dersleri/ders dışı etkinlerinin tamamı kendisinin sorumluluğundaydı(boşuna blog köşelerinden muhterem evine dön diye yakarmıyorum!) ve muhtemelen bu yardım ihtiyacı ortadan kalkacak ama işte şu an hissiyat böyle…

Bir de şu var, ben insan sevmiyorum. Gerçekten sevmiyorum, eve gelecek temizlik yapcak filan… çoğu zaman bana yük gibi geliyor. Buradaki temizlik hizmetinin pahalılığını anlatmama gerek yok sanırım. 

Neyse işte ben gidem de oğluna sucuklu yumurta yapam, ergeni doyuram. 

Daha çok iş var! Hafta sonu hedefleri listem kabarık. Hadi bana eyvallah, kahvem de bitti zaten:)

" If I can make coffee, there isn't anything I can't do!" vs. "Muhterem evine dön!"

 Friends sever misiniz? Ben çok severim, İlk bölümünde Rachel der ki, "if I can make coffee, there isn't anything I can't do!"

Son birkaç haftadır, kendimi bu şekilde kutluyorum: 

İnsan değişir, alışkanlıkları mı değişmeyecek?

Sabah erken saatlerin yaşlılıkla bir ilgisi mi var? 

Bu sabah 08:30'da Arca'yı yakındaki bir kasabada futbol turnuvasına bıraktım, maçları başlayıncaya kadar market alışverişini halledeyim dedim. Marketin açılmasını kapıda bekleyenlerin arasındaki en genç insan bendim. En genç derken, bir uçurumdan bahsediyorum. 80+ ve ben... 

Cuma...

Tüm gün tam mesai, ekibe yeni eleman ihtiyacının gerekliliğini açıklayıcı bir sunum hazırlamakla geçirdim. Beş yıllık kalkınma planlarını hatmettim, neden, çünkü gerekçeyi bağlamam lazım. Fena halde kurumsala bağlamış olacağım, Arca'ya "evladım babanla harçlık miktarını görüşmek üzere zoom toplantısı set et lütfen. Öncesinde ne kadara ihtiyacın olacağıyla ilgili teklifinle gel mutlaka" dedim. Yüzmeden yeni gelmiş çocuğum kanlanmış gözleriyle ve de katiyen anlamamış bir ifadeyle suratıma bakakaldı. 

Derhal soluğu terasta aldım, ellerimle çalışmalı, kurumsaldan kendimi kurtarmalıydım. Kurumuş sardunya dallarını , yapraklarını temizledim. çürümüş çilekleri, geçmiş gitmiş petunyaları... dirseklerime kadar girdim toprağa ve yokluğumu fırsat bulmuş da boy atmış yabani otları söktüm ama biri fena halde yaktı tenimi, ısırgan otlarının arasına girmişim gibi yanıyorum. Ama huzurluyum, teras kışa hazırlandı mis gibi... Üstelik isabet de olmuş zira birkaç günlük parçalı bulutlu ve açık havadan sonra yine yağmurlar başladı. Artık bir hafta sürer. 

muhterem beni bırakma!

 An itibariyle nefesimi düzenlemeye çalışıyorum zira 4 kat merdiven çıktım, asansör bozuk! Evet doğru, yarına bırakabilirdim ama iki günlük sadeleşmemi taçlandıracak "çöpe atma" seremonisini de gerçekleştirmeseydim, tam sadeleşmiş olmayacaktım. O çöp torbaları koridorda atılmayı bekleyecek olsalardı, benim içim ferahlayamacaktı. İyi oldu. 

Bana bu aralar bir geldiler ki sorma! Sağlı sollu basıyorlar. Regl öncesi hormonlar mıdır, bahar havasından mıdır yoksa muhteremi İzmir'e yolcu edeceğimin travması mıdır... nedir, her şeyi temizleme düzenleme manyaklığı üzerimde... Sırf ev değil ha, ofisteki depo/showroom gibi bir yer var, bütün yaz dandini olmuş. Bir dalmışım, allah seni inandırsın cillop gibi yaptım. Gerçi klimaları o gazla indirip kaldırıp monte etmeye tek başıma kasmasam da genç arkadaşlarımdan destek alsam daha iyi olabilirdi ama neyse, tertemiz oldu, kanatlarımdan et kırılmaları kaldı sadece, o kadar olur, kondüsyonsuzluk. 

Bak işte bu dört kat merdiven çıkmanın akabindeki tık

Ergentalks vol.4: spaghetti carbonara üzerinden dumurlar

#spaghetticarbonara 

Pancetta, peynir, yumurtadan oluşan bir sosla yapılır. Çok besleyici ve müthiş lezzetlidir.

Ama konumuz yemek değil, tarifi hiç değil. Lakin #muhteremmutfakta olduğu için, iki diş sarımsak soymaktan gayrı bir katkım olmamıştır.

Tatil sonu sendromu

Tatil bitti

Eve dönüş

Özlemişim

Neyini özledin diyecek olursan…

Sakinliğini, serinliğini, evimi, işimi, pek tabii Belçika biralarımı veee kocamı :))))

Ay vallahi kocamı özledim. Ayol tatile çıktık, kocamdan çok anasını gördüm, allahtan kaynana gelin muhabbetimiz yoktur, şükocuğum 25 senedir, hala benim arkadaşımın annesidir, çok iyi anlaşırız, sohbetimiz baldır. Lakin insan yine de kocasını özlüyor.

Kocamla, bir ben bir o, arkadaşlarımızla bekar takıldık. Bir tadilat işi aldıydı, şantiyeden çıkamadı. Ben de söylemesi ayıp hep deniz kum güneş… uzun lafın kısası buluşmamız ortak arkadaşlarımızla rakı sofralarından öteye gitmedi. 

Canımız sağ olsun.

Evet tabii ki kiloları aldık ama n’apalım içimize sinsin …

Petunya kokularını da özlemişim, şimdi bana yandan yandan esintili kokusu geliyor, nasıl da güzel… 

Ama biliyor musun İzmir’de de kokularım vardı benim: incir ağacının çocukluğumun bağlarını hatırlatan, çam iğne yapraklarının güneşin altındaki sıcak kokusunu anımsatan, plaj havlularına sinen iyot, ızgara balığa eşlik eden anason, sohbete karışan Türk kahvesi kokusu…

Gurbetlik böyle bir şey…

Nereye gitsen beridekini özlediğin…

Ama bir yandan nereye gitsen evin bellediğin…

Yine de içimize sinsin diyorum ya…

Gün batımına rakı kadehimizi kaldırdık.

Sabaha cırcır böceklerinin ve kumruların sesleriyle uyandık.

Semirmek

İnsanın donu da sıkar mı ya? Sıkıyor vallaha. 

Rahat 4-5 kilo aldım, eminim. Üstelik son 3 kilosu son hafta turlarında alındı…

Bayram da dahil ilk 2-3 hafta aralıklı beslenmeme, ilk öğünümü 12:00’de sadece haşlanmış yumurta ile yapmaya dikkat ettim. Kocam olacak muhterem de genelde şantiyede olduğu için akşam yemeklerinin boku çıkmadı. Düşün yani taze fasulye filan yedim, ne büyük mutluluk…

Derken yollarımız kesişti, herkesle vedalaşma turlarına geçildi.

Geçen ay gündemimiz neydi?

 Hatırlıyor musunuz? Neye kızıyorduk? Neyi konuşuyorduk? 

Geçen akşam, yıllar önce İlker’in evlerini inşaa ettiği akademisyen çifte yemeğe davetliydik. 

Günlerdir gündemi meşgul eden yangınlardan biraz olsun uzaklaşmamı sağlayan, Urlanın tepelerinde, her şeyi kendi yetiştirdikleri bahçe içinde, huzurlu bir ev.

Ayfer Tunç - Osman ve diğerleri

 Ayfer Tunç’la Kapak Kızı sayesinde tanıştım. Hangisi önce okunmalıydı? Yeşil Peri Gecesi mi? İyice araştırmış, Kapak Kızı ile başlamıştım. Ve…  

Tatile gittim dönücem

İzmir-Özdere-Çeşme üçgeninde tatildeyim.

Dört yanım sevdiklerim, bir de artık yer cücesi demeye dilim varmayan Arca ergeni. İlkeri pek göremiyorum, şantiyede vakit geçiriyor umumiyetle. Kanımca iki yıldır bizimle fazla içli dışlı olmaktan bastılar, pasaport kontrolünü müteakip bizimle ilişkiyi kesti:))) denizdi, balıktı, tekneydi derken inşallah Belçika’da kocama kavuşacağım gibi görünüyor.

Ne kışçıyım ne yazcı baharcıyım baharcı

İki seksen yattım sırtım sol tarafım felç sanki. Aşının ikinci dozunun ertesi sabahından bildirimlerim böyleydi. 

Dün sabah aşı yapan doktor uyarmıştı ama bütün günü rahat geçirince “bana plasebo mu sıktıkar” diye geyiğe vurmuştum, erken konuşmuşum. Külçe gibiydim sabah.

Neyse bir ağrı kesici aldım, kahve, geç kahvaltı derken normale döndüm. Aşınızı yaptırın asfalyalarımı attırmayın!

Ne yapıyorum? Ne okuyorum? Ne izliyorum?

 Baktım hemen her ay hatta bazen ayda iki, neler yaptığımı, okuduğumu, izlediğimi yazmışım… spontane gelişen bu seriyi sevdim.

Neler yapıyorum?

Üç gündür TC kimliğimi arıyorum ve bulamıyorum. Yemin ediyorum hayattan soğudum. Koymuş olmam gereken hiçbir yerde yok! En son bu sabah tekrar her yeri didik didik ettim hala yok. Pasaportla Belçika kimliği ile seyahat ederim de, niye yani kaybolsun evin içinde kafayı yiyeceğim. Acaba diyorum o sayı sekansını mı kullansam? 471891472?

Bushchan (*)

 Bu ara bizim evde sadece futbol var.

15:00-18:00-21:00 olmak üzere günde 3 müsabaka. Hele bir de muhterem, arkadaş grubuyla bir iddia turnuvası hazırladı, Arca’yı da kattı, heyecan büyük! 

Bizim evin ergeni iddia yarışmasını duyunca “ben kazanırım yalnız” diyerek Z kuşağının özgüven seviyesini bir defa daha hatırlattı. Her gün her an bizi acayip başka türlü bir dumura uğratıyor. Ama konumuz o değil…

Günün en sevdiğim saatlerinden...

 Günün en sevdiğim saatinden bildiriyorum. Neredeyse akşam sekiz. Gerçi ben sabah altı buçuk civarını da severim, neyse.. 

Ergen Talks! Vol.3

 Evde ortak bir anlaşmaya varılmış işbölümü var. 13’üne merdiven dayamış bir bireyi katiyen zorlamayacak görevlerden bazıları şöyle:

Çöp atmak

Garajdaki depodan su bira şarap gibi stoklardan yukarı taşımak

Ayakkabıları dolaba kaldırmak

Tabağı sıyırıp bulaşık makinasına koymak

Odasını haftada bir temizlemek

Çamaşırlarını yerleştirmek

Sabahları yatağını toplamak

Anlaşmaya varılmış olmasına rağmen evdeki bazı ergen şahıslar unutmak-sallamak-ertelemek suretiyle, bu görevlerden yırtmanın binbir çeşit yolunu denerler. Anası olacak kadın da üşenmez, tekrar tekrar anlatır, hatırlatır ... ister ki anası, hatırlatmak bir kenara, ergeni bu görevleri öyle içselleştirsin ki kendisi farkına varsın mesela su mu yok, söylemeden depoya insin, çöp taşıyor mu kovadan, haber etsin çöp atmalıyım desin .... nerdeeee... 

Artık anası beklentiyi düşürmüştür, ister ki ergeni en azından hatırlatıldığı anda tamam  deyip yapıversin. Ama nerdeeee...

Ne izliyorum? Ne yapıyorum? Ne okuyorum?

 Ne izliyorum?

Geçtiğimiz haftalarda the Serpent dizisini izledik. Dönem dizisi, 70’ler ne şahane anlatılmış, ışık kostüm insanların oyunculukları bile... sanki o yıllar çekilmiş gibi. Geçen hafta ekranlarda “the Kominsky Method” ve bayıldık. Eğer henüz izlemediyseniz mutlaka izleyin, öyle ince espriler var ki... 

IF = Intermittent fasting = aralıklı oruç

 Seçimlerden bahsetmiştim, seçimlerimizi benimsemekten ve sevmekten...

Bir yıl önce,  IF beslenme düzenini hayatıma adapte etmeyi seçtim. Çok okudum, çok araştırdım, benim için en iyi düzenin bu olduğuna karar verdim. Akşam iş sonrası ailecek bir araya gelip sofraya oturmamız 19:00'u bulduğundan ben tercihimi 20:00 ila ertesi gün 12:00 arasında hiçbir şey yememekten yana kullandım. Çünkü evvela bir seçimin sürdürülebilir olması gerekir. Sürdürülebilir değilse, hayatınızı seçiminize uyduramayacaksanız, o seçim tarih olmaya mahkumdur. 

İlk birkaç gün zorlandığımı hatırlıyorum. Kırk yıl boyunca, bir lokma ekmek olsun ağzına atmadan kahvaltı saatini atlamayan ben, öğün atlıyormuş gibi hissediyordum. Sonra alıştım.

Ömrümün yarısını da geçti

 Üç güne ite kaka sığdırdığımız bir haftaydı. Memleketim bayram tatiline girerken biz de burada long weekend turlarındayız.

Yarın buranın dini bayramı, İsa göğe yükselecek ziyade olsun. Burada sevdiğim bir şey var ki, mesela bir resmi tatil haftasonuna geldi mi, onu hafta içi bir gün tatil yapıyorlar, mesela 1 mayıs cumaretesiydi ya, o tatili aldılar bu cumaya koydular 4 günlük tatil oluverdi, allah bereket versin.

Ergen kokusundan nasıl kurtuluruz?

 Ben böyle kokuyorduysam allah beni napsın. Gerçi ablam der, senin odana giremezdik kokudan ama ben kokunun bir hafta çıkarmadığım çoraplarımdan geldiğine neredeyse eminim. Ve bu ayak kokusunun ergenlikle bir ilgisi yok, kendimden biliyorum.